Het geloof van de Kerk redt!

Dierbare broeders en zusters, goede dag!

Het Evangelie brengt ons vandaag het verhaal van Jezus die op water van het meer loopt (Mt. 14, 22-33) [b:Mt. 14, 22-33]. Na de vermenigvuldiging van de broden en de vissen dwingt Hij de leerlingen in de boot te stappen en Hem naar de andere oever voor te gaan, terwijl Hij de menigte wegzendt en zich daarna terugtrekt om alleen op de berg te bidden tot laat in de nacht. Intussen is er een hevige storm op het meer en precies tijdens de storm gaat Jezus naar de boot van de leerlingen wandelend over het water van het meer. Wanneer ze Hem zien schrikken de leerlingen en denken een spook te zien, maar Hij stelt hen gerust: “Schept moed, Ik ben het, vreest niet!” (Mt. 14, 27) [b:Mt. 14, 27]. Petrus, met zijn kenmerkende voortvarendheid, stelt Hem als het ware op de proef: “Heer, als Gij het zijt, zeg mij dat ik, over het water naar U toe moet komen. Waarop Jezus sprak: ‘Kom!’” (Mt. 14, 28-29) [b:Mt. 14, 28-29]. Petrus stapt uit de boot en begint over het water te lopen; maar de sterke wind overvalt hem en hij begint te zinken. Dan schreeuwt hij: Heer, red mij!” (Mt. 14, 30) [b:Mt. 14, 30] en, Jezus reikt hem de hand en grijpt hem vast.

Dit verhaal is een mooie icoon van het geloof van de apostel Petrus. In de stem van Jezus die hem zegt: “Kom!”, herkent hij de echo van de eerste ontmoeting aan de boorden van hetzelfde meer, en nogmaals, onmiddellijk, verlaat hij de boot en gaat naar de Meester. Hij gaat over het water! Het vertrouwvolle en onmiddellijke antwoord op de roeping door de Heer, leidt altijd tot uitzonderlijke daden. Jezus zelf heeft ons immers gezegd dat wij door ons geloof wonderen kunnen doen, door het geloof in Hem, het geloof in zijn woord. Petrus begint te zinken op het moment dat hij de blik van Jezus afwendt en zich laat overmannen door de tegenwind. Maar, de Heer is er altijd, en wanneer Petrus Hem aanroept, redt Jezus hem uit de nood. Het personage van Petrus, met zijn impulsen en zijn zwakheden, weerspiegelt ons geloof: altijd broos en armoedig, onzeker en toch zegerijk. Het geloof van de christen gaat de verrezen Heer tegemoet, te midden van de stormen en gevaren van de wereld.

Ook de slotscène is zeer belangrijk. “Nadat zij in de boot gestapt waren, ging de wind liggen. De inzittenden wierpen zich voor Hem neer en zeiden: ‘Waarlijk, Gij zijt de Zoon van God’” (Mt. 14, 32-33) [b:Mt. 14, 32-33]. In de boot zijn al de leerlingen samen, verenigd in de ervaring van zwakheid, twijfel, angst, ‘kleingelovigheid’. Maar, wanneer Jezus in de boot stapt; verandert onmiddellijk de sfeer: allen voelen zich verenigd in het geloof in Hem. De kleinen en angstigen worden groot op het ogenblik dat zij voor Hem knielen en in hun meester de Zoon van God erkennen. Hoe dikwijls overkomt ons niet hetzelfde! Zonder Jezus, ver van Hem verwijderd, voelen we ons angstig en onmachtig, dermate dat we gaan denken dat we zullen mislukken. Het geloof ontbreekt! Maar Jezus is altijd bij ons, verborgen misschien, maar aanwezig en bereid ons te steunen.

Dit is een sprekend beeld van de Kerk: een boot die de storm moet trotseren en soms op het punt lijkt over stag te gaan. Wat redt zijn niet de kwaliteiten van haar mensen, maar het geloof, dat in staat stelt ook in het duister te wandelen, te midden van de tegenstand. Het geloof verzekert ons van de aanwezigheid van Jezus, altijd dichtbij, van zijn hand die ons grijpt om ons uit het gevaar te redden. Wij allen zijn in die boot, en wij voelen ons veilig niet tegenstaande onze beperktheden en onze zwakheden. We zijn vooral veilig wanneer we in staat zijn te knielen en Jezus, de enige Heer van ons leven, te aanbidden. Telkens opnieuw nodigt onze Moeder, de Lieve Vrouw, ons hiertoe uit. Vol vertrouwen richten wij ons tot haar.

Na het Angelus

Dierbare broeders en zusters,

De berichten uit Irak vervullen ons met ongeloof en ontzetting: duizenden mensen, waaronder veel christenen, worden op brutale wijze uit hun huizen verdreven; kinderen sterven van dorst en honger tijdens de vlucht; vrouwen worden ontvoerd, mensen vermoord; geweld van allerlei slag; verwoesting alom; verwoesting van woningen, van religieus, historisch en cultureel erfgoed. Dit alles beledigt op ernstige wijze God en beledigt op ernstige wijze de mensheid. Men mag in naam van God niet haten! Men mag in naam van God geen oorlog voeren! Wij allen, denkend aan die toestanden en aan die mensen, maken het stil en bidden nu.

(stilte)

Ik dank hen, die met moed, hulp bieden aan die broers en zussen en hoop dat een efficiënte politieke oplossing op internationaal en lokaal vlak een eind kan maken aan die misdaden en de rechtsorde kan herstellen. Om mijn nabijheid bij deze geliefde mensen beter te verzekeren heb ik kardinaal Fernando Filoni, als mijn persoonlijke vertegenwoordiger in Irak, benoemd. Morgen zal hij vanuit Rome vertrekken.

Ook in Gaza is, na een bestand, de oorlog herbegonnen, die onschuldige slachtoffers, kinderen, maakt …en het conflict tussen Israëli en Palestijnen alleen maar verergert. Laten we samen, op voorspraak van de Maagd Maria, tot de God van de vrede bidden: Geef vrede Heer op onze dagen, maak ons tot bewerkers van rechtvaardigheid en vrede. Maria, Koningin van de Vrede, bid voor ons. Laten we ook bidden voor de slachtoffers van het “ebola” virus en voor hen die zich inzetten om het te stoppen.