Tot jongeren in Cagliari

Video

Geliefde jongeren van Sardinië!

(...)

Ik dank jullie dat jullie met zovele naar deze ontmoeting gekomen zijn. En dank ook aan de “woordvoerders”. Wanneer ik jullie zie moet ik terugdenken aan de Wereldjongerendagen in Rio de Janeiro [d:353] (…).

Ik denk aan het Evangelie dat zich afspeelt aan de boorden van het meer van Galilea (…) Jezus in de boot spreekt tot de mensen. Wanneer hij zijn toespraak beëindigd heeft, zegt Hij aan Petrus van wal te steken en de netten uit te werpen. Deze vraag is voor Simon een beproeving – hoort goed dit woord: een “beproeving” – want hij en de andere waren net terug na een nacht van slechte vangst. Simon is een praktisch en eerlijk man en zegt meteen aan Jezus: “Meester, we hebben de hele nacht gezwoegd en niets gevangen”.

Dit is het eerste punt: de ervaring van mislukking. In jullie vragen klinkt deze ervaring door: het sacrament van het Vormsel – wat is de naam van dit Sacrament? Vormsel… neen! De naam is veranderd in “Sacrament van het afscheid”. Ze ontvangen het Vormsel en ze verlaten de Kerk. Waar of niet? Dit is een ervaring van mislukking. Een andere ervaring van mislukking: de jongeren die in de parochie afwezig zijn. Jullie hebben hierover gepraat. Over de ervaring van mislukking, iets dat verkeerd loopt, een ontgoocheling. In de jeugd wil je vooruit, maar soms overkomt je een mislukking, een frustratie. Dat is een beproeving en dat is belangrijk! Ik wil jullie nu een vraag stellen, maar je moet niet luidop antwoorden maar in stilte. Ieder denkt in zijn hart aan de ervaringen van mislukking die je hebt meegemaakt. Denkt daaraan. Zeker is dat we allen die ervaringen hebben. Allen hebben we die ervaringen.

In de Kerk hebben we dikwijls deze ervaring: priesters, catechisten, animatoren matten zich af, verbruiken veel energie, zetten zich helemaal in en uiteindelijk blijken de resultaten niet altijd te beantwoorden aan de inspanning. In de eerste twee vragen hebben jullie “woordvoeders” dit ook aangekaart. Ze verwezen naar gemeenschappen waar het geloof kleurloos geworden is. Niet veel christenen nemen deel aan het leven van de Kerk. Christenen lopen er triest bij en veel jongeren verdwijnen na het Vormsel. Het Sacrament van het verlof, van het afscheid, zoals ik het noemde. Dit is een ervaring van mislukking die ons leeg laat en ontmoedigt. Waar of niet waar?

Oog in oog met deze werkelijkheid stellen jullie zich terecht de vraag: wat kunnen we doen? Wat je zeker niet moet doen is je laten overwinnen door pessimisme en door ontmoediging. Pessimistische christenen, dat is lelijk. Jullie, jongeren, kunnen en mogen niet zonder hoop leven. De hoop maakt deel uit van jullie zijn. Een jongere zonder hoop is niet jong, maar is te vroeg oud geworden. De hoop maakt deel uit van jullie jeugd. Als jullie geen hoop hebben, moet dat ernstig te denken geven, ernstig te denken geven… Een jongere zonder vreugde en zonder hoop is een verontrustend verschijnsel. Wanneer een jongere geen vreugde kent, wanneer een jongeren het leven wantrouwt, wanneer een jongere de hoop verliest, waar kan hij dan wat rust en een beetje vrede vinden? Zonder vertrouwen, zonder hoop, zonder vreugde? Jullie weten het, dan dagen de handelaren van de dood op. Zij die de dood verkopen bieden je een uitweg wanneer je triest, zonder hoop, zonder vertrouwen, zonder moed bent! Alsjeblieft, verkoop je jeugd niet aan die handelaren van de dood! Jullie begrijpen waarover ik spreek! Jullie allemaal verstaan dit: verkoop je niet!

Keren we terug naar het tafereel uit het Evangelie. Op dat kritische moment blijft Petrus zichzelf. Wat anders had hij kunnen doen? Hij zou zich hebben kunnen neerleggen bij de vermoeidheid en de ontmoediging. Hij had kunnen denken dat het nutteloos was en dat het beter was naar huis terug te keren. Maar, wat doet hij? Met moed treedt hij uit zichzelf en kiest ervoor zich aan Jezus toe te vertrouwen. Hij zegt:” Wel, vooruit: op uw woord zal ik het net uitwerpen”. Opgelet! Hij zegt niet: vertrouwend op mijn krachten, op mijn berekeningen, op mijn ervaring van onderlegde visser, maar “Op uw woord”, op het woord van Jezus! En het resultaat is een ongelooflijke vangst. De netten worden zo vol dat ze dreigen te scheuren.

Dat is het tweede punt: zich aan Jezus toevertrouwen, zich op Jezus verlaten. Wanneer ik jullie dit zeg, wil ik eerlijk zijn en jullie zeggen: ik ben niet naar hier gekomen om illusies te verkopen. Ik kom hier zeggen: er is Iemand die je vooruit kan helpen, vertrouw Hem!. Het is Jezus! Vertrouw op Jezus. Jezus is geen illusie! Op Jezus vertrouwen. De Heer is altijd bij ons. Hij komt op het strand van onze levenszee. Hij komt dicht bij onze mislukkingen, bij onze broosheid, bij onze zonden om ze om te vormen. Houdt nooit op je uit te dagen. Zoals goede sportlui doen, sommige van jullie weten het uit ervaring, je moet de vermoeidheid van de training aandurven om resultaten te behalen! De moeilijkheden moeten jullie geen vrees aanjagen, maar jullie aansporen om verder te gaan. Hoor de woorden van Jezus als tot jullie gericht: jongeren van Sardinië, vaart naar het diepe en werpt de netten uit! Vaart naar het diepe! Luistert steeds beter naar het Woord van Jezus. Hem, zijn Woord, volgen maakt jullie inzet om te getuigen vruchtbaar. Wanneer de inspanning om het geloof bij jullie vrienden wakker te maken, nutteloos lijkt, zoals het nachtelijk zwoegen van de vissers, herinnert jullie dan dat met Jezus alles verandert. Het Woord van de Heer heeft de netten gevuld. Het Woord van de Heer maakt de missionaire inzet van de leerlingen efficiënt. Jezus volgen vraagt inzet, niet tevreden zijn met kleine resultaten, met de eenvoudige kustvaart, maar met moed hoog mikken!

Stilstaan bij “we hebben niets gevangen” is niet goed? Dat is niet goed. We moeten verder gaan, opnieuw gaan naar het “vaar naar het diepe en werp de netten uit”, zonder het moe te worden. Jezus herhaalt het voor ieder van jullie. Hij is het die de kracht zal geven. Er blijft immers het gevaar van de klacht en van de berusting. Dat laten we aan hen die de “godin jammerklacht” nalopen.! En jullie, lopen jullie die “godin jammerklacht” achterna? Klagen jullie onophoudelijk, zoals in een dodenwake? Neen, jongeren kunnen dat niet maken! “Godin jammerklacht” is een valstrik, ze doet je de verkeerde weg opgaan. Het is niet goed zich gewonnen te geven op het ogenblik dat alles lijkt stil te staan en stagneert, wanneer persoonlijke problemen ons onrustig maken, wanneer sociale onrust geen passend antwoord krijgt. Jezus is de weg. Hem moeten we aan boord nemen en met Hem van wal steken. Hij is de Heer. Hij verandert het perspectief van het leven. Het geloof in Jezus leidt naar een hoop die verder gaat en naar een gegronde zekerheid voert, niet alleen over onze eigenschappen en mogelijkheden, maar over het Woord van God, de uitnodiging die van Hem komt. Zonder al te veel menselijke berekeningen. Zonder af te toetsen of de werkelijkheid die jullie omgeeft wel samenvalt met jullie zekerheden. Steekt van wal. Treedt uit je zelf. Ons kleine wereldje verlaten en ons openstellen voor God om ons steeds meer open te stellen voor onze broers. Ons openstellen voor God opent ons voor de andere! Zich openen voor God en zich openen voor de ander. Enkele stapjes doen voorbij onszelf. Kleine pasjes, maar zet ze. Kleine stapjes die je doen uittreden uit jezelf naar God en naar de andere. Ze maken het hart open voor broederlijkheid, vriendschap en solidariteit.

Ten derde – en ik eindig want ik spreek al veel te lang! – “Werpt jullie netten uit voor de vangst” (Lc. 5, 4) [b:Lc. 5, 4](…). Dierbare jonge Sarden, ten derde wil ik jullie dit zeggen en zo antwoord ik ook op de twee andere vragen, ook jullie zijn geroepen om “mensenvissers” te worden”. Aarzel niet om je leven te besteden aan het getuigenis voor het Evangelie, in het bijzonder voor je leeftijdgenoten. Ik wil jullie nu een persoonlijke ervaring vertellen. Gisteren was het 60 jaar geleden dat ik in mijn hart de stem van Jezus vernam. Ik vertel dit niet opdat jullie hier en nu een taart zouden bakken. Neen, daarvoor niet. Maar het is een herinnering aan 60 jaar geleden. Ik zal het nooit vergeten. De Heer heeft mij op sterke wijze laten verstaan welke weg ik moest gaan. Ik was 17. Er gingen wat jaren over vooraleer dit besluit, deze uitnodiging concreet en definitief werd. Daarna zijn vele jaren voorbijgegaan met enkele successen, met vreugde maar ook veel jaren van mislukken, van zwakheid en van zonde… 60 jaren op de weg van de Heer, Hem achterna, naast Hem, altijd met Hem. Ik wil jullie eenvoudigweg dit zeggen: het spijt mij niet. Waarom? Omdat ik mij Tarzan voel die sterk is in het verder gaan? Neen, het spijt mij niet omdat ik altijd, ook op momenten van duisternis, op ogenblikken van zonde, in tijden van zwakheid en mislukking, naar Jezus heb gekeken en op Hem betrouwd heb. En Hij heeft mij nooit alleen gelaten. Vertrouwt op Jezus, Hij gaat steeds verder, Hij gaat met ons. Weet dit wel, Hij ontgoochelt nooit. Hij is trouw, een trouwe metgezel. Denkt eraan, dit is mijn getuigenis. Ik ben blij met die 60 jaren samen met de Heer. Nogmaals: gaat verder.

Heb ik te lang gesproken? (de jongeren roepen: Neen). Laat ons verbonden blijven in het gebed. En met Jezus door het leven gaan. Dat hebben de heiligen gedaan.

Heilig wordt men. Heiligen worden niet volmaakt geboren, al heilig! Ze worden het omdat ze, zoals Simon Petrus, vertrouwen op het Woord van de Heer en”het diepe kiezen” (…) Volgt hun voorbeeld na. Vertrouwt op hun voorspraak en weest altijd mannen en vrouwen van hoop! Geen weeklachten! Geen ontmoediging! Zich niet laten gaan, geen troost des doods kopen: niets! Verder gaan met Jezus. Hij faalt nooit, Hij ontgoochelt niet, Hij is loyaal!

Bidt voor mij! Onze Lieve Vrouw gaat met jullie.