Het licht dat ons gebracht wordt door de Boeken van het Oude Verbond

Zoals men weet, bevat de Heilige Schrift twee reeksen boeken: het Oude en het Nieuwe Testament. Al de boeken van het Oude Verbond zijn geschreven vóór de komst van Christus: het is een geheel van 46 boeken, nogal verschillend van aard. Wij zullen hier de volledige lijst overlopen om, zoals in een generiek, de aard van elk boek even te duiden.

De eerste reeks boeken wordt de "Pentateuch" genoemd; ze bestaat uit: Genesis, Exodus, Leviticus, Numeri en Deuteronomium. Het boek Jozua is als het ware een vervolg daarop, gevolgd door dat van de Rechters. Het zeer beknopte boek Ruth is in zekere zin een inleiding tot een groep van historische boeken, met name de twee boeken van Samuël en de twee boeken van de Koningen. Hiertoe behoren eveneens de twee Kronieken, het boek Ezra en dat van Nehemia, die de geschiedenis van Israël na de Babylonische gevangenschap behandelen. Hoewel de boeken Tobit, Judit en Ester tot de geschiedenis van het uitverkoren volk behoren, hebben ze veeleer een zinnebeeldig en moralistisch karakter dan dat ze geschiedkundig zijn. De twee boeken van de Makkabeeën tenslotte zijn weer historisch van aard.

De zogenaamde "dichterlijke of Wijsheidsboeken" vormen een aparte groep, waartoe boeken van verschillende strekking behoren. Het zijn het boek Job, de Psalmen en Hooglied, evenals de Wijsheidsboeken met een opvoedkundige strekking: Spreuken, Prediker, Wijsheid en het boek van Jezus Sirach.

De laatste groep van boeken in het Oude Testament bevat de "profetische boeken". Eerst de vier "grote" profeten: Jesaja, Jeremia, Ezechiël en Daniël. Aan het boek Jeremia zijn ook de Klaagliederen en het boek Baruch toegevoegd. Tenslotte volgen de "kleine" profeten: Hosea, Joël, Amos, Obadia, Jona, Micha, Nahum, Habakuk, Sefania, Haggai, Zacharia en Maleachi.

Met uitzondering van de eerste hoofdstukken van Genesis, waar de oorsprong van de wereld en het mensdom wordt beschreven, behandelen de resterende boeken van het Oude Testament de geschiedenis van het door God uitverkoren volk, te beginnen met de roeping van Abraham. Daarover lezen we in de Constitutie Dei Verbum [576]: "In zijn overgrote liefde heeft God het heil van het hele mensengeslacht zorgzaam beoogd en voorbereid. En in een bijzondere beschikking heeft Hij zich een volk uitgekozen, om er zijn beloften aan toe te vertrouwen. Want na met Abraham (Gen. 15, 18) [[b:Gen. 15, 18]] en met het volk Israël door Mozes een verbond te zijn aangegaan (Ex. 24, 8) [[b:Ex. 24, 8]], heeft Hij zich aan dat volk, dat Hij zich verworven had zó door woorden en daden geopenbaard als de enige en levende God, dat Israël Gods wegen met de mensen ervoer en deze door Gods woord in de mond van de profeten allengs dieper en duidelijker vermocht te begrijpen en in brede kring onder de volkeren gestalte kon geven (Ps. 22, 28-29; Ps. 96, 1-3; Jes. 2, 1-5; Jer. 3, 17) [[b:Ps. 22, 28-29; Ps. 96, 1-3; Jes. 2, 1-5; Jer. 3, 17]] Die heilsbedeling nu, voorzegd, verhaald en verklaard door de gewijde schrijvers, bestaat nog als werkelijk woord van God in de boeken van het Oude Testament. Daarom behouden deze van Godswege geïnspireerde boeken hun duurzame waarde". Dei Verbum [[576|14]]

De Constitutie verwijst vervolgens naar het eerste doel van de economie van het verlossingswerk in het Oude Verbond. "De bedeling van het Oude Testament was hiertoe vooral beschikt, om de komst van Christus, de Verlosser van allen, en van het Messiaanse rijk voor te bereiden, profetisch aan te kondigen (Lc. 24, 44; Joh. 5, 39; 1 Pt. 1, 10) [[b:Lc. 24, 44; Joh. 5, 39; 1 Pt. 1, 10]] en door verschillende voorafbeeldingen te duiden (1 Kor. 10, 11) [[b:1 Kor. 10, 11]] ". Dei Verbum [[576|15]] Tegelijk openbaren de boeken van het Oude Testament, overeenkomstig de omstandigheden van het mensengeslacht vóór de komst van Christus, "aan allen de kennis van God en van de mens, alsmede de wijze waarop de rechtvaardige en barmhartige God met de mensen handelt. Hoewel de boeken ook onvolmaakte en tijdgebonden dingen bevatten, tonen ze toch het ware opvoedingsplan van God" . Dei Verbum [[576|15]] Daarom moeten de christenen ze met verering aanvaarden. Ze zijn de uitdrukking van een levendig contact met God; we vinden er sublieme onderrichtingen over God en een heilzame wijsheid voor het leven van de mens; bovendien vinden we er een schat aan gebeden, waarin het mysterie van onze verlossing verborgen ligt.

De band tussen Oud en Nieuw Testament wordt door de Constitutie als volgt aangeduid: "God dus, die de ingever en auteur is van de boeken van beide Testamenten, heeft het in zijn wijsheid zo beschikt, dat het Nieuwe Verbond in het Oude verborgen lag, en in het Nieuwe het Oude werd ontsloten. Want hoewel Christus in zijn bloed een nieuw Verbond heeft gesticht (Lc. 22, 20; 1 Kor. 11, 25) [[b:Lc. 22, 20; 1 Kor. 11, 25]], verkrijgen en tonen de boeken van het Oude Testament, onverkort opgenomen in de evangelische boodschap, hun volle betekenis in het Nieuwe Testament (Mt. 5, 17; Lc. 24, 27; Rom. 16, 25-26; 2 Kor. 3, 14-16) [[b:Mt. 5, 17; Lc. 24, 27; Rom. 16, 25-26; 2 Kor. 3, 14-16]], terwijl ze dit op hun beurt belichten en verklaren" . Dei Verbum [[576|16]] Zoals u ziet, biedt het Concilie ons een nauwkeurige, heldere en toereikende leer voor ons godsdienstonderricht. Deze leer laat ons toe een nieuwe stap te zetten bij de bepaling van de betekenis van ons geloof. "Geloven in de christelijke zin van het woord" betekent dan eveneens, in de geest zoals we hebben uiteengezet: het licht van de goddelijke Openbaring ook zoeken in de boeken van het Oude Verbond.