Barmhartigheid 11. - Paastriduüm in het Jubeljaar van de Barmhartigheid

Dierbare broeders en zusters, goedendag!

Onze overweging van de barmhartigheid van God leidt ons vandaag binnen in het Paastriduüm. We gaan donderdag, vrijdag en stille zaterdag beleven als sterke momenten die ons de mogelijkheid bieden steeds meer door te dringen in het grote mysterie van ons geloof: de verrijzenis van onze Heer Jezus Christus. Alles in deze drie dagen spreekt van barmhartigheid, want het wordt duidelijk hoever de liefde van God reikt. We zullen het verhaal van de laatste levensdagen van Jezus horen. De evangelist Johannes bezorgt ons de sleutel om er de diepe zin van te verstaan: “en die de zijnen in de wereld bemind had gaf hun een bewijs van zijn liefde tot het uiterste toe” (Joh. 13, 1) [b:Joh. 13, 1]. De liefde van God kent geen grenzen. Zoals de heilige Augustinus vaak herhaalde is het een liefde die gaat “tot het einde zonder einde”. God offert zich op voor ieder van ons, zonder zich in iets te sparen. Het mysterie dat we in deze Goede Week aanbidden is een groot liefdesverhaal dat geen hindernissen kent. Het Lijden van Jezus duurt tot aan het einde van de wereld, want het is een verhaal van delen in het leed van heel de mensheid en een voortdurende aanwezigheid in de lotgevallen van het persoonlijk leven van ieder van ons. Samenvattend is het Paastriduüm een liefdesdrama dat ons de zekerheid geeft dat we in de beproevingen van het leven nooit zullen verlaten worden.

Op Witte Donderdag stelt Jezus de Eucharistie in en loopt zo, door de Paasmaaltijd, vooruit op zijn kruisoffer op Golgota. Om aan zijn leerlingen duidelijk te maken welke liefde Hem beweegt, wast Hij hen de voeten en geeft hen zo in eerste persoon nogmaals het voorbeeld hoe zij moeten handelen. De Eucharistie is liefde die dienstbaarheid wordt. Het is de sublieme aanwezigheid van Christus die de honger van elke mens wil stillen, vooral van de zwaksten om hen in staat te stellen een weg van getuigenis te gaan midden de moeilijkheden in de wereld. Dat niet alleen. Door zich aan ons als voedsel te geven, maakt Jezus duidelijk dat we moeten leren dit voedsel te delen met anderen zodat een ware levensgemeenschap ontstaat met wie in nood is. Hij geeft zich aan ons en vraagt dat wij in Hem zouden blijven om hetzelfde te doen.

Goede Vrijdag is het hoogtepunt van de liefde. De dood van Jezus, die zich op het kruis verlaat op de Vader om aan heel de wereld verlossing te schenken, is uitdrukking van de liefde die zich geeft tot het einde zonder einde. Een liefde die allen wil omhelzen, niemand uitgesloten. Een liefde die reikt tot in elke tijd en tot op elke plaats: een onuitputtelijke bron van verlossing, waaruit elk van ons, zondaars, kan putten. Omdat God ons zijn grootste liefde getoond heeft in de dood van Jezus, kunnen en moeten ook wij, herboren door de Heilige Geest, elkaar wederkerig beminnen.

En ten slotte, Stille Zaterdag is de dag van Gods stilte. Het moet een dag van stilte zijn en wij moeten al het mogelijke doen om er echt een dag van stilte van te maken, zoals het toen is geweest: de dag van Gods stilte. Jezus, neergelegd in het graf, deelt met heel de mensheid het drama van de dood. Het is een stilte die spreekt en uitdrukking geeft aan de liefde als solidariteit met hen die altijd al verlaten werden en die door de Zoon van God bereikt worden door de leegte ongedaan te maken die alleen de oneindige barmhartigheid van de Vader kan vullen. God zwijgt uit liefde. Op die dag wordt de liefde – die stille liefde – verwachting van het verrijzenisleven. Laten we op Stille Zaterdag, en dat zal ons goed doen, denken aan de stilte van Onze Lieve Vrouw, “de gelovige”, die in stilte de verrijzenis verwacht. Voor ons zou Onze Lieve Vrouw op Stille Zaterdag, de icoon moeten zijn. Er aan denken hoe Onze - Lieve - Vrouw die Stille Zaterdag, in verwachting, heeft beleefd. Het is liefde die niet twijfelt, maar op het woord van de Heer hoopt, zodat het op Paasdag duidelijk en schitterend zal worden

Dat alles is een groot mysterie van liefde en barmhartigheid. Onze woorden zijn arm en schieten tekort om het in zijn volheid te kunnen vertolken. Misschien kan de ervaring van een weinig bekend meisje ons ter hulp komen, zij heeft sublieme bladzijden geschreven over de liefde van Christus. Haar naam is Juliana van Norwich, ze was ongeletterd, dit meisje dat visioenen had van het lijden van Christus en die, nadat ze kluizenares was geworden, in eenvoudige maar diepe taal de betekenis van de barmhartige liefde heeft beschreven. Zij zegde het volgende: “Toen vroeg onze goede Heer mij: ‘Ben je blij dat ik voor jou geleden heb?’ Ik zei: ‘Ja, goede Heer, en ik dank je zeer; ja, goede Heer, wees gezegend’. Toen zei Jezus, onze goede Heer: ‘Als jij blij bent, ben Ik het ook. Voor jou geleden te hebben, is voor mij een vreugde, een geluk, een eeuwige blijdschap; en moest Ik nog meer kunnen lijden, Ik zou het doen”. Zo is onze Jezus, die aan ieder van ons zegt: “Moest ik voor jou nog meer kunnen lijden, Ik zou het doen”.

Hoe mooi zijn deze woorden! Ze helpen ons verstaan de werkelijk oneindige en onbegrensde liefde die de Heer heeft voor ieder van ons. Laten we ons omvatten door deze barmhartigheid die ons tegemoet komt; laten we in deze dagen, terwijl we de blik gevestigd houden op het lijden en de dood van de Heer, in ons hart de grootheid van zijn liefde ontvangen, op zaterdag, zoals Onze - Lieve - vrouw, in stilte, in verwachting van de verrijzenis.