God dorst naar de mens

Dierbare broeders en zusters, goeie dag.

Het Evangelie van vandaag gaat over het begin van Jezus’ prediking in Galilea. De heilige Marcus benadrukt dat Jezus begint te prediken “nadat Johannes was gevangen genomen” (Mc. 1, 14) [b:Mc. 1, 14]. Juist op het ogenblik dat de profetische stem van de Doper, die de komst van het Rijk Gods aankondigde, door Herodes tot zwijgen is gebracht is, begint Jezus Zijn land te doorkruisen om aan iedereen, vooral aan de armen, “Gods Blijde Boodschap” (Mc. 1, 14) [b:Mc. 1, 14] te brengen. Jezus’ verkondiging gelijkt op die van Johannes, met het wezenlijke verschil dat Jezus niemand anders aanwijst die moet komen: Jezus is zelf de vervulling van de beloften; Hij is zelf de “blijde boodschap” om in te geloven, om te aanvaarden en mee te delen aan de mannen en vrouwen van alle tijden, opdat ook zij hun leven aan Hem zouden toevertrouwen. Jezus Christus is het levende Woord in persoon, dat werkzaam is in de geschiedenis: wie naar Hem luistert en Hem volgt, gaat binnen in het Rijk Gods.

Jezus is de vervulling van de Goddelijke beloften want Hij is degene die aan de mens de Heilige Geest geeft, het “levende water” dat de dorst stilt van ons onrustig hart, dat dorst naar leven, liefde, vrijheid, vrede: dat dorst naar God. Hoe dikwijls voelen wij ons of hebben wij ons hart dorstig gevoeld! Hij heeft het zelf aan de Samaritaanse vrouw, bij de put van Jakob, geopenbaard tot wie Hij zei: “Geef Mij te drinken” (Joh. 4, 7) [b:Joh. 4, 7]. Deze woorden van Christus tot de Samaritaanse, waren het thema van de jaarlijkse Gebedsweek voor de Eenheid van de Christenen [d:210], die vandaag ten einde loopt. Vanavond zullen wij met de gelovigen van het bisdom Rome en vertegenwoordigers van de verschillende kerken en kerkelijke gemeenschappen, samenkomen in de basiliek van Sint-Paulus-buiten-de-Muren om er intens tot de Heer te bidden, opdat Hij onze inzet voor de volledige eenheid van alle christenen zou versterken. Het is verkeerd dat Christenen verdeeld zijn! Jezus wil dat wij één zijn: één enkel lichaam. Onze zonden en de geschiedenis hebben ons verdeeld; daarom moeten wij veel bidden opdat de Heilige Geest ons opnieuw zou verenigen.

Door mens te worden, heeft God onze dorst tot de Zijne gemaakt, niet alleen de dorst naar stoffelijk water, maar vooral de dorst naar een vol leven, een leven bevrijd van de slavernij van het kwaad en de dood. Door Zijn menswording heeft God tezelfdertijd Zijn dorst – want ook God heeft dorst – in het hart van een mens gelegd: Jezus van Nazareth. God dorst naar ons, naar ons hart, onze liefde en Hij heeft die dorst in Jezus’ hart gelegd. Dus, in het hart van Christus ontmoet de dorst van de mens de dorst van God. En tot deze dorst behoort het verlangen naar de eenheid van Zijn volgelingen. Wij vinden dat verwoord in het gebed tot de Vader, voor Zijn lijden: “Mogen zij allen één zijn” (Joh. 17, 21) [b:Joh. 17, 21]. Dat is wat Jezus wou: de eenheid van allen! De duivel – wij weten het – is de vader van de verdeeldheid, hij verdeelt altijd, voert altijd oorlog, hij doet zo veel kwaad.

Moge deze dorst van Jezus steeds meer onze dorst worden! Blijven wij bidden en ons inzetten voor de volledige eenheid van Christus’ volgelingen, in de zekerheid dat Hij aan onze zijde staat en ons met de kracht van Zijn Geest ondersteunt, zodat wij dichter bij dat doel zouden komen. En vertrouwen wij ons gebed toe aan de moederlijke voorspraak van de Maagd Maria, Moeder van Christus, Moeder van de Kerk, opdat Zij ons als een goede moeder zou verenigen.

Na het bidden van het Angelusgebed
Zie Paus doet vredesoproep voor Marioepol [n:2971]