"Geroepen om het woord van de waarheid te laten schitteren" (Porta Fidei, 6) *

* Citaat [4328|6]

Geliefde broeders en zusters,

De viering van Wereldmissiedag krijgt dit jaar een heel bijzondere betekenis. De vijftigste verjaardag van het begin van het Tweede Vaticaans Concilie [d:4], de opening van het Jaar van het Geloof [d:354] en de bisschoppensynode over het thema van de nieuwe evangelisatie [d:317] dragen ertoe bij om de wil van de Kerk opnieuw te bevestigen zich met meer moed en ijver in te zetten voor de missio ad gentes, opdat het Evangelie de uiteinden van de aarde bereikt.

Het Tweede Vaticaans Oecumenisch Concilie [d:4] is met de deelname van de katholieke bisschoppen uit iedere hoek van de wereld een lichtend teken geweest van de universaliteit van de Kerk door voor het eerst een zo groot aantal concilievaders te ontvangen die uit Azië, Afrika, Latijns-Amerika en Oceanië afkomstig waren. Missiebisschoppen en autochtone bisschoppen, herders van onder niet-christelijke volken verspreide gemeenschappen, gaven in de concilievergadering een beeld van een Kerk die aanwezig is op alle continenten, en werden de vertolkers van de complexe realiteit van de toen zo genoemde ‘Derde Wereld’. Rijk aan de ervaring die voortkomt uit het herder-zijn van jonge Kerken, op de weg van de vorming, bezield door de hartstocht voor de verbreiding van het Rijk van God, hebben zij op een belangrijke wijze eraan bijgedragen de noodzaak en de urgentie van de evangelisatie ad gentes opnieuw te bevestigen en dus de missionaire natuur van de Kerk in het middelpunt te plaatsen van de ecclesiologie.

Missionaire ecclesiologie
Deze zienswijze heeft vandaag niet aan kracht ingeboet, integendeel, zijheeft een vruchtbare theologische en pastorale heroverweging gekend enkomt tegelijkertijd met hernieuwde noodzaak aan de orde, omdat het aantalvan hen die Christus nog niet kennen is uitgebreid: “Het aantal mensen datop Christus wacht, is nog enorm groot”, stelde de zalige Johannes Paulus IIin de encycliek Redemptoris missio over de voortdurende geldigheid van demissionaire opdracht, en hij voegde eraan toe: “Wij kunnen niet rustig blijventoekijken, als wij denken aan de miljoenen broeders en zusters die ookverlost zijn door het bloed van Christus, maar leven zonder Gods liefde tekennen”. Redemptoris Missio [[4|86]] Ook ik heb bij de afkondiging van het Jaar van het geloofgeschreven dat Christus “ons vandaag evenals toen uitzendt over de wegenvan de wereld om zijn Evangelie te verkondigen aan alle volken van deaarde” Porta Fidei [[4328|7]]; een verkondiging die, zoals ook dedienaar Gods Paulus VI zich uitdrukt in de apostolische exhortatie Evangelii Nuntiandi [519], “geen vrijblijvende bijdrage is: het is de verplichting die op haarrust krachtens een mandaat van de Heer Jezus, opdat de mensen kunnengeloven en gered worden. Ja, deze boodschap is noodzakelijk. Zij is uniek.Zij is onvervangbaar”. Evangelii Nuntiandi [[519|5]] Wij moeten dus weer hetzelfde apostolischeelan krijgen als de eerste christelijke gemeenschappen, die, klein en weerloos,in staat waren met verkondiging en getuigenis het Evangelie te verspreidenin heel de toenmalig bekende wereld.

Het is derhalve niet verbazingwekkend dat het Vaticaans Concilie [d:4] en hetdaarop volgend onderricht van het leergezag van de Kerk in het bijzonder demissionaire opdracht benadrukt die Christus zijn leerlingen heeft toevertrouwden die een taak moet zijn van heel het volk van God, bisschoppen,priesters, diakens, mannelijke en vrouwelijke religieuzen, leken. De zorgvoor de verkondiging van het Evangelie in ieder deel van de wereld komtallereerst de bisschoppen toe, de direct verantwoordelijken voor de evangelisatiein de wereld, hetzij als leden van het bisschoppencollege, hetzij als herdersvan de particuliere Kerken. Zij zijn “immers niet alleen voor een of ander bisdom, maar voor het heil van de hele wereld gewijd” Redemptoris Missio [[4|63]], “verkondiger van het geloof dienieuwe leerlingen tot Christus leidt” Ad Gentes Divinitus [[703|29]], en zij stellen “de missionairegeest en ijver van het volk van God tegenwoordig, zodat het helebisdom missionair wordt”. Ad Gentes Divinitus [[703|38]]

De prioriteit van het evangeliseren
De opdracht het Evangelie te verkondigen houdt daarom voor een herderniet op bij de aandacht voor het deel van het volk van God dat aan zijn pastoralezorgen is toevertrouwd, noch bij het sturen van de een of andere fideidonum-priester of -leek. Deze moet heel de activiteit van de particuliere Kerkomvatten, kortom alle sectoren, heel haar wezen en werken. Het TweedeVaticaans Concilie [d:4] heeft hierop duidelijk gewezen en het hierop volgendeonderricht van het leergezag hierna heeft dit met kracht opnieuw bevestigd.Dit vereist voortdurend dat de stijl van leven, de pastorale projecten en dediocesane organisatie voortdurend worden aangepast aan deze fundamenteledimensie van het Kerk-zijn, vooral in onze wereld die aanhoudend verandert.En dit geldt ook voor de instituten van gewijd leven en de gemeenschappenvan apostolisch leven, evenals voor de kerkelijke bewegingen: allecomponenten van het grote mozaïek van de Kerk moeten zich sterk aangesprokenvoelen door de opdracht van de Heer het Evangelie te prediken,opdat het overal wordt verkondigd. Wij, herders, mannelijke en vrouwelijkereligieuzen en allen die in Christus geloven, wij moeten in de voetsporentreden van de apostel Paulus, die, als de “gevangene van Christus Jezus terwillevan de heidenvolken” (Ef. 3, 1) [b:Ef. 3, 1], heeft gewerkt, geleden en gestredenom het Evangelie temidden van de heidenen te brengen zonder energie, tijden middelen te sparen om de boodschap van Christus te doen kennen.

Ook vandaag moet de missie ad gentes de voortdurende horizon en het paradigma zijn van iedere kerkelijke activiteit, omdat de identiteit zelf van de Kerk wordt gevormd door het geloof in het mysterie van God, die zich heeft geopenbaard in Christus om ons het heil te brengen, en door de zending van Hem getuigenis af te leggen en Hem aan de wereld te verkondigen, totdat Hij komt. Evenals de heilige Paulus moeten wij aandacht hebben voor hen die veraf zijn, hen die Christus nog niet kennen en het vaderschap van God nog niet hebben ervaren, in het bewustzijn dat missionaire “samenwerking zich nu tot nieuwe vormen uitbreidt en niet alleen financiële bijstand insluit, maar ook directe deelname”. Redemptoris Missio [[4|82]] De viering van het Jaar van het Geloof [d:354] en van de bisschoppensynode over de nieuwe evangelisatie [d:317] zullen gunstige gelegenheden zijn om de missionaire samenwerking een nieuwe impuls te geven, vooral wat deze tweede dimensie betreft.

Geloof en verkondiging
Het hevige verlangen om Christus te verkondigen drijft ons ertoe ook degeschiedenis te lezen om er de problemen, de aspiraties en de hoop van demensheid in te ontwaren die Christus moet genezen, uitzuiveren en vervullenmet zijn tegenwoordigheid. Zijn boodschap is immers steeds actueel, dringtdoor tot in het hart zelf van de geschiedenis en is in staat een antwoord tegeven op de diepste onrust van de mens. Daarom moet de Kerk in al haargeledingen zich ervan bewust zijn dat “de geweldige horizonten van de kerkelijkezending, de complexiteit van de huidige situatie in deze tijd vragenom nieuwe wegen, teneinde het Woord van God doeltreffend te kunnen verkondigen”. Verbum Domini [[3488|97]] Ditvereist vóór alles een zich persoonlijk en gemeenschappelijk in geloofbekennen tot het Evangelie van Jezus Christus, “op een ogenblik van diepgaandeverandering zoals die welke de mensheid beleeft”. Porta Fidei [[4328|8]]

Een van de hindernissen voor een elan van de evangelisatie is immers degeloofscrisis, niet alleen in de westerse wereld, maar bij een groot gedeeltevan de mensheid, die hongert en dorst naar God en moet worden uitgenodigden gebracht tot het brood van leven en het levend water, zoals deSamaritaanse die zich naar de put van Jakob begeeft en spreekt met Christus.Zoals de evangelist Johannes vertelt, is het verhaal van deze vrouw bijzonder veelbetekenend (Joh. 4, 1-30) [[b:Joh. 4, 1-30]]: zij ontmoet Jezus, die haar tedrinken vraagt, maar haar vervolgens spreekt over een nieuw water, dat instaat is de dorst voor altijd te lessen. De vrouw begrijpt het aanvankelijkniet, zij blijft steken in het materiële niveau, maar langzamerhand wordt zijdoor de Heer ertoe gebracht een weg van geloof te gaan die haar ertoebrengt Hem te herkennen als de Messias. En de heilige Augustinus zegt naaraanleiding hiervan: “Wat had (deze vrouw) anders kunnen doen na in haarhart Christus de Heer te hebben ontvangen dan de kruik achter te laten en deblijde boodschap snel te gaan verkondigen?”. 15,30 [[880]] De ontmoetingmet Christus als levende Persoon die de dorst van het hart lest, kan nietanders dan leiden tot het verlangen met anderen de vreugde van deze aanwezigheidte delen en te doen kennen, opdat allen haar kunnen ervaren.Men moet het enthousiasme om het geloof mee te delen hernieuwen, teneindeeen nieuwe evangelisatie te bevorderen van de gemeenschappen en delanden met een oude christelijke traditie die hun referenties naar God aanhet verliezen zijn, zodat zij de vreugde van het geloven opnieuw ontdekken.De zorg voor het evangeliseren mag nooit in de marge blijven van de kerkelijkeactiviteit en het persoonlijke leven van de christen, maar zij moet hetten diepste kenmerken, in het bewustzijn dat men niet alleen ontvanger vanhet Evangelie is, maar ook de missionaris ervan. Het centrale punt van deverkondiging blijft altijd hetzelfde: het kerygma van de Christus die isgestorven en verrezen voor het heil van de wereld, het kerygma van de absoluteen totale liefde van God voor iedere man en iedere vrouw, die haarhoogtepunt heeft in het zenden van de eeuwige en ééngeboren Zoon, deHeer Jezus, die het niet beneden zijn waardigheid achtte de armoede vanonze menselijke natuur aan te nemen, deze lief te hebben en door middelvan het offer van zichzelf op het kruis te bevrijden uit de zonde en de dood.

Het geloof in God is in dit plan van liefde, dat is verwezenlijkt in Christus,vóór alles een gave en een mysterie dat men in zijn hart en zijn leven moetontvangen en waarvoor men de Heer altijd moet danken. Het geloof is echterook een gave die ons is gegeven om samen te delen; het is een talent datis ontvangen om vrucht te dragen; het is een licht dat niet verborgen mag blijven, maar het hele huis moet verlichten. Het is de belangrijkste gave dieons in ons bestaan is gegeven en die wij niet voor ons zelf mogen houden.

De verkondiging wordt liefde
“Wee mij, als ik het Evangelie niet verkondig!”, zei de apostel Paulus (1 Kor. 9, 16) [b:1 Kor. 9, 16]. Dit woord weerklinkt krachtig voor iedere christen en iedere christelijke gemeenschap op alle continenten. Ook voor de Kerken in de missiegebieden, meestal jonge Kerken, vaak recent gesticht, is missionair zijn een aangeboren dimensie geworden, ook al hebben zij zelf nog behoefte aan missionarissen. Zeer veel priesters, mannelijke en vrouwelijke religieuzen, van overal ter wereld, talrijke leken en zelfs hele gezinnen verlaten hun eigen land, hun eigen plaatselijke gemeenschap en begeven zich naar andere Kerken om getuigenis af te leggen van de naam van Jezus, waarin de mensheid het heil vindt, en deze te verkondigen. Het betreft een uiting van diepe gemeenschap, samen delen en liefde tussen de Kerken onderling, opdat iedere mens kan luisteren en steeds weer opnieuw kan luisteren naar de verkondiging die geneest, en kan naderen tot de sacramenten, bron van het ware leven.

Met dit hoogstaand teken van geloof dat in liefde verandert, herinner ik aande Pauselijke Missiewerken [d:115], instrument van de samenwerking in de universelezending van de Kerk in de wereld, en dank ik hen. Door hun activiteitwordt de verkondiging van het Evangelie ook een bijdrage aan de hulp voorde naaste, gerechtigheid jegens de armsten, een mogelijkheid voor een opleidingin de meest afgelegen dorpen, medische hulp op geïsoleerde plaatsen,bevrijding uit de ellende, rehabilitatie van wie gemarginaliseerd is, ontwikkelingshulpvoor de volken, het overwinnen van etnische verdeeldheid, eerbiedvoor het leven in elke fase ervan.

Geliefde broeders en zusters, ik smeek over het werk van de evangelisatie ad gentes en in het bijzonder over haar werkers de uitstorting van de Heilige Geest af, opdat de genade van God het vastberadener zijn weg laat gaan in de geschiedenis van de wereld. Met de zalige John Henry Newman zou ik willen bidden:

“Begeleid, Heer, uw missionarissen in de landen die moeten worden geëvangeliseerd, leg hun de juiste woorden in de mond, maak hun inspanning vruchtbaar”.

Moge de heilige Maagd, Moeder van de Kerk en Sterre van de evangelisatie, alle missionarissen van het Evangelie begeleiden.

Uit het Vaticaan, 6 januari 2012,
hoogfeest van de Openbaring des Heren

Benedictus XVI