De ontmoeting met Christus

Dierbare broeders en zusters, goede dag!

Het Evangelie van vandaag brengt ons de ontmoeting van Jezus met de Samaritaanse vrouw te Sichar, bij de oude put waar de vrouw elke dag water ging putten. Die dag trof ze er Jezus aan, gezeten, “vermoeid van de tocht” (Joh. 4, 6) [b:Joh. 4, 6]. Hij zegt onmiddellijk: “Geef Mij te drinken” (Joh. 4, 7) [b:Joh. 4, 7]. Op die wijze overstijgt Hij de hindernissen van de vijandigheid die tussen Joden en Samaritanen bestonden en doorbreekt Hij het gangbare vooroordeel tegenover de vrouwen. De eenvoudige vraag van Jezus is het begin van een openhartige dialoog waardoor Hij met grote fijngevoeligheid binnentreedt in de inwendige wereld van iemand tot wie Hij, volgens de maatschappelijke geplogenheden, niet eens het woord had moeten richten. Maar Jezus doet het toch! Jezus is niet bang. Wanneer Jezus iemand ziet, gaat Hij er op af, omdat Hij liefheeft. Hij houdt van ons allen. Hij houdt nooit halt bij iemand omwille van vooroordelen. Jezus confronteert een mens met de situatie, niet door te oordelen, maar door te laten aanvoelen dat men meetelt, erkend wordt, en zo wekt Hij het verlangen op de dagelijkse routine te overstijgen.

Jezus had niet zozeer dorst naar water dan wel naar de ontmoeting met een verdroogde ziel. Jezus wilde de Samaritaanse ontmoeten om haar hart te openen: Hij vraagt haar te drinken om de dorst duidelijk te maken die in haar leeft. De vrouw wordt geraakt door deze ontmoeting: ze stelt Jezus vragen die ook in ons leven maar die we dikwijls negeren. Ook wij hebben veel vragen te stellen, maar we durven ze niet tot Jezus richten! De Vasten is de gunstige tijd, broeders en zusters, om bij onszelf naar binnen te kijken, om onze meest echte geestelijke noden te laten oplichten en in het gebed aan de Heer om hulp te vragen. Het voorbeeld van de Samaritaanse nodigt ons uit ons als volgt uit te drukken: “Jezus, geef mij het water dat voor altijd mijn dorst zal lessen”.

Het Evangelie zegt dat de leerlingen verwonderd waren dat hun Meester met die vrouw in gesprek was. Maar de Heer is groter dan de vooroordelen, daarom was Hij niet bang zich met de Samaritaanse op te houden: de barmhartigheid is groter dan het vooroordeel. Dit moeten we goed leren! De barmhartigheid is groter dan het vooroordeel, en Jezus is zeer barmhartig, zeer! Het resultaat van de ontmoeting bij de put was dat de vrouw veranderd werd: “de vrouw liet haar waterkruik in de steek” (Joh. 4, 28) [b:Joh. 4, 28], waarmee ze gekomen was om water te putten, en liep naar de stad om te vertellen over haar uitzonderlijke ervaring. “Komt eens kijken naar een man die mij alles heeft verteld wat ik gedaan heb! Zou Hij soms de Messias zijn?” Ze was enthousiast. Ze was naar de put gegaan om water te putten en had een ander water gevonden, het levende water van de barmhartigheid dat opborrelt tot eeuwig leven. Ze had het water gevonden dat ze altijd al gezocht had! Ze loopt naar het dorp, het dorp dat haar veroordeelde en afwees, en ze verkondigt dat ze de Messias ontmoet heeft: iemand die haar leven veranderd heeft. Want elke ontmoeting met Jezus verandert ons leven, altijd. Het is een stap voorwaarts, een stap dichter bij God. Dus elke ontmoeting met Jezus verandert levens. Altijd, altijd.

In dit Evangelie vinden ook wij de stimulans om “onze waterkruik in de steek te laten”, het symbool van wat schijnbaar belangrijk is, maar dat zijn waarde verliest tegenover de “de liefde van God”. Allen hebben we er één, of meer dan één! Ik vraag het jullie en ook mezelf: “wat is jouw inwendige kruik, die je zwaar valt, die je van God verwijdert?” Laten we ze wat ter zijde en met het hart horen we de stem van Jezus die ons een ander water aanbiedt, een ander water dat ons dichter bij de Heer brengt. We zijn geroepen om het belang en de zin te herontdekken van ons christelijk leven dat met het Doopsel begon en, zoals de Samaritaanse, van het getuigenis voor onze broeders. Getuigen van wat? Van de vreugde! Getuigen van de vreugde om de ontmoeting met Jezus, want ik heb gezegd dat elke ontmoeting met Jezus ons leven verandert, ons van vreugde vervult, van de vreugde die van binnen komt. Zo is de Heer. En om te vertellen welke schitterende zaken de Heer in ons hart doet, wanneer we de moed hebben onze kruik achter te laten.

Na het bidden van het Angelusgebed
Dierbare broeders en zusters,

Nu herinner ik me de twee zinnen: elke ontmoeting met Jezus verandert ons leven en elke ontmoeting met Jezus vervult ons met vreugde. Zeggen we het met zijn allen?

{Allen roepen: Elke ontmoeting met Jezus verandert je leven, elke ontmoeting met Jezus vervult ons met vreugde.}

Het zij zo.

Morgen is het Wereld Tuberculose Dag: bidden we voor alle mensen die door deze ziekte worden getroffen en ook voor hen die hen nabij zijn.

Komende vrijdag en zaterdag zullen we een bijzonder moment van boete beleven, genaamd “24 uren voor de Heer”. Het begint met de viering in de Sint Pietersbasiliek vrijdagnamiddag, daarna ’s avonds en ’s nachts zullen enkele kerken van Rome open zijn voor gebed en Biecht. Het zal - zo mogen we het noemen - het feest van de vergiffenis, dat ook zal plaatsvinden in vele bisdommen en parochies wereldwijd. Men moet de vergiffenis vieren die de Heer ons schenkt, zoals de vader gedaan heeft in de parabel van de verloren zoon. Wanneer de zoon naar huis terugkeert, geeft hij een feest en vergeet al zijn zonden. Het zal het feest van de vergiffenis zijn.