Moed! Volmaakte gezinnen bestaan niet!

Video (met Engelstalig commentaar van de getuigenissen van gezinnen, verloofden en grootouders en de geïmproviseerde toespraak van de Paus.)

Noot van de redcatie: De vertaling van de vrije rede [al:1-10] volgt nog. Daaronder [al:11-15] de voorbereide, niet uitgesproken, tekst.

{volgt nog}

{volgt nog}

{volgt nog}

{volgt nog}

{volgt nog}

{volgt nog}

{volgt nog}

{volgt nog}

{volgt nog}

{volgt nog}

Dierbare broeders en zusters,

Dierbare gezinnen,

Voor alles, wil ik de gezinnen danken die verlangd hebben de geschiedenis van hun leven met ons te delen. Dank voor uw getuigenis! Het is altijd een gave naar gezinnen te luisteren die hun levenservaring delen. Dat raakt ons hart. Wij voelen dat zij ons over dingen spreken die heel persoonlijk en uniek zijn, dingen die ons in zekere zin allemaal aangaan. Als wij naar hun ervaringen luisteren, kunnen wij ons daarbij betrokken voelen, kunnen wij als getrouwd koppel en ouders uitgedaagd worden, als kinderen, broers, zussen en grootouders.

Terwijl ik luisterde, dacht ik hoe belangrijk het voor ons is ons gezinsleven met elkaar te delen en elkaar te helpen in de wonderlijke en verrukkende taak een gezin te zijn.

Met u zijn, doet mij denken aan één van de mooiste mysteries van ons christelijk geloof. God is niet anders in de wereld willen komen dan in een gezin. God heeft de mensheid niet anders willen benaderen dan in een gezin. God heeft voor zichzelf geen andere naam gewild dan Emmanuel. (Mt. 1, 23) [[b:Mt. 1, 23]] Hij is “God met ons”. Het was van in het begin Zijn verlangen, Zijn doel, Zijn constante inspanning, ons te zeggen: “Ik ben God met u, Ik ben God voor u”. Hij is de God die sinds het begin van de schepping zegt: “Het is niet goed dat de mens alleen blijft” (Gen. 2, 18) [b:Gen. 2, 18]. Wij kunnen erbij zeggen: het is niet goed dat de vrouw alleen is, het is niet goed voor de kinderen, voor bejaarden, voor jongeren, alleen te zijn. Het is niet goed. Daarom verlaat een man zijn vader en moeder en hecht zich aan zijn vrouw en de twee worden één enkel vlees. (Gen. 2, 24) [[b:Gen. 2, 24]] De twee zijn bestemd om een huislijke haard, een gezin te worden.

Sinds onheuglijke tijden, in het diepst van ons hart, hebben wij deze machtige woorden gehoord: het is niet goed voor u alleen te zijn. Het gezin is de grote zegen, de grote gave van dit “God met ons” die ons niet heeft willen overlaten aan de eenzaamheid van een leven zonder de anderen, zonder uitdaging, zonder huislijke haard.

God droomt niet op Zijn eentje, Hij probeert van alles een “met ons” te maken. Zijn permanente droom wordt werkelijkheid in de dromen van vele koppels die van hun leven een gezinsleven maken.

Daarom is het gezin het levende symbool van het liefdesplan dat de Vader ooit gedroomd heeft. Een gezin willen stichten, is het besluit nemen deel te nemen aan Gods droom, ervoor kiezen met Hem te dromen, met Hem willen bouwen, zich bij Hem aansluiten in dit epos van de opbouw van een wereld waarin niemand zich alleen, ongewenst, of zonder huislijke haard zal voelen.

Als Christen leren wij de schoonheid van het gezin; het gezinsleven is de plaats waar wij de betekenis en waarde van menselijke relaties leren. Wij leren dat “iemand liefhebben niet alleen een sterk gevoel is – het is een beslissing, een oordeel, een belofte”. The Art of Loving [[6083]] Wij leren alles in te zetten op een andere persoon en wij leren dat dit de moeite loont.

Jezus was geen versteende celibatair, verre van! Hij nam de Kerk tot bruid en heeft haar tot Zijn volk gemaakt. Hij heeft Zijn leven gegeven voor degenen die Hij bemint, zodat Zijn bruid, de Kerk, altijd kan weten dat Hij God met ons is, met Zijn volk, met Zijn familie. Wij kunnen Christus niet begrijpen zonder de Kerk, Zijn bruid; Christus Jezus die Zijn leven gaf uit liefde en ons heeft laten zien dat dit de moeite loont.

Zijn leven geven uit liefde is niet gemakkelijk. Zoals voor de Meester, kan “alles inzetten” soms het kruis meebrengen. Ik denk aan al die ouders, aan al die gezinnen die geen werk hebben of geen rechten als arbeiders – een echt kruis. Hoeveel offers brengen zij om hun dagelijks brood te verdienen! Het is begrijpelijk dat wanneer die ouders thuiskomen, zij zo uitgeput zijn, dat zij niet het beste van zichzelf aan hun kinderen kunnen geven.

Ik denk aan al die gezinnen die geen woonst hebben of opeengepakt wonen. Gezinnen aan wie het minimum ontbreekt om banden van vriendschap, veiligheid en bescherming te kunnen smeden door zorgen van allerlei aard.

Ik denk aan al die gezinnen die geen toegang hebben tot de elementaire gezondheidszorg. Gezinnen die wanneer zij met medische problemen geconfronteerd worden, vooral wanneer het om de jongste of oudste gezinsleden gaat, afhankelijk zijn van een systeem dat niet aan hun behoeften voldoet, dat ongevoelig is voor hun leed en hun zware offers oplegt om een gepaste behandeling te krijgen.

Men kan een samenleving niet gezond noemen wanneer zij geen reële plaats waarborgt voor het gezinsleven. Men kan niet denken dat een samenleving toekomst heeft wanneer zij geen wetten laat stemmen die het gezin kan beschermen en in zijn fundamentele noden kan voorzien, vooral jonge gezinnen. Hoeveel problemen zouden opgelost zijn als onze samenleving het gezin zou beschermen en aan huishoudens vooral aan pasgehuwden, de mogelijkheid zou bieden een waardig werk te hebben, een woonst en medische verzorging doorheen hun leven.

Gods droom is niet veranderd; hij blijft intact en God nodigt ons uit te werken aan een samenleving die het gezin steunt. Een samenleving waarin brood, “vrucht van de aarde en werk van de mensen” op de tafel van elk gezin gezet wordt, om de hoop van de kinderen te voeden.

Volmaakte gezinnen bestaan niet. Dat mag ons niet ontmoedigen. In tegendeel! Liefde is iets dat wij leren; liefde is iets dat we beleven; liefde groeit in de mate dat ze “gesmeed” wordt door de concrete situaties die elk gezin ervaart. Liefde ontstaat en ontwikkelt zich voortdurend tussen schaduw en licht. Liefde kan ontbloeien tussen een man en een vrouw die proberen aan het conflict niet het laatste woord te geven, doch eerder als een nieuwe gelegenheid te zien. Een gelegenheid om hulp te zoeken, een gelegenheid om ons af te vragen wat wij nodig hebben om ons te verbeteren, een gelegenheid om de God te ontdekken die met ons is en ons nooit verlaat. Dat is het grote erfgoed dat wij onze kinderen kunnen geven, een heel goede les: wij doen fouten, ja; wij hebben problemen, ja. Maar wij weten dat het dat niet is dat echt telt. Wij weten dat fouten, problemen, conflicten een gelegenheid zijn om tot elkaar te naderen, om tot God te naderen.

Vanavond zijn we samen komen bidden, bidden als een familie, om van onze huiskring het blije gelaat van de Kerk te maken. Om deze God te ontmoeten die niet in de wereld is willen komen op een andere manier dan in een gezin. Om “God met ons” te ontmoeten, de God die steeds onder ons is.