Aan HH. Em. de kardinalen en HH. Exc. de aartsbisschoppen en bisschoppen van Frankrijk

Dadelijk na de ramp, zonder gelijke in het verleden, die onlangs over uw vaderland gekomen is, hebt gij ons van uw kinderlijke genegenheid blijk gegeven en ons om een sterkend woord gevraagd. Aan dat verzoek, dierbaarste zonen en eerbiedwaardige broeders, beantwoordt ons levendig verlangen om thans in uw midden te zijn en u de diepe weerklank te doen horen, in ons vaderhart gewekt door dit onheil, dat Frankrijk in rouw gedompeld heeft. Ja, dat gevoel van echte vaderliefde, het deed ons zo dikwijls van verre en van dichtbij in de blijdschap van uw godsdienstige hoogtijdagen delen, en nu laat het ons niet toe afzijdig te blijven op de dag van uw ongeluk, nu over geheel Frankrijk tranen vloeien, even overvloedig als het bloed, dat een dappere en edelmoedige jeugd gedurende deze oorlog voor zijn land op zo edele wijze ten offer heeft gebracht.

Hier zijn wij dus bij u, herders, priesters en gelovigen, met uw lot begaan, maar tegelijk ook getroost, omdat wij in deze dagen van beproeving in u de katholieke ziel van Frankrijk in al haar waardigheid terugvinden, van dat Frankrijk, dat in voorspoed soms van zijn beste tradities vervreemdde, door het ongeluk echter nooit werd terneergeslagen, maar dikwijls teruggevoerd tot God, om dan sterker dan te voren en bewust van zijn plicht terug te keren tot de grote christelijke taak, die het is opgedragen. Naar die taak dan ook, Frankrijks schoonste eretitel, willen wij u uitnodigen uw ogen op te slaan en uw hoopvolste verwachtingen te richten, om u nog beter rekenschap er van te geven, dat op dit zoo droevige uur van uw geschiedenis de u door de Voorzienigheid toegewezen rol geheel zijn waarde heeft behouden. Ja zelfs zullen de rampen, waarmede God uw volk thans bezoekt, zonder enigen twijfel in de aanbiddelijke plannen van Zijn voorzienigheid de gunstige voorwaarde vormen voor een succesvoller geestelijken arbeid tot verheffing van geheel de natie en tot rijker vruchtbaarheid voor de christelijke samenleving.

Ligt hierin niet de ware grootheid van een volk, zowel als van iedere mens, die zich zijn eigenwaarde en de waarde van het leven bewust is? Wordt ons allen niet in het lijden de gelegenheid geschonken om onze ogen beter voor de eeuwige Waarheid te openen, en, tot ons waarachtig geluk, den weg naar de Wijsheid terug te vinden? En wij weten zoo goed, hoeveel geestelijke middelen Frankrijk ten dienste staan om dien weg te betreden en zijn zielskracht te herstellen, om in zijn ongeluk de verheffende kracht te vinden tot een nieuwen geestelijken opgang, die voor Frankrijk het onderpand is van een werkelijke en duurzame voorspoed.

Die midden zijn zo talrijk en zoo machtig, dat men naar onze stellige verwachting niet op het sluiten van de vrede zal behoeven te wachten, om ze in werking te zien treden en aan de wereld het schouwspel te zien bieden van een groot volk, dat – zijn eeuwenoude traditie waardig – in zijn geloof en zijn onvermoeibare liefde de kracht zal vinden, om den tegenspoed moedig te dragen en zijn voortgang op den weg naar de eer en de christelijke rechtschapenheid te hernemen.

Wij twijfelen er niet aan, of gij allen, beminde herders en priesters van Jezus Christus, die in de verschrikkingen van de oorlog alles aan het vaderland hebt weggeschonken, zult u spoedig weer naar uw post begeven en, terwijl het leven in het land krachtig hervat wordt, het u tot een plicht rekenen om u als de goede Samaritaan van het Evangelie neder te buigen over de gewonde schapen van uw kudde, hun wonden te verzorgen, hun ellende te verlichten, met de talloze middelen, waarvan de liefde in uw land altijd het geheim bezeten heeft.

In dat troostend vertrouwen wenden wij ons, dierbare zonen en eerbiedwaardige broeders, tot uw harten van bisschoppen en vaders, om aan de grote familie van het Franse volk, thans dichter dan ooit om haar herders geschaard, ons sterkend woord over te brengen, in het licht van het geloof aan dien God, die Zijn kinderen nooit vernedert dan om hen in Zijn gerechtigheid weer op te heffen en hen Zijner waardig te maken.

Terwijl ons hart zich voor het grootste medelijden met al die dierbare zonen in Frankrijk openzet en terwijl wij u als uw vader in Jezus Christus omarmen, zenden wij u allen, herders, priesters en gelovigen, tot onderpand van onze geheel bijzondere welwillendheid, de apostolische zegen.

Uit het Vaticaan, op het feest der Apostelen Petrus en Paulus, den 29sten juni 1940.

PAUS PIUS XII