Superione Anno

Het vorig jaar, toen de hemel door zwarte wolken begon verduisterd te worden en het gedruis der wapenen, die met oorlog dreigen, iedereen met schrik bevangen hield, hebben wij, die met vaderlijke liefde delen in de droefheid en de angst onzer kinderen, een brief aan u gericht. Wij spoorden daarin, met u als tussenpersoon, alle christenen aan, om in de komende Meimaand hun gebeden en verlangens voor de troon der verheven Moeder Gods uit te storten, met de intentie, dat die goedertierenste Moeder haar Zoon, beledigd door zovele misdaden, met ons ongelukkige zou verzoenen, en dat door een rechtvaardige regeling der geschillen en door kalmering der gemoederen de eendracht onder de volken mocht worden hersteld.

Thans echter, nu de zaken een kwade keer genomen hebben, nu de oorlog in volle felheid woedt en reeds onberekenbare verliezen en smarten veroorzaakt heeft, voelen wij ons genoodzaakt opnieuw een dringend beroep te doen op al onze kinderen zonder uitzondering, overal ter wereld, om gedurende de komende maand, die aan de maagdelijke Moeder Gods is toegewijd, dagelijks met hun gebeden en smekingen tot haar elkaar te gaan.

Allen weten ongetwijfeld, dat wij van het begin van de oorlog af niets verzuimd hebben om met alle mogelijke middelen – door openbare documenten en redevoeringen, door besprekingen en onderhandelingen – allen aan te sporen tot het herstel van vrede en eendracht, gebouwd op de grondslag der rechtvaardigheid en bekroond door onderlinge broederlijke liefde. Bovendien is het u, beminde zoon, die ons bij het bestuur der gehele Kerk zo dicht ter zijde staat en die onze intieme omgang geniet, zeer goed bekend, dat de smarten en angsten der oorlogvoerende volkeren ons zo diep treffen, dat wij wat dit punt betreft de woorden van de apostel Paulus mogen herhalen en op ons zelve mogen toepassen: ”Wie is er zwak, en ik voel mij niet zwak?” Daarbij wordt ons hart overstelpt met de vreselijkste droefheid niet alleen om de rampen, die de oorlogvoerende volkeren reeds treffen, maar ook om de dagelijks dreigender gevaren, die de overige natiën boven het hoofd schijnen te hangen. Maar als wij, gelijk gezegd, niets van al, wat menselijke middelen en menselijk beleid vermogen, verzuimd hebben om deze berg van onheilen weg te ruimen: wij stellen toch onze hoop vóór alles op Hem, die alleen alles vermag, die de aarde in de palm Zijner hand omsloten houdt, en in wiens handen het lot der volken ligt en de geest en de wil van hun regeerders. Daarom verlangen wij, dat allen hun gebeden om zo te zeggen invlechten in de krans der onze, opdat de God van ontferming door Zijn almachtige wil zo spoedig mogelijk het einde doe komen van deze rampzalige storm.

Maar wijl het volgens de verzekering van den H. Bernardus ”zo de wil van God is, die gewild heeft, dat wij alles krijgen door Maria”, moeten allen tot Maria hun toevlucht nemen en naar haar heilig altaar komen met hun gebeden, hun tranen, hun smarten, om van haar troost en opbeuring te vragen. Wat onze voorouders volgens het getuigenis der geschiedenis in kritieke omstandigheden, in tijden van onzekerheid met veel vrucht altijd gewoon waren te doen, laten wij dat, met vertrouwen hun voorbeeld volgend, in het ons van zo nabij dreigende en beklemmende gevaar eveneens blijven doen. De H. Maagd heeft immers zulk een invloed bij God, zij beschikt over zulk een macht bij haar eniggeboren Zoon, dat ieder die in zijn hulpbehoevendheid niet tot haar zijn toevlucht neemt, maar het woord van Dante ”tracht te vliegen zonder vleugels.” Zij immers is de machtige Moeder Gods en – wat zoete gedachte! – tegelijk onze liefderijkste Moeder. Laat het dus voor ons allen een zoete troost zijn, ons onder haar trouwe bescherming te stellen en in de armen van haar moederlijke goedheid rust te vinden.

Maar geheel bijzonder is het ons verlangen, beminde zoon, dat gedurende de komende maand wederom de blanke scharen van jongetjes en meisjes de heiligdommen der H. Maagd met hun smeekbeden zullen vullen, en dat zij, door haar voorspraak en vredesbemiddeling, voor alle volken en natiën vreedzame tijden van God mogen verwerven. Laten zij dagelijks bij het altaar der hemelse Moeder samenkomen, en neergeknield met opgeheven handen tegelijk met hun gebeden hun bloemen offeren, zij die zelf de bloemen zijn uit de mystieke hof der Kerk. Ja, wij stellen een groot vertrouwen in de gebeden der kinderen, wier ”engelen altijd het aanschijn van den Vader zien”, wier aanblik alleen reeds onschuld ademt, en in wier levendige oogjes als een vonk van het licht des hemels schittert. Wij weten immers, dat de goddelijke Verlosser hen met voorliefde bemint, en dat Zijn heilige Moeder hen met tederder genegenheid lief heeft. Wij weten, dat de gebeden der onschuldige de hemel binnendringen, de goddelijke gerechtigheid ontwapenen en voor zich en de anderen de gevang des hemels verkrijgen.

Laten zij dus als het ware een heilige wedstrijd aangaan in het bidden, en met hun smeekgebeden onophoudelijk blijven aandringen, de belofte indachtig: ”Vraagt en men zal u geven; zoekt en gij zult vinden; klopt en men zal u opendoen.”

En geve dan God in Zijn eindeloze goedertierenheid, door de stem van zoveel gezamenlijk gebed vooral van de onschuldige kinderen tot barmhartigheid bewogen, dat de gemoederen mogen bedaren, de band de broederliefde hersteld worde, alles tot orde en rust moge komen, en dat zo weldra de regenboog van vrede en een gelukkiger tijd voor de mensheid moge verschijnen.

Wat u betreft, beminde zoon, wil deze onze wensen en aansporingen op de wijze die gij het meest geschikt acht aan allen mededelen, en vooral aan de bisschoppen van heel de katholieke wereld, wier grote genegenheid jegens ons wij altijd ondervonden hebben en van wier herderlijke bezorgdheid wij door zoveel bewijzen overtuigd zijn.

Intussen echter verlenen wij als onderpand der goddelijke gaven en als bewijs onzer vaderlijke genegenheid zoveel aan u, beminde zoon, als aan allen en aan ieder in het bijzonder die bereidwillig naar onze aansporing zullen luisteren, en met name aan de schare onzer lievelingen, de kinderen, met grote liefde in de Heer de apostolische zegen.

Gegeven te Rome, bij St. Pieter, den 15en April 1940, in het tweede jaar van ons pausschap.

PAUS PIUS XII