Dierbare Broeders en Zusters!
Ik ben blij u te ontvangen en ik groet allen hier aanwezig, evenals degenen die ons volgen via radio en televisie. Zoals ik al tot , ook op woensdag, nu een week geleden in de Sixtijnse Kapel, ervaar ik dezer dagen bij het begin van mijn Petrinische ambt in mijn hart gevoelens die met elkaar contrasteren: enerzijds verbazing en dankbaarheid tegenover God die vooral tot mijn eigen verrassing mij heeft geroepen de heilige apostel Petrus op te volgen; en anderzijds huiver ten overstaan van de grootsheid van de taak en de verantwoordelijkheid die mij zijn toevertrouwd. Maar de zekerheid dat God, zijn allerheiligste Moeder, de Maagd Maria, en de Beschermheiligen mij zullen helpen, geven mij sereniteit en vreugde. Ik weet mij ook gesteund door de geestelijke nabijheid van het hele volk van God waaraan ik, zoals ik afgelopen zondag bij herhaling heb gezegd, zal blijven vragen mij met aanhoudend gebed te willen vergezellen.
Nu wij liefdevol afscheid genomen hebben van mijn vereerde voorganger Johannes Paulus II worden de algemene woensdagaudiënties weer hervat. Bij deze eerste ontmoeting wil ik vóór alles stil blijven staan bij de naam die ik heb gekozen toen ik Bisschop van Rome werd en universele Herder van de Kerk. Ik heb mij Benedictus XVI willen noemen om zo in de geest terug aan te sluiten bij Paus Benedictus XV, die leiding gaf aan de Kerk in een periode die te stellen had met het eerste mondiale conflict. Hij was een moedige en authentieke vredesprofeet die zich dapper en moedig eerst inzette voor het voorkomen van het oorlogsdrama en vervolgens inspande om de nadelige consequenties ervan te beperken. In zijn voetspoor wil ik mijn ambt plaatsen in dienst van de verzoening en de harmonie tussen de mensen en de volkeren, vanuit de diepe overtuiging dat het grote goed van de vrede bovenal een gave van God is, een kwetsbare en kostbare gave die van Hem is af te smeken, die behoed moet worden en dag na dag opgebouwd moet worden met ieders bijdrage.
De naam Benedictus roept bovendien de buitengewone gestalte op van de grote "Patriarch van het westerse monnikendom", de , medepatroon van , samen met . De voortschrijdende uitbreiding van de benedictijner Orde die hij heeft gesticht, heeft een enorme invloed uitgeoefend op de verspreiding van het Christendom over heel het continent. De heilige Benedictus wordt dan ook veel vereerd in Duitsland en in het bijzonder in Beieren, waar ik zelf vandaan kom. Waar het om de eenheid van Europa gaat, vormt hij een fundamenteel oriëntatiepunt en een krachtige herinnering aan de niet te verloochenen christelijke wortels van haar cultuur en haar beschaving.
Van deze Vader van het westerse monnikendom kennen wij de aansporing die hij in zijn naliet: "dat zij volstrekt niets stellen boven Christus". Aan het begin van mijn dienst als opvolger van Petrus vraag ik aan de heilige Benedictus mij te willen helpen om vast te houden aan de centrale plaats van Christus in ons bestaan. Dat Hij altijd op de eerste plaats komt in onze gedachten en in al onze activiteiten!
Met genegenheid gaan mijn gedachten nog een keer baar mijn vereerde voorganger Johannes Paulus II, aan wie wij een buitengewoon geestelijk erfgoed te danken hebben. "Onze christelijke gemeenschappen", zo schreef hij in zijn apostolische brief - "moeten worden tot echte 'scholen van gebed', waar de ontmoeting met Christus niet enkel tot uiting komt in het vragen om hulp, maar ook in dankzegging, lofprijzing, aanbidding, beschouwing, luisterende en vurige godsvrucht, tot het hart werkelijk in liefde 'ontbrandt'."
Zelf heeft hij deze aanwijzingen in praktijk gebracht door de woensdagcatechese de laatste tijd te wijden aan een . Zoals hij bij het begin van zijn pontificaat heeft gedaan toen hij de overwegingen van zijn Voorganger over de christelijke deugden voortzette , zo ben ook ik van plan in de komende wekelijkse ontmoetingen het door hem voorbereidde commentaar op te pakken op het vormen. De zal ik het van daar weer opnemen waar zijn catecheses werden onderbroken, vanaf de algemene Audiëntie van 26 januari jl.
Dierbare vrienden, nogmaals dank voor uw bezoek, dank ook voor de genegenheid waarmee u mijn omringt. Het zijn gevoelens waarop ik graag antwoord met een bijzondere zegen die ik aan U, uw familieleden en al uw dierbaren verleen.
Naar de oude site