Het vuur dat uit het hart komt

Dierbare broeders en zusters, goedendag!

Het Evangelie (Lc. 12, 49-53) [b:Lc. 12, 49-53] van deze zondag is een gedeelte van de onderrichtingen van Jezus aan zijn leerlingen bij zijn opgang naar Jeruzalem waar Hem de dood op het kruis wacht. Om het doel van zijn zending aan te duiden gebruikt Hij drie beelden: het vuur, het doopsel en de verdeeldheid. Vandaag wil ik het hebben over het eerste beeld: het vuur.

Jezus gebruikt deze woorden: “Vuur ben Ik op aarde komen brengen, en hoe verlang Ik dat het reeds oplaait!” (Lc. 12, 49) [b:Lc. 12, 49]. Het vuur waarover Jezus spreekt is het vuur van de Heilige Geest, levende en werkdadige aanwezigheid in ons vanaf de dag van ons Doopsel. Het is een scheppende kracht die zuivert en vernieuwt, het verbrandt elke menselijke ellende, elk egoïsme, elke zonde, het verandert ons van binnen uit, doet ons herboren worden en maakt ons tot liefhebben bekwaam. Jezus wenst dat de Heilige Geest in ons hart als een vuur oplaait, want het is slechts vanuit het hart dat de brand van de goddelijke liefde zich kan verspreiden en het Rijk van God kan doen komen. Hij vertrekt niet uit het hoofd, maar uit het hart. Daarom wil Jezus dat het vuur in ons hart komt. Als we ons werkelijk openstellen voor de werking van dat vuur dat de Heilige Geest is, zal Hij ons de durf en de vurigheid geven om Jezus en zijn troostende boodschap van barmhartigheid en verlossing aan allen te verkondigen, varend over open zee, zonder angst. Het vuur echter begint in het hart.

Bij het vervullen van haar zending in de wereld heeft de Kerk – dat wil zeggen wij allen Kerk – nood aan de hulp van de Heilige Geest om zich niet te laten afremmen door vrees en berekening, om zich niet te wennen aan het stappen binnen veilige grenzen. Die twee houdingen brengen de Kerk ertoe een functionele Kerk te zijn, die nooit waagt. De apostolische moed daarentegen die de Heilige Geest in ons als een vuur ontsteekt helpt ons muren en hindernissen overwinnen, maakt ons creatief en spoort ons aan in beweging te komen en ook ongebaande of moeilijke wegen te gaan en zo hoop te geven aan wie we ontmoeten. Door dit vuur van de Heilige Geest worden we geroepen om steeds meer gemeenschappen te worden van mensen geleid en veranderd, vol medelijden, mensen met een verruimd hart en met blije gezichten. Meer dan ooit is er vandaag nood aan priesters, aan godgewijden en aan lekengelovigen met de aandachtige blik van de apostel, om zich te laten raken en halt te houden bij het ongemak en de geestelijke en materiële armoede, om zo de weg van de evangelisatie en van de missie te ontplooien op het genezende ritme van de nabijheid. Het is precies het vuur van de Heilige Geest dat ons ertoe brengt “naasten” te worden van de anderen: van mensen die lijden, van behoeftigen; van veel menselijke ellende, van talloze problemen; van vluchtelingen, van ballingen, van hen die lijden. Dat vuur dat uit het hart komt. Vuur.

Op dit ogenblik denk ik met bewondering vooral aan de talrijke priesters, religieuzen en lekengelovigen, overal in de wereld, die zich met grote liefde en trouw wijden aan de verkondiging van het Evangelie, niet zelden ten koste van hun leven. Hun voorbeeldig getuigenis herinnert er ons aan dat de Kerk geen nood heeft aan bureaucraten of verstandige functionarissen, maar aan bewogen missionarissen, verteerd door de ijver om aan allen het troostende woord van Jezus en zijn genade te brengen. Dat is het vuur van de Heilige Geest. Als de Kerk dit vuur niet ontvangt of het niet binnenlaat, wordt ze een koude Kerk of hoogstens lauw, onbekwaam om leven te geven, want gevormd door koude en lauwe Christenen. Het zal ons goed doen vandaag vijf minuten stil te staan bij de vraag: “Hoe is het met mijn hart gesteld? Is het koud? Is het lauw? Is het bekwaam dat vuur te ontvangen?” Laten we hieraan vijf minuten besteden. Het zal ons allen goed doen.

En vragen we de Maagd Maria met ons en voor ons de hemelse Vader te bidden, dat Hij op alle gelovigen de Heilige Geest zou uitstorten, dat goddelijke vuur dat de harten verwarmt en ons helpt solidair te zijn met de vreugden en de pijnen van onze broeders. Moge op onze weg ons tot steun zijn de heilige Maximiliaan Kolbe, martelaar van de naastenliefde, waarvan we vandaag het feest vieren. Moge hij ons leren het vuur van de liefde voor God en de naaste te beleven.