Godgewijde Leven: profetie, nabijheid, hoop

Dierbare broeders en zusters,

Ik ben blij u te ontmoeten bij de afsluiting van de Jaar van het Godgewijde Leven [d:395]. Ooit heeft Jezus zich in Zijn oneindige barmhartigheid tot ieder van ons gericht en ons persoonlijk gevraagd: “Kom, volg Mij!” (Mc. 10, 21) [b:Mc. 10, 21]. Als wij hier zijn, is het omdat wij “ja” geantwoord hebben. Soms was de instemming vol enthousiasme en vreugde, soms was ze ook moeilijker, misschien onzeker. We hebben ze echter gevolgd, edelmoedig, geleid op wegen die wij ons zelfs niet hadden kunnen inbeelden. Wij hebben vertrouwelijke momenten met Hem beleefd: “Kom nu eens zelf ... en rust daar wat uit” (Mc. 6, 31) [b:Mc. 6, 31]; momenten van dienstbetoon en zending: “geeft gij hun maar te eten” (Lc. 9, 13) [b:Lc. 9, 13]; en zelfs Zijn kruis: “wie mijn volgeling wil zijn, moet Mij volgen door ... zijn kruis op te nemen” (Lc. 9, 23) [b:Lc. 9, 23]. Hij maakt ons vertrouwd met de band die Hij heeft met Zijn Vader, Hij geeft ons Zijn Geest, Hij verruimt ons hart op de maat van het Zijne, door ons liefde te leren voor de armen en de zondaars. Wij hebben Hem samen gevolgd, terwijl wij van Hem dienstbaarheid, onthaal, vergeving en broederliefde leerden. Ons Godgewijd leven heeft zin want bij Hem blijven en Hem op de wegen van de wereld brengen waarlangs wij gaan, maakt ons tot Kerk, tot gave voor de mensheid.

Het Jaar [d:395] dat wij afsluiten heeft ertoe bijgedragen om de schoonheid en heiligheid van het Godgewijde Leven in de Kerk meer te laten schitteren, door de dankbaarheid van de Godgewijden voor van hun roeping en de vreugde van hun antwoord intenser te maken. Alle Godgewijden, mannen en vrouwen, kregen de mogelijkheid een duidelijke kijk te hebben op hun identiteit, om zo de toekomst tegemoet te gaan met vernieuwde apostolische ijver en nieuwe bladzijden van goedheid te schrijven in het spoor van het charisma van hun stichter.

Wij zijn de Heer erkentelijk voor wat Hij ons in dit Jaar [d:395] gegeven heeft dat zo rijk was aan initiatieven. En ik dank de Congregatie voor de Instituten van Godgewijd Leven en de Verenigingen van Apostolisch Leven [d:118], die de grote gebeurtenissen hier in Rome en in de wereld voorbereid en gerealiseerd heeft. Het Jaar loopt ten einde maar ons engagement om trouw te blijven aan de gekregen roeping en door gave en creativiteit in liefde te groeien, gaat verder. Daarom zou ik u drie woorden willen nalaten.

Het eerste is profetie. Dat is uw eigenheid. Maar welke profetie verwachten de Kerk en de wereld van u? U bent vooreerst geroepen om Gods werkelijkheid te verkondigen, God uit te spreken, zelfs eerder door uw leven dan met woorden. Als God soms afgewezen wordt of aan de kant gezet of geïgnoreerd, moeten wij ons de vraag stellen of wij soms onvoldoende transparant waren voor Zijn gelaat en eerder het onze hebben getoond. Gods gelaat is dat van een Vader die “barmhartig is en welgezind, lankmoedig en goedertieren” (Ps. 103, 8) [b:Ps. 103, 8]. Om Hem kenbaar te maken, is een persoonlijke band nodig; en daarvoor moeten we Hem kunnen aanbidden, de liefde met Hem dag na dag onderhouden, van hart tot hart in het gebed, vooral tijdens de stille aanbidding.

Het tweede woord dat ik u toevertrouw is nabijheid. In Jezus is God elke man en vrouw naderbij gekomen: Hij heeft de vreugde gedeeld van de echtgenoten te Kana in Galilea en de droefheid van de weduwe van Naïn; Hij is het huis van Jaïrus binnen gegaan, die getroffen was door de dood, en in het huis te Bethanië waar zich de geur van nardusbalsem verspreidde; Hij belastte zich met ziektes en lijden tot in de gave van zichzelf als losprijs voor allen. Christus volgen wil zeggen, gaan waar Hij ging; ons zoals de goede Samaritaan belasten met de gekwetste mens die wij op onze weg ontmoeten; op zoek gaan naar het verloren schaap. Dicht bij de mensen zijn zoals Jezus; hun vreugde en leed delen; hun uit liefde Gods Vaderlijke gelaat tonen en de moederlijke streling van de Kerk. Moge niemand voelen dat u veraf staat, dat u afgehaakt hebt, gesloten bent en dus steriel. Ieder van u is geroepen zijn broeders te dienen volgens de weg van zijn charisma: de ene door gebed, de ander door catechese, iemand door het onderwijs, een ander door zieken- of armenzorg, iemand door de verkondiging van het Evangelie en een ander door verschillende werken van barmhartigheid. Het is belangrijk niet voor zichzelf te leven, zoals Jezus evenmin voor zichzelf leefde maar voor Zijn Vader en voor ons.

Wij komen aan het derde woord: hoop. Door met Christus’ genade te getuigen van God en Zijn barmhartige liefde, kan u hoop geven aan de mensheid die om verschillende redenen getekend is door angst en soms bekoord wordt door ontmoediging. U kan de vernieuwende kracht van de zaligsprekingen, van eerlijkheid en medelijden laten voelen; de waarde van goedheid, van een simpel, essentieel leven dat rijk is aan betekenis. En u kan ook de hoop aanwakkeren in de Kerk. Ik denk bijvoorbeeld aan de oecumenische dialoog. De ontmoeting van een jaar geleden tussen Godgewijden van verschillende christelijke belijdenissen [5793], was een mooie nieuwigheid die navolging verdient. Het charismatisch en profetisch getuigenis van het Godgewijde leven kan in de verscheidenheid van zijn vormgeving, helpen om ons meer te erkennen als een eenheid en volledige gemeenschap in de hand te werken.

Dierbare broeders en zusters, laat u in uw dagelijks apostolaat niet conditioneren door leeftijd of aantal. Wat het meest telt is uw bekwaamheid om opnieuw uw eerste “ja” uit te spreken op Jezus’ roeping die zich blijft laten horen, op een steeds nieuwe manier, in alles seizoenen van het leven. Zijn roeping en ons antwoord houden onze hoop levendig. Profetie, nabijheid en hoop. Door zo te leven zal u vreugde van hart kennen, het onderscheidingsteken van Jezus’ leerlingen, des te meer van Godgewijden. En uw leven zal voor veel vrouwen en mannen aantrekkelijk zijn omwille van Gods heerlijkheid en van de schoonheid van Christus’ bruid, de Kerk.

Dierbare broeders en zusters, ik dank de Heer voor wie u bent en wat u doet in de Kerk en in de wereld. Ik zegen u en vertrouw u toe aan onze Moeder. En alstublieft, vergeet niet voor mij te bidden.