Tot 9e nationaal Eucharistisch Congres in St. Paul (Minnesota, VS)

Radiorede tot de gelovigen van de Verenigde Staten van Noord-Amerika, die op 26 juni 1941 in de stad St. Paul (Minnesota) bij gelegenheid van het negende nationaal Eucharistisch Congres bijeen waren.

Eerbiedwaardige broeders en welbeminde kinderen, nu wij onze stem laten gaan over de grote uitgestrektheid van zee en land om deel te nemen aan uw gebed van aanbidding en dankzegging, herinneren wij ons met ontroering de geïnspireerde woorden van de profeet van het Nieuwe Testament: "Groot en wonderbaar zijn Uw werken, o Heer en almachtige God....; wie zou U niet vrezen en Uw naam niet verheerlijken?" (Openb. 15, 3) [b:Openb. 15, 3] Op wonderbare wijze voorwaar is dit heelal voortgekomen uit de almachtige liefde van de Schepper; wonderbaar zijn de elementen, die Gods redelijke schepselen in staat stellen om tot Zijn verheerlijking hun stemmen te doen samenklinken, ondanks de ogenschijnlijke hinderpaal van tijd en ruimte.

Maar nog veel wonderbaarlijker is dat kostbaar bewijs van Christus' hoogste liefde voor de mens, dat in de enkele onvergetelijke dagen die achter ons liggen het middelpunt was van uw godsvrucht en uw studie. De eeuwige Zoon van God wilde onze broeder worden en daarom heeft Hij menselijk vlees en bloed aangenomen; datzelfde vlees en bloed laat Hij ons na om het voedsel van onze zielen te zijn, zodat wij Zijn broeders mogen worden, en, zijn wij broeders, dan ook mede-erfgenamen van God door Hem. hom. 46, n.3; Migne PG t 59, col. 261 [[1028]]

Gij zijt gekomen, eerbiedwaardige broeders en beminde kinderen, vanuit het Noorden en het Zuiden, vanuit het Oosten en het Westen der uitgestrekte Verenigde Staten, uit Canada, uit Mexico en van de eilanden in de Caraïbische zee. Onze beminde zoon, de kardinaal-aartsbissehop van Philadelphia, was in onzen naam voorzitter van uw bijeenkomsten en hij bracht als onze legaat ons als het ware zichtbaar in uw midden. Gij hebt in vurig gebed voor het tabernakel van uw verborgen God geknield; gij hebt in aanbidding uw ogen opgeslagen en uw hoofden gebogen in tegenwoordigheid van de H. Hostie, in de kostbare monstrans uitgesteld. Maar gij weet, dat brood en wijn van ons offer van de Nieuwe Wet niet veranderd zijn in de zelfstandigheid van Christus' Lichaam en Bloed om een rustplaats te vinden in het tabernakel of de monstrans. Geen hostie wordt er ooit geconsacreerd tenzij met het doel om eens haar weg te vinden naar het hart van de mens. En wanneer in deze dagen onze gedachten herhaaldelijk wegwiekten naar uw dubbelstad aan de bovenloop van de Vader der Stromen, zoals pater Marquette hem noemde, - waar wij eens het genoegen hadden onzen eerbiedwaardigen broeder, uw volijverige aartsbissehop te bezoeken - scheen het ons toe of wij in een visioen duizenden, ja tienduizenden van onze dierbare kinderen vol eerbied en vol vurigheid uit de gezalfde handen van Gods priesters het Lichaam en Bloed van hun Heer en Meester, hun God en Verlosser zagen ontvangen. Alle natiën der wereld zijn daar, geen volk in Europa of het telt kinderen van zijn eigen ras daar onder u; Azië, Afrika en Australië zijn er; en wij zien onze geliefde kinderen van het negerras en onze geliefde Indianen, allen deelhebben aan het ene Slachtoffer van Golgotha, allen tot de vereniging met de Godheid ingaan door Christus Jezus, die dan in hen verblijft door Zijn Heiligen Geest.

"O sacrament van innige liefde! O teken van eenheid! 0 band van liefde" tr. 26, c. 6, n. 13 [[859]] riep St. Augustinus uit.

En de vurige apostel der heidenen, wiens geëerbiedigde naam uw stad nu sinds honderd jaar draagt, heeft ons de door God geopenbaarde waarheid met de volgende woorden geleerd: "Want hoewel wil talrijk zijn, zijn wij één brood, één lichaam, wij allen, die deel hebben aan het ene brood" (1 Kor. 10, 17) [b:1 Kor. 10, 17] immers wat is dat brood?", vraagt St. Johannes Chrysostomus. "het lichaam van Christus. en worden zij, die er deel aan hebben? het Christus; niet talrijke lichamen, maar één lichaam.... een waardoor gij, ander uw naaste wordt gevoed, voor allen hetzelfde lichaam." hom. 24, n. 2; Migne PG t. 61, col. 200 [[1661]]

Ja, het sacrament onzer altaren is een bron van eenheid, die uitgaat boven al de wisselvalligheden van de geschiedenis, al de uiteenlopende trekken en eigenaardigheden, die onze verstrooide menselijke familie in verschillende groepen hebben verdeeld. Het geeft een nieuwe wijding aan die eenheid, die luide wordt verkondigd door onze gemeenschappelijke natuur en door dezelfde bestemming, welke ons aller deel is; het brengt deze op een hoger plan en heiligt haar. Het loutert de liefde, die elk menselijk hart moet koesteren voor al zijn medemensen - die liefde, die onze ijver prikkelt om de verdediging van de geestelijke en morele rechten van onze evenmensen op ons te nemen - het verdiept die liefde en verduurzaamt ze, zodat geen verdorrende windvlagen haar mogen doen kwijnen en sterven. "Hieraan zullen allen erkennen, dat gij Mijn leerlingen zijt, wanneer gij elkander liefhebt." (Joh. 13, 35) [b:Joh. 13, 35] En als wij door de heilige Communie één met Christus worden, hoe kunnen wij dan nog tekort schieten in onze liefde voor alle mensen, ter wier liefde Christus stierf op een kruis?

St. Augustinus heeft deze verheven en ontzagwekkende waarheid zo bondig uitgedrukt, toen hij over het gezegend sacrament schreef: "Als gij het waardig hebt ontvangen, zijt gij, wat gij hebt ontvangen." 227, Migne PL t. 38, col. 1099 [[880]] St. Thomas volgt hem hierin en zegt, dat wij worden omgevormd in Christus. cap. 10, lect. 4 [[3050]] En, eerbiedwaardige broeders en welbeminde kinderen, denkt er aan, wij hebben een Slachtoffer ontvangen; in een slachtoffer worden wij dus ook veranderd. Wel moogt gij u afvragen, op welke punten dit slachtoffer zijn in het leven van ieder van uw tot uiting moet komen. Het was dan ook zeer juist gezien, dat gij, naar ik vernam, voor de jeugdsectie van uw congres als onderwerp van bespreking hebt aangegeven: "Christus' offer en het belang van het persoonlijk offer". Offeren, en vooral zichzelf offeren maakt een wezenlijk bestanddeel uit van het leven van een slachtoffer.

Ontdekkingsreizigers uit vroeger tijden spreken in hun verhalen van hun stomme verbazing bij het zien van de machtige watervloed, die uw Mississippi komt afstromen. Een sterkere vloed van duister heidendom overstroomt tegenwoordig de volkeren, sleept in zijn onstuimige vaart kranten, tijdschriften en films met zich mee, vernietigt de schutsmuren van zelfrespect en fatsoen, ondermijnt de grondslagen van de christelijke cultuur en opvoeding. Alleen een jongeman en een jongevrouw, die weten wat zelfopoffering is - wij zouden er haast bijvoegen heldhaftige zelfopoffering - zullen aan deze vloed ontsnappen.

Gij woont in een land, waar een traditie omtrent menselijke vrijheden u zonder belemmering uw geloof laat beleven. Uw voornaamste vijand zit van binnen, die natuurlijke trek van onze gevallen menselijke natuur, naar zelfzucht en zonde. De zelfopoffering moet hem bestrijden. Uw parochies nemen in aantal toe, uw scholen, colleges en universiteiten worden druk bezocht, uw jeugdverenigingen bloeien, uw organisaties van maatschappelijk en burgerlijk hulpbetoon (social and civic service) versterken deze bolwerken van zedelijkheid en godsdienst, zonder welke geen enkele natie naar voorspoed en vrede vermag te streven.

Maar gij moet niet vergeten, dat gij tot een Kerk behoort, wier stichter en hoofd gegeseld, bespot en gekruisigd werd (Mt. 20, 19) [[b:Mt. 20, 19]]; en dat Zijn Lichaam, de Kerk, gelijk zij altijd vervolging heeft geleden, zo ook nu vervolgd wordt, vervolgd in sommige van haar leden met zulk een listigheid, dat men moeilijk kan berekenen, hoe verstrekkend de gevolgen zullen zijn. En - bittere tragiek van dit alles - oprecht katholieke vaders en moeders moeten met een hart door smart verteerd het gevaar aanschouwen dat dagelijks dreigender opdoemt, dat misschien hun kinderen en kindskinderen beroofd worden van dat kostbaar erfgoed van het geloof, dat zij gehoopt hadden veilig voor hen te bewaren.

In onze laatste Paasrede, zoals gij u zult herinneren, had ons vaderlijk hart een bijzonder woord van troost en bemoediging voor hen, wier trouw aan Christus hen noodzaakt de smartelijke weg van het kruis te gaan. Zij, eerbiedwaardige broeders en beminde kinderen, zijn, evenals gij, leden van hetzelfde Lichaam, Christus. Door het Sacrament voedt Zijn zelfde bezielende Geest voortdurend hun zielen en de uwe. Als nu van hen wordt gevraagd voor ons geloof de lichaamssmart en zielskwelling van Christus' lijden to verduren, mogen zij dan niet een heel bijzondere aanspraak maken op een piëteitvol medeleven van Christus' andere ledematen? "Wie is er zwak, en ik voel me niet zwak?" (2 Kor. 11, 29) [b:2 Kor. 11, 29] was de kreet van het apostolisch hart van St. Paulus; die kreet moest een heldere weerklank vinden in ieder echt katholiek hart, een weerklank, die, zoals de stem van de apostel, niet breekt, tegen de enge grensmuren door de mens opgetrokken, maar die reikt tot in iedere hoek van de aarde, waar leden van Christus' lichaam lijden en in nood verkeren.

Deze brandende, onblusbare ijver om het koninkrijk Gods op aarde te verdedigen en te verspreiden, die St. Paulus' ziel zo in volle waarheid gelijk aan Christus maakte, is gevaren door al de zittingen van uw congres - wij zijn daar zeker van - en is tot een sterker, zuiverder vuur aangewakkerd door uw liefde tot het goddelijk Slachtoffer van onze heilige offerande. Het leven van elk van u zal getuigenis afleggen van die apostelijver. En moge het Hart van Jezus in het hoogheilig Sacrament geloofd, aanbeden en bemind worden met dankbare liefde, op ieder ogenblik, in alle tabernakels ter wereld, tot het einde der tijden.

Met dit ons zo vertrouwd gebed op de lippen, schenken wij, als onderpand van die allerteederste en overvloeiende liefde, die het heilig Hart aan alle mensen toedraagt, aan allen die hier tegenwoordig zijn, aan allen, die hebben deelgenomen aan het congres, al was het slechts in de geest, aan al onze dierbare kinderen in de Verenigde Staten en in de landen, die door hun Bisschoppen vertegenwoordigd zijn, met de innige genegenheid van ons vaderlijk hart, de apostolischen zegen.