Terugblik op de reis naar het H. Land

Jordanië was de eerste etappe. In Bethanië aan de overkant van de Jordaan, zegende ik de eerste stenen van twee kerken, die gebouwd worden op de plaats waar Johannes doopte (Joh. 1, 28) [b:Joh. 1, 28]. Dit is ook een teken voor de openheid, voor het respecteren van de godsdienstvrijheid en van de christelijke traditie, zoals die in het Jordaanse koninkrijk voorkomen en grote waardering verdienen.

In Jordanië leeft een belangrijke christelijke gemeenschap. Deze is sterk gegroeid door vluchtelingen uit Palestina en Irak. Deze gemeenschap wordt in de Jordaanse samenleving gewaardeerd, onder meer door haar inspanningen op het gebied van opvoeding en gezondheidszorg. Als voorbeeld geldt het centrum Regina Pacis in Amman, waar talrijke invalide geworden mensen zijn opgenomen en waar ik bij mijn bezoek een woord van hoop kon brengen.

Als teken voor de inzet van de Kerk op het gebied van cultuur heb ik de eerste steen gezegend voor de bouw van de Universiteit van Madaba. In Amman vonden verder de Vespers plaats in de Grieks-melkitische kathedraal [2953] en de heilige Mis in het internationale stadion [2952]. Deze vieringen deden ons de schoonheid smaken van het pelgrimerende volk van God, rijk aan verschillende tradities en verenigd in het ene geloof.

Na Jordanië ging het naar Israël. In het land waar Jezus werd geboren, leefde, stierf en verrees, presenteerde ik mij als geloofspelgrim en als vredespelgrim, om God te smeken dat daar, waar Hij mens wilde worden, alle mensen als zijn kinderen – dus als broeders – mogen leven. Dit tweede aspect van mijn reis trad natuurlijk naar voren tijdens de ontmoetingen met de burgerlijke autoriteiten. In dit door God gezegende land schijnt het tot nu toe onmogelijk te zijn los te komen uit de spiraal van geweld. Maar niets is onmogelijk voor God en allen die op Hem vertrouwen. Het geloof aan de ene, rechtvaardige en barmhartige God moet respect, verzoening en samenwerking kunnen uitstralen. Dit maakte ik kenbaar tijdens bezoeken aan de grootmoefti en de islamitische leiders van Jeruzalem [3357] en aan het grootrabbinaat van Israël [4833].

Jeruzalem is nauw verbonden met de drie grote monotheïstische religies. De naam zelf – ‘stad van vrede’ – geeft Gods plan aan voor de mensheid: het vormen van een grote familie. Dit aan Abraham verkondigde plan verwerkelijkte zich volledig in Jezus Christus, die Paulus onze Vrede noemt, omdat Hij met de kracht van zijn offer de scheidsmuren van de vijandschap neerhaalde (Ef. 2, 14) [b:Ef. 2, 14]. Alle gelovigen – Joden, Christenen en moslims – moeten daarom blijvend afzien van vooroordelen en van het domineren van de ander, en eendrachtig het fundamentele gebod praktiseren: God beminnen met zijn hele wezen en de naaste beminnen als zichzelf.

Vooral de Missen waren een hoogtepunt. In Jeruzalem overwogen [3356] wij Christus’ verrijzenis als kracht van hoop en van vrede voor de stad en de hele wereld. In Bethlehem werd de heilige Mis gevierd voor de Geboortekerk [3354]. Daar waren ook gelovigen uit Gaza en hen heb ik mijn bijzondere nabijheid tot uitdrukking gebracht. Bethlehem is een symbool voor de afstand die ons nog scheidt van de vervulling van deze belofte: onzekerheid, isolement, armoede. Toch gaat de Kerk verder, gedragen door de kracht van het geloof en getuigend van liefde met concrete werken aan de broeders en met humanitaire werken in de vluchtelingenkampen. In het kamp dat ik bezocht, verzekerde ik [3349] aan de daar levende families de nabijheid en bemoediging van de universele Kerk en nodigde allen uit de vrede met geweldloze middelen te zoeken. De derde en laatste Mis met het volk vierde ik in Nazareth [3348], de stad van de heilige Familie. Wij hebben gebeden voor alle gezinnen, opdat de schoonheid van huwelijk en gezinsleven en de waarde van huiselijke spiritualiteit en opvoeding opnieuw worden ontdekt voor de kinderen, die het recht hebben in vrede en rust op te groeien.

Mijn pelgrimsweg stond in het teken van de verrijzenis van Christus. Ondanks gebeurtenissen die de heilige plaatsen door de eeuwen heen hebben getekend, ondanks oorlogen en verwoestingen en helaas ook conflicten onder de Christenen, heeft de Kerk haar missie voortgezet, gedreven door de geest van de verrezen Heer. Zij is op weg naar de volle eenheid, opdat de wereld mag geloven aan de liefde van God en de vreugde van zijn vrede mag ervaren.