Een Kerk die verrast en verwart

Geliefde broers en zussen, goede dag!

Het feest van Pinksteren herdenkt de uitstorting van de Heilige Geest over de Apostelen verzameld in het Cenakel. Zoals Pasen is ook dit een gebeurtenis die plaatsvindt tijdens een reeds bestaand Joods feest en dat een verrassende voltooiing brengt. Het boek van de Handelingen van de Apostelen beschrijft de tekenen en de uitwerkingen van die buitengewone uitstorting: een krachtige wind en vlammetjes van vuur; de vrees verdwijnt en maakt plaats voor moed; de tongen komen los en allen verstaan de boodschap. Waar de Geest van God komt, wordt alles nieuw en veranderd. Het gebeuren van Pinksteren betekent de geboorte van de Kerk en haar publieke verschijning; twee kenmerken vallen ons op: het is een Kerk die verrast en verwart.

Een fundamenteel gegeven van Pinksteren is de verrassing. We weten het, onze God is de God van de verrassingen. Niemand verwachtte nog iets van de leerlingen: na de dood van Jezus waren ze een onooglijk groepje geworden, verslagen wezen van hun Meester. En dan gebeurt iets onverwachts dat verwondering wekt: de mensen zijn ontsteld want ieder hoorde de leerlingen in zijn eigen taal spreken over de grote werken van God. (Hand. 2, 6-7.11) [[b:Hand. 2, 6-7.11]] De Kerk die met Pinksteren geboren wordt, is een gemeenschap die verbazing wekt omdat zij, in de kracht die van God komt, een nieuwe boodschap verkondigt – de Verrijzenis van Christus – in een nieuwe taal – de universele taal van de liefde. Een nieuwe boodschap: Christus leeft, Hij is verrezen; een nieuwe taal: de taal van de liefde. De leerlingen worden vervuld van kracht uit den hoge en spreken met moed – enkele ogenblikken eerder waren het nog lafaards nu spreken ze met moed en durf, met de vrijheid van de Heilige Geest.

De Kerk is geroepen om altijd zo te zijn: bekwaam om te verrassen door te verkondigen dat Jezus de Christus de dood heeft overwonnen, dat de armen van God steeds gespreid zijn, dat zijn geduld er altijd is om ons op te wachten, te genezen, vergiffenis te schenken. Precies omwille van deze zending heeft de verrezen Jezus zijn Geest aan de Kerk geschonken. Let wel: als de Kerk leeft, moet ze blijven verrassen. Verrassen is eigen aan de levende Kerk. Een Kerk die niet in staat is te verrassen, is een zwakke, zieke, stervende Kerk die zo spoedig mogelijk in de reanimatieafdeling moet worden opgenomen.

In Jeruzalem zal men er wel de voorkeur aan gegeven hebben dat de leerlingen van Jezus, verlamd door angst, binnenshuis opgesloten zouden gebleven zijn in plaats van verwarring te veroorzaken. Ook vandaag eisen velen dat van de Christenen. De verrezen Heer dringt hen echter de wereld in: ”Zoals de Vader mij gezonden heeft, zo zend ik u” (Joh. 20, 21) [b:Joh. 20, 21]. De Kerk van Pinksteren is een Kerk die niet aanvaardt onschadelijk te zijn, te sterk “uitgepuurd”. Neen, zij aanvaardt dit niet! Ze wil geen versiersel zijn. Het is een Kerk die niet aarzelt naar buiten te treden, de mensen tegemoet, om de boodschap die haar werd toevertrouwd, te verkondigen, zelfs als die boodschap stoort of verontrust, zelfs als die boodschap misschien problemen veroorzaakt en ons soms tot het martelaarschap brengt. De Kerk wordt één en universeel geboren, met een nauwkeurige identiteit, maar open, een Kerk die de wereld omhelst maar niet opsluit; ze vrij laat, maar ze omhelst zoals de colonnade dit plein: twee armen die zich openen om te verwelkomen en zich niet sluiten om vast te houden. Wij Christenen zijn vrij en de Kerk wil dat we vrij zijn!

We richten ons tot de Maagd Maria die op de morgen van Pinksteren in het Cenakel was, als Moeder bij de kinderen. In haar heeft de kracht van de Heilige Geest werkelijk “grote dingen” bewerkt (Lc. 1, 49) [b:Lc. 1, 49]. Zijzelf heeft het gezegd. Zij, Moeder van de Verlosser en Moeder van de Kerk, verkrijgt door haar bemiddeling een hernieuwde uitstorting van de Geest van God over de Kerk en over de wereld.