Cor ad cor loquitur - Van hart tot hart spreken

Video

Eerbiedwaardige en dierbare broeders,

Met grote vreugde heet ik u welkom en ik groet ieder van u hartelijk. Ik dank Kardinaal Sodano, die - zoals altijd - de gevoelens van het hele College heeft weergegeven: Cor ad cor loquitor (van hart tot hart spreken). Dank u, Eminentie, vanuit mijn hart. Ik zou tot u willen zeggen, refererend aan de ervaringen van de leerlingen van Emmaüs, dat het ook voor mij een vreugde is geweest om met u in deze jaren op te trekken, in het licht van de Verrezen Heer.

Zoals ik gisteren, tegenover de duizenden gelovigen op het Sint-Pietersplein [4890], heb gezegd is uw nabijheid, uw advies een grote hulp geweest voor mij in mijn dienstwerk. In de afgelopen acht jaar hebben we in het geloof prachtige momenten van schitterend licht meegemaakt op de weg van de Kerk, naast momenten dat er een aantal wolken ontstonden in de lucht. We hebben geprobeerd Christus en Zijn Kerk te dienen met diepe en volledige liefde, de ziel van ons dienstwerk. We hebben gehoopt, met de hoop die tot ons komt van Christus, en die alleen de weg kan verlichten. Samen kunnen we de Heer danken, die ons heeft doen groeien in gemeenschap; samen kunnen we Hem vragen u te helpen verder te groeien in deze diepgaande eenheid, zodat het College van Kardinalen als een orkest kan zijn, waarin de variaties, een uitdrukking van de universele Kerk, bij mogen dragen aan de grote, éénmakende harmonie.

Ik zou u met een simpele gedachte willen verlaten, een gedachte die mij na aan het hart ligt: een gedachte over de Kerk, haar mysterie, die voor ons allen – zo kunnen we wel zeggen – de reden voor en de passie van het leven is. Ik sta mezelf toe bijgestaan te worden door een uitdrukking van Romano Guardini, geschreven in het jaar dat de Vaders van het Tweede Vaticaans Concilie [d:4] de Constituie Lumen Gentium [617] goedkeurden, in zijn laatste boek, waarin een persoonlijke opdracht, mede aan mij, staat. Om die reden zijn de woorden van dit boek mij bijzonder dierbaar. Guardini zegt: “De Kerk is niet een instantie die aan bureau bedacht en opgebouwd is, maar een levende werkelijkheid. Zij leeft steeds in de loop der tijd. Zoals alle levende werkelijkheden, ontwikkelt en verandert zij zich. En toch blijft zij in het diepste van haar wezen dezelfde: haar hart is Christus.” En dan onze ervaring, gisteren, zo lijkt het mij, op het plein: te zien dat de Kerk een levend lichaam is, tot leven gebracht door de Heilige Geest en werkelijk levend door de kracht van God. Zij is in de wereld, maar niet van de wereld: zij is van God, van Christus, van de Geest. Dit zagen we gisteren. Om die reden is de andere beroemde uitspraak van Guardini waar, en ook welsprekend: “De Kerk ontwaakt in zielen.” De Kerk leeft, groeit en ontwaakt in zielen, die – zoals de Maagd Maria – het Woord van God aannemen en het tot leven brengen door de kracht van de Heilige Geest. Zij bieden God hun eigen vlees aan, en, in hun diepste armoede en bescheidenheid, zijn ze daardoor in staat om Christus tot leven te wekken in de wereld van vandaag. Door de Kerk blijft het mysterie van de menswording voor eeuwig tegenwoordig. Christus blijft door de tijd en alle plaatsen gaan.

Wij blijven verenigd, geliefde broeders, in dit mysterie. In het gebed en in het bijzonder in de dagelijkse Eucharistie dienen we zo de Kerk en de gehele mensheid. Dit is onze vreugde, die niemand ons af kan nemen.

Voordat ik u persoonlijk groet wil ik u zeggen dat ik u nabij zal blijven in gebed, in het bijzonder in de komende paar dagen, zodat u volledig open zult zijn voor het handelen van de Heilige Geest in het kiezen van de nieuwe Paus. Moge de Heer u laten zien wat Hij gewild heeft. Onder u, in het College van Kardinelen, bevindt zich ook de toekomstige Paus, aan wie ik vandaag al mijn onvoorwaardelijke eerbied en gehoorzaamheid beloof. Voor dit alles, in liefde en vriendschap, geef ik u mijn hartelijke apostolische zegen.