Te Deum - Eerste Vespers van het Hoogfeest van Maria, Moeder van God

Dierbare Kardinalen,
Broeders Bisschoppen en priesters,
Geachte Autoriteiten,
Dierbare broeders en zusters,

Wij zijn hier in de basiliek van het Vaticaan bijeen om de Eerste Vespers te vieren van het hoogfeest van de Moeder Gods en om de Heer te danken aan het einde van dit jaar door samen het “ Te Deum [663|610]” te zingen. (...)

Een jaar loopt ten einde terwijl wij reeds een nieuw jaar verwachten: met de angst, verlangens en verwachtingen van altijd. Als men denkt aan de ervaring van het leven, staat men verbaasd hoe kort en vluchtig het eigenlijk is. Daarom is het niet eigenaardig dat wij ons afvragen: welke zin kunnen wij aan onze dagen geven? Welke zin kunnen wij vooral geven aan de dagen van moeilijkheden en lijden? Het is een vraag die door heel de geschiedenis gaat, zelfs door het hart van elke generatie en iedere mens. Maar deze vraag heeft een antwoord: het staat geschreven op het gelaat van een Kind, dat tweeduizend jaar geleden in Betlehem geboren is en vandaag nog de Levende is, voor altijd verrezen uit de dood. In de geschiedenis van de mensheid, dat door zo veel ongerechtigheid, boosheid en geweld verdeeld is, komt verrassend de vreugdevolle en bevrijdende nieuwheid van Christus, de Redder, binnen, die ons in het geheim van Zijn menswording en Zijn geboorte de goedheid en zachtmoedigheid van God laat zien.

{...}

Hoe suggestief is het, wanneer het jaar ten einde loopt, opnieuw de blijde verkondiging te horen die de apostel Paulus tot de christenen van Galatië richt: “Toen de volheid van de tijd gekomen was, heeft God zijn Zoon gezonden, geboren uit een vrouw, geboren onder de wet, opdat Hij hen die onder de wet stonden zou bevrijden, opdat wij de rang van zonen zouden verkrijgen” (Gal. 4, 4-5) [b:Gal. 4, 4-5]. Deze woorden gaan tot het hart van ieders geschiedenis en verlichten het, of beter, verlossen het, want sinds de dag van de geboorte van de Heer is de volheid der tijden tot ons gekomen. Er is dus geen plaats meer voor angst tegenover de tijd die verlopen is en niet meer terugkeert; nu is er plaats voor onbeperkt vertrouwen in God, door wie wij ons bemind weten, voor wie wij leven en naar wie ons leven gericht is in de verwachting van Zijn definitieve wederkomst. Sinds de Verlosser uit de hemel is neergedaald, is de mens niet langer slaaf van een tijd die voorbijgaat zonder een waarom, of getekend is door moeilijkheden, droefheid, leed. De mens is kind van een God die in de tijd gekomen is om de tijd vrij te kopen van zinloosheid of van een negatieve houding en die heel de mensheid heeft vrijgekocht door haar de liefde, die eeuwig is, als nieuw levensperspectief te geven.

{...}

De meest urgente pastorale uitdaging die het diocees van Rome, zoals overal, heeft is de quaestio fidei. De leerlingen van Christus zijn geroepen om in hun zelf en bij anderen het verlangen naar God te laten herleven en die vreugdevol te beleven en getuigenis te geven, op basis van wat altijd een zeer persoonlijke vraag is: waarom geloof ik? Primair moeten we voorrang geven aan de waarheid, dat de combinatie is van geloof en rede, die als twee vleugels is waarmee de menselijke geest zich verheft om de Waarheid te beschouwen. Fides et Ratio [[10|0]]; we moeten er zorg voor dragen dat de dialoog tussen het Christendom en de moderne cultuur vruchten draagt; we moeten erop toezien dat de schoonheid en de huidige relevantie van het geloof herontdekt wordt, niet als een geïsoleerd gebeuren, die slechts op bepaalde momenten ons leven raakt, maar als een constante oriëntering, zelfs de eenvoudigste keuzes rakend, die een diepe eenheid opbouwt in de persoon, opdat hij rechtvaardig, hardwerkend en genereus wordt en goed doet. Het is nodig om nieuw leven te geven aan een geloof dat dienst kan doen als basis voor een nieuw humanisme, één die in staat is om cultuur en sociale toewijding tot stand te brengen.

Het diocees van Rome heeft dit framework op de Diocesane Conferentie van juni j.l. als programma gelanceerd, waarbij nadrukkelijker gekeken wordt naar de betekenis van de christelijke initiatie en de vreugde om nieuwe Christenen tot geloof te brengen. Het geloof in het Woord, dat vlees is geworden, te verkondigen is uiteindelijk het hart van de missie van de Kerk en de gehele kerkelijke gemeenschap moet herontdekken welke onmisbare taak dit is, dat met een hernieuwde ijver uitgevoerd moet worden. De jonge generaties hebben een speciaal gevoeligheid voor de huidige desoriëntatie, vergroot door de economische crisis, wat ook een crisis is aan waarden, en daarom dat zij in het bijzonder de herkenning van Jezus Christus nodig hebben als "de sleutel, het middelpunt en het einddoel zijn gelegen van de gehele geschiedenis der mensheid." Gaudium et Spes [[575|10]].

Ouders zijn de eerste opvoeders in het geloof van hun kinderen, te beginnen op jeugdige leeftijd, en gezinnen moeten daarom ondersteund worden in hun onderwijsmissie door gepaste initiatieven. Tegelijkertijd is het wenselijk de tocht van de doop, de eerste stap van de vorming bij de christelijke initiatie, en daarbij een bewuste en waardevolle voorbereiding op de viering van het Sacrament te bevorderen, te laten volgen door gepaste programma's, waarin aandacht is voor de leefomstandigheden van de gezinnen, welke met een gelijkwaardige aandacht aangereikt worden voor de jaren die volgen op het Doopsel. Ik moedig daarom parochiegemeenschappen en andere kerkelijke groeperingen aan om zich in te zetten voor een voortdurende reflectie op mogelijkheden om een beter begrip en ontvangst van de Sacramenten, waardoor de mens kan deelnemen aan het echte leven van God, te promoten. Moge de Kerk van Rome geen tekort hebben aan lekengelovigen die bereid zijn om hun bijdrage te leveren aan het opbouwen van een levende gemeenschap dat in staat stelt het Woord van God in de harten te laten ontspringen van hen die de Heer nog niet kennen of die van Hem zijn weg gegroeid. Tegelijkertijd is het gepast om mogelijkheden te ontwikkelen om de stad te ontmoeten en een vruchtbare dialoog tot stand te brengen met hen die op zoek zijn naar de Waarheid.

Dierbare vrienden, sinds God Zijn Eniggeboren Zoon heeft gezonden, zodat we aangenomen zonen konden worden (Gal. 4, 5) [[b:Gal. 4, 5]], kunnen we geen grotere taak hebben dan volledig ten dienste te staan van God's plan. Daarom moedig ik alle gelovigen van het diocees van Rome aan en dank ik hen dit zich verantwoordelijk voelen om de ziel van de samenleving te herstellen. Dank u, Romeinse gezinnen, de eerste en fundamentele cellen van de samenleving. Dan u, leden van de gemeenschappen, associaties en bewegingen die zich inzetten voor het activeren van het christelijk leven in onze stad.

“Te Deum laudamus!” Wij loven U, God! De Kerk suggereert ons het jaar niet te beëindigen zonder de Heer voor Zijn weldaden te danken. Het is in God dat ons laatste uur, het laatste uur van de tijd en de geschiedenis, een einde neemt. Het einde van ons leven vergeten, betekent in leegte vallen, leven zonder zin. Daarom legt de Kerk ons de oude hymne, het Te Deum, op de lippen. Het is een hymne vol wijsheid van vele generaties van christenen die de behoefte voelen hun hart naar boven te richten, bewust dat wij allen in de barmhartige handen van de Heer zijn.

Te Deum laudamus! Dit is het lied van de stad Rome, voor de wonderen die God bewerkt heeft en blijft doen in haar. Overladen met dankbaarheid moge wij ons nu voorbereiden om de drempel van 2012 over te gaan, in herinnering houdend dat de Heer ons ziet en ons geleid. Aan Hem willen we vandaag de hele wereld toewijden. Leggen we de tragedies van de wereld in Zijn handen en offeren we Hem ons hopen op een betere toekomst. En leggen we deze gebeden in de handen van Maria, Moeder van God, Salus Populi Romani.

Amen