De gemeenschap van de heiligen

Geliefde broers en zussen, goede dag!

Vandaag zou ik het over een heel mooie werkelijkheid van ons geloof willen hebben, met name over de “gemeenschap van de heiligen”. De Catechismus van de Katholieke Kerk [1] herinnert er ons aan dat met deze uitdrukking twee werkelijkheden worden bedoeld: de gemeenschap met heilige zaken en de gemeenschap tussen heilige personen. vgl: Catechismus van de Katholieke Kerk [[[1|948]]] Ik sta stil bij de tweede betekenis. Het gaat om een van de meest troostende waarheden van ons geloof, want ze herinnert er ons aan dat we niet alleen zijn maar dat er een levensgemeenschap bestaat tussen al diegene die aan Christus toebehoren. Een gemeenschap die aan het geloof ontspruit. Inderdaad, de term “heiligen” verwijst naar hen die in Christus geloven en die door het Doopsel in de Kerk in Christus zijn ingelijfd. Om deze reden werden de eerste christenen ook “de heiligen” genoemd. (Hand. 9,13.32.41; Rom. 8, 27; 1 Kor. 6, 1) [[b:Hand. 9,13.32.41; Rom. 8, 27; 1 Kor. 6, 1]]

Het Evangelie volgens Johannes verzekert dat Jezus, vóór Zijn lijden, voor de gemeenschap tussen zijn leerlingen tot de Vader bad met deze woorden: “opdat zij allen één mogen zijn zoals Gij, Vader in Mij en ik in U; dat zij ook in Ons mogen zijn opdat de wereld gelove dat Gij Mij gezonden hebt” (Joh. 17, 21) [b:Joh. 17, 21]. De Kerk is in haar diepste wezen gemeenschap met God, vertrouwelijkheid met God, gemeenschap van liefde met Christus en met de Vader in de Heilige Geest die zich voortzet in een broederlijke gemeenschap. Die verhouding tussen Jezus en de Vader is de “baarmoeder” van de band tussen ons christenen. Als we innig in deze “baarmoeder” geweven zijn, in die gloeiende oven van liefde, dan kunnen we onder ons echt één van hart en één van ziel worden, want dan verbrandt God ons egoïsme, onze vooroordelen, onze interne en externe verdeeldheden. De liefde van God verbrandt ook onze zonden.

Als dit wortel schieten in de bron van de Liefde, die God is, plaats heeft dan gebeurt ook de wederkerige beweging: van de broers naar God. De ervaring van de broederlijke gemeenschap brengt me tot de gemeenschap met God. Onder ons verbonden zijn leidt ons tot verbonden zijn met God, brengt ons tot die band met God die onze Vader is. Dit is het tweede aspect van de gemeenschap van de heiligen dat ik zou willen onderlijnen: ons geloof heeft nood aan de steun van anderen, vooral in moeilijke momenten. Als we één zijn wordt het geloof sterk. Het is mooi elkaar te ondersteunen in het wonderbaarlijke avontuur van het geloof! Ik zeg dit omdat de neiging om zich in privé op te sluiten ook de godsdienstige omgeving beïnvloed heeft zodat men er vaak moeilijk toe komt geestelijke bijstand te vragen aan wie met ons de christelijke ervaring delen. Wie van ons heeft geen onzekerheden, verwarringen en zelfs twijfels ervaren op de weg van het geloof? Wij allemaal hebben dit ervaren, ook ik. Het maakt deel uit van de weg van het geloof, het maakt deel uit van ons leven. Dit alles moet ons niet verbazen want we zijn menselijke wezens getekend door broosheid en grenzen. Allen zijn we broos, allen hebben we grenzen. Hoe dan ook, in die moeilijke momenten is het nodig op de hulp van God te vertrouwen door kinderlijk gebed en tegelijk is het belangrijk de moed en de nederigheid op te brengen om zich voor anderen open te stellen, om hulp te vragen, om te vragen elkaar de hand te reiken. Hoe dikwijls hebben we dit niet gedaan en zijn er dan in geslaagd uit de problemen te geraken en God andermaal te vinden! In deze gemeenschap - gemeenschap wil zeggen samen - één - zijn we één groot gezin, waarvan alle leden elkaar helpen en wederkerig ondersteunen.

Zo komen we tot een ander aspect: de gemeenschap van de heiligen gaat verder dan het aardse bestaan, gaat verder dan de dood en duurt voor altijd. Deze eenheid onder ons gaat verder en duurt verder in het andere leven. Het is een eenheid die aan het Doopsel ontspruit en door de dood niet wordt gebroken, maar, dank zij de verrezen Christus, er op gericht is haar volkomenheid te bereiken in het eeuwig leven. Er bestaat een diepe en onverbrekelijke band tussen hen die nog als pelgrims in deze wereld zijn – tussen ons – en zij die de drempel van de dood hebben overschreden om de eeuwigheid binnen te gaan. Alle gedoopten hier op aarde, de zielen in het Vagevuur en alle heiligen in het Paradijs vormen één groot Gezin. Deze gemeenschap tussen aarde en hemel komt in het bijzonder tot stand in de voorbede. Geliefde vrienden, wij bezitten deze schoonheid! Dit is onze werkelijkheid, die ons tot broers maakt, die ons vergezelt op onze levensweg en ons opnieuw doet terugvinden boven in de hemel. Laat ons deze weg met vertrouwen en met vreugde bewandelen. Een christen moet blij zijn, met de vreugde om zoveel gedoopte broers die met hem op weg zijn. Ondersteund door de hulp van de broers en zussen die dezelfde weg naar de hemel gaan. En ook met de hulp van de broers en zussen die in de hemel zijn en voor ons tot Jezus bidden. Met vreugde vooruit op deze weg!