Ordo Consecrationis Virginum

Prot. n. 600/70

Decreet

De plechtigheid van de maagdenwijding behoort tot de kostbaarste schatten van de Romeinse liturgie. Jezus Christus heeft immers de hoogverheven gave van de gewijde maagdelijkheid als bij testament aan zijn Bruid nagelaten. Zo hebben sedert de apostolische tijd vrouwen haar maagdelijkheid aan God toegewijd en aldus het mystieke lichaam van Christus getooid en met bijzondere vruchtbaarheid verrijkt. Als een wijze moeder heeft de kerk, reeds vanaf de vroegste tijd - zoals de heilige Vaders getuigen - de gewoonte gehad de heilige en verheven gelofte van de maagden te bekrachtigen met een plechtig wijdingsgebed. In de loop der eeuwen is dit gebed verrijkt met andere ceremonies die tot uitdrukking brengen dat de gewijde maagden een beeld zijn van de kerk als bruid van Christus. Als zodanig is dit geheel in het Pontificale Romanum opgenomen.

Het Tweede Vaticaans Concilie nu heeft bepaald dat ook de plechtigheid van de maagdenwijding herzien zou worden. vgl: Sacrosanctum Concilium [[[570|80]]] Gehoor gevend aan dit voorschrift heeft de Postconciliaire Raad voor de Liturgie deze orde van dienst samengesteld, die Paus Paulus VI met zijn apostolisch gezag heeft goedgekeurd; tevens heeft hij opdracht gegeven tot publicatie. Derhalve kondigt de Congregatie voor de Eredienst, krachtens bijzondere opdracht van de Paus, thans de orde van dienst af, daarbij bepalend dat deze, na eventuele aanpassing, op 6 januari 1971 van kracht wordt voor de monialen die rechtens het gebruik van de maagdenwijding kennen.

Vertalingen in de volkstaal, welke door de bisschoppenconferenties zijn verzorgd, alsmede aanpassingen van het ritueel moeten zo spoedig mogelijk aan deze Congregatie ter bevestiging worden toegezonden.

Dit alles geldt ongeacht welke tegengestelde bepalingen ook. Bij de Congregatie voor de Eredienst, 31 mei 1970, op het feest van het Bezoek van de maagd Maria aan Elisabet.

Benno Kardinaal Gut,
prefect

A. Bugnini,
secretaris.

De gewoonte om maagden te wijden, die reeds in de oude Kerk bestond, ligt ten grondslag aan de plechtigheid waarin de maagd een geheiligd persoon wordt, een buitengewoon en verheven teken van de liefde van de Kerk tot Christus, een eschatologisch beeld van de hemelse Bruid en van het toekomstig leven. In de plechtigheid van deze wijding getuigt de Kerk van haar liefde 'voor de maagdelijkheid, roept zij Gods hemelse genade over de maagden af en bidt zij vurig om de uitstorting van de Heilige Geest.

Zoals bekend, leggen deze maagden, geleid door de Heilige Geest, de gelofte van zuiverheid af om Christus vuriger te beminnen en haar naasten beter te dienen.

De christelijke maagden moeten zich immers, elk overeenkomstig haar staat en haar bijzondere Geestesgaven, toeleggen op werken van boetvaardigheid en barmhartigheid, apostolische werkzaamheden en gebed. Voor het vervullen van haar gebedstaak wordt haar dringend aangeraden dagelijks de kerkelijke getijden, vooral het morgen- en avondgebed, te bidden; aldus verenigen zij haar stem met de Hogepriester Christus en met de heilige Kerk om de hemelse Vader zonder ophouden te loven en om te bidden voor het heil van de gehele wereld.

Tot de maagdenwijding kunnen zowel monialen als vrouwen die in de wereld leven worden toegelaten.

Voor monialen is vereist:

1. dat zij nooit gehuwd zijn geweest noch openlijk in een staat hebben geleefd die in strijd is met de zuiverheid;
2. dat zij de eeuwige professie ofwel binnen deze plechtigheid ofwel vroeger hebben afgelegd;
3. dat de religieuze gemeenschap het gebruik van de maagdenwijding kent krachtens oude gewoonte of recent verlof van de bevoegde autoriteit.

Voor maagden die in de wereld leven is vereist:

1. dat zij nooit gehuwd zijn geweest noch openlijk in een staat hebben geleefd die in strijd is met de zuiverheid;
2. dat zij door haar leeftijd, wijsheid en algemeen gerespecteerde levenswijze het vertrouwen wekken te zullen volharden in een zuiver leven, gewijd aan de dienst van de kerk en de naaste;
3. dat zij door de bisschop, die de plaatselijke ordinarius is, tot de wijding worden toegelaten.

Het komt echter de bisschop toe te bepalen op welke wijze en volgens welke opzet maagden die in de wereld leven, zich verplichten tot een leven in voortdurende maagdelijkheid.

De bedienaar van de maagdenwijding is de bisschop die de plaatselijke ordinarius is.

Voor de wijding van maagden die in de wereld leven moet de orde van dienst worden gevolgd die in hoofdstuk 1 N.v.d.r.: niet opgenomen N.v.d.r.: niet opgenomen beschreven wordt.

Voor de wijding echter van monialen moet de orde van dienst worden gevolgd die geboden wordt in hoofdstuk 2 N.v.d.r.: niet opgenomen N.v.d.r.: niet opgenomen, waarin de religieuze professie en de maagdenwijding harmonieus verbonden zijn. Om een gegronde reden evenwel kunnen beide gegevens worden gescheiden, bv. waar dit van oudsher gewoonte is. Men zorge er echter voor dat er geen verdubbeling van bepaalde onderdelen ontstaat; beide liturgische handelingen moeten zo worden opgebouwd dat de plechtigheid van de professie alleen datgene omvat wat tot de professie behoort, met weglating van elke vorm van een wijdingsgebed; het plechtig wijdingsgebed evenwel en al het overige dat een bruidskarakter heeft, bv. het overreiken van de ring, is aan de plechtigheid van de wijding voorbehouden.

De onderd elen van de plechtigheid zijn:

1. De oproep van de maagden.
2. De homilie of toespraak, waarin het volk en de maagden in herinnering wordt gebracht wat de gave van de maagdelijkheid inhoudt.
3. De ondervragingen, waarin de bisschop de maagden vraagt of zij in het voornemen tot maagdelijkheid willen volharden en de wijding willen ontvangen.
4. Het smeekgebed in de vorm van een litanie, waarin men zich biddend tot God de Vader wendt en de voorspraak wordt gevraagd van de heilige maagd Maria en van alle heiligen.
5. De vernieuwing van de gelofte van zuiverheid (of het afleggen van de religieuze professie).
6. De plechtige maagdenwijding, waarin de kerk als een moeder tot de hemelse Vader bidt dat Hij de gaven van de Heilige Geest overvloedig over de maagden uitstort.
7. De overreiking van de kentekenen van de wijding, waardoor de innerlijke toewijding tot uitdrukking wordt gebracht.

Het best kan men het speciaal hiervoor bestemde Misformulier 'Op de dag van de maagdenwijding' gebruiken. Op een hoogfeest of op een zondag in de Advent, Veertigdagentijd of Paastijd neemt men evenwel het Misformulier van de dag, eventueel met behoud van de eigen teksten in het Eucharistisch Gebed en bij de slotzegen.

Aangezien echter de dienst van het woord, die op de maagdenwijding is afgestemd, van grote betekenis is voor een goed begrip van de positieve waarde van de maagdelijkheid en van haar functie binnen de kerk, kan men, wanneer het eigen Misformulier 'Op de dag van de maagdenwijding' niet is toegestaan, één lezing uit de reeks eigen lezingen van de maagdenwijding nemen, behalve tijdens het heilig Triduüm, op de hoogfeesten Kerstmis, Openbaring des Heren, Hemelvaart van de Heer, Pinksteren en Sacramentsdag, of op andere verplichte feestdagen.

Bij de speciale Mis 'Op de dag van de maagdenwijding' worden witte liturgische gewaden gebruikt.