De gedachtenis van alle overleden gelovigen

Dierbare broeders en zussen, goede dag!

Gisteren hebben we de plechtigheid van Allerheiligen [5695] gevierd en vandaag nodigt de liturgie ons uit de overleden gelovigen te gedenken. Deze twee herdenkingen zijn onderling sterk verbonden, net zoals de vreugde en de tranen in Jezus Christus een samenhang hebben die de grondslag is van ons geloof en van onze hoop. Inderdaad, enerzijds verheugt de historisch pelgrimerende Kerk zich om de voorspraak van de Heiligen en van de Zaligen die haar zending om het Evangelie te verkondigen ondersteunen. Anderzijds deelt zij, zoals Jezus de rouw van wie lijdt onder de afwezigheid van geliefde personen en zoals Hij en dank zij Hem doet zij de dank opstijgen tot de Vader die ons bevrijd heeft van de heerschappij van de zonde en van de dood.

Zowel gisteren als vandaag brengen velen een bezoek aan de begraafplaats, die zoals het woord zelf zegt, “de rustplaats” is in afwachting van het finale ontwaken. Hoe mooi is het te bedenken dat Jezus zelf ons zal wekken. Jezus zelf heeft geopenbaard dat de dood van het lichaam als een slaap is waaruit Hij ons wekt. In dit geloof staan we – ook spiritueel – stil bij de graven van onze dierbaren, van hen die van ons hielden en ons goed hebben gedaan. Maar vandaag worden we uitgenodigd allen te gedenken, ook hen aan wie niemand denkt. We gedenken de slachtoffers van oorlogen en geweld, de vele ‘kleinen’ in de wereld die vermorzeld worden door honger en ellende; we gedenken de naamlozen die in massagraven rusten. We gedenken de broers en zussen die vermoord werden omdat ze christen zijn en de velen die hun leven gegeven hebben om anderen te dienen. We vertrouwen speciaal aan de Heer toe hen die ons in het afgelopen jaar verlaten hebben.

De traditie van de Kerk heeft altijd aangespoord om te bidden voor de overledenen, in het bijzonder door voor hen de Eucharistie te vieren: dat is de beste spirituele hulp die wij hun zielen kunnen bieden, vooral aan de meest verlatenen. De grondslag van het gebed voor de zielenrust ligt in de verbondenheid van het Mystieke Lichaam. Zoals het Tweede Vaticaanse Concilie bevestigt: “In het volle bewustzijn van deze gemeenschap binnen heel het mystieke lichaam van Jezus Christus heeft de pelgrimerende Kerk, vanaf de eerste tijden van het christendom, de gedachtenis van de overledenen met diepe vroomheid gevierd”. Lumen Gentium [[617|50]]

De gedachtenis van de overledenen, de zorg voor de graven en de gebeden voor de zielenrust zijn getuigenis van vertrouwvolle hoop, geworteld in de zekerheid dat de dood niet het laatste woord heeft over het menselijk lot, want de mens is bestemd voor een leven zonder grenzen, dat zijn bron en voltooiing heeft in God. Tot God bidden we met dit gebed:

“God van oneindige barmhartigheid,
aan uw mateloze goedheid vertrouwen we hen toe
die deze wereld verlaten hebben voor de eeuwigheid,
waar Gij de hele mensheid verwacht,
verlost door het kostbaar bloed van Christus, uw Zoon,
gestorven tot losprijs voor onze zonden.

Let niet Heer, op zoveel armoede, ellende en menselijke zwakheden,
wanneer we voor uw gericht verschijnen,
om geoordeeld te worden tot vrijspraak of veroordeling.

Laat op ons rusten uw meelijdende blik die voortkomt
uit de tederheid van uw hart.
Help ons de weg van volledige reiniging te bewandelen.
Laat geen enkele van uw kinderen verloren gaan in het eeuwige vuur van de hel,
waar geen berouw meer mogelijk is.

We vertrouwen U, Heer, de zielen toe van onze dierbaren,
van hen die gestorven zijn zonder de steun van de sacramenten
of niet meer de kans kregen op het einde van hun leven berouw te tonen.
Dat niemand, op grond van de hoop
in de armen van uw oneindige barmhartigheid ontvangen te worden,
vreze, na de aardse pelgrimstocht, U te ontmoeten.

Dat zuster lichamelijke dood ons biddend wakende vindt,
beladen met al het goede dat we
in de loop van ons korte of lange leven deden.

Laat, Heer, niets ons op aarde van U vervreemden,
maar dat alles en allen ons steunen
in het vurige verlangen vredig en eeuwig in U te rusten.

Amen. Gebed voor de overledenen [[5690]]

Met dit geloof in de verheven bestemming van de mens, richten we ons nu tot Onze Lieve Vrouw die onder het kruis het drama van de dood van Jezus heeft doorstaan en daarna deel had aan de vreugde van zijn verrijzenis. Dat zij, de Deur van de hemel, ons helpe de waarde van het gebed voor de zielenrust steeds meer te verstaan. Ze zijn ons nabij! Dat zij ons ondersteunt bij onze dagelijkse pelgrimstocht op aarde en ons helpt nooit het einddoel van het leven – het Paradijs – uit het oog te verliezen. En wij, met deze hoop die nooit ontgoochelt, gaan verder!