Recht en rechtsbescherming

Het verheugt Ons te zien, dat wetgever en soldaat op vriendschappelijke wijze samenwerken. Zo behoort het ook te zijn. De wet zal, hoe wijs zij ook moge wezen, nauwelijks erop kunnen vertrouwen, dat zij haar invloed kan uitoefenen - zo zwak en bedorven is de menselijke natuur - wanneer zij niet de ruggensteun heeft van een redelijke strijdmacht. Maar het zal de juiste functie van deze macht zijn bescherming te verlenen aan de rechten, die door God en de rechtvaardige wet aan de mens zijn geschonken en deze te verdedigen, in plaats van hierop inbreuk te plegen en ze ongedaan te maken.

Een bedachtzaam wijsgeer uit de Romeinse oudheid, heeft, niet geheel en al ten onrechte, gezegd; dat de vrees voor oorlog erger is dan de oorlog zelf. Toch zal deze vrees nooit ontbreken, zo lang er in het grote gezin der naties ook maar één lid is, dat, terwijl het het morele begrip voor de onvervreemdbare menselijke rechten afwijst, het brute geweld aanwendt, teneinde zijn burgers te behandelen als willoze werktuigen, die afhankelijk zijn van de Staat, welke geen andere macht boven zich erkent.

Aan U leden van de Senaat, behoeft niet te worden verteld dat zelfs in de schoot van welke natie ook de enige oprechte waarborg voor de vrede niet moet worden gezocht in het geweld, maar in de ziel van deze natie; d.w.z. in het innerlijke leven van haar volk, waarbij met volharding moet worden gestreefd naar de verdediging van het gezin, van de kinderen, van de arbeider en zijn werkgever, opdat allen, geleid door de christelijke beginselen van rechtvaardigheid en liefde, de gezegende vruchten mogen genieten van de broederlijke liefde en opdat ieder het zijne moge bijdragen tot het gemeenschappelijk welzijn.

Hoe onmisbaar zijn niet de christelijke beginselen van rechtvaardigheid en liefde in een wereld, die de vrede zoekt! Gegrondvest als zij zijn en moeten zijn op de godsdienst, zijn zij twee sterke pijlers, die de burgerlijke maatschappij schragen. Wanneer deze stutten van de maatschappij ontnomen worden, welk een droevige wanorde wordt dan door de Staat van zijn edele functie gemaakt! Wie is zich niet bewust van het allergrootste belang, dat er in gelegen is, dat men zorg draagt, dat deze beginselen worden bijgebracht aan de kleinen thuis en tijdens hun schooljaren verder in hen worden ontwikkeld?

{...}