Votiefmis voor de universele Kerk

Dierbare broeders en zusters in Christus,

Met grote genegenheid in de Heer groet ik u allen, die de bisschoppen, priesters en diakens, demannen en vrouwen van het gewijde leven, en de seminaristen vertegenwoordigt van de VerenigdeStaten. Ik dank kardinaal Egan voor zijn warme welkom en de goede wensen die hij namens u geuitheeft, nu ik aan mijn vierde jaar in het pausambt begin. Ik vind het fijn deze Mis met u te vieren, dieuitverkoren zijt door de Heer, die zijn roep hebt beantwoord, en die uw leven wijdt aan het strevennaar heiligheid, de verspreiding van het Evangelie en de opbouw van de Kerk in geloof, hoop enliefde.

Zoals wij hier bijeen zijn in deze historischekathedraal, moeten we wel denkenaan de talloze mannen en vrouwen dieons voorgingen, die bouwden aan degroei van de Kerk in de VS, en ons eenblijvende erfenis hebben nagelaten vangeloof en goede werken. In de eerstelezing van vandaag hebben we gezienhoe de apostelen, in de kracht van de heiligeGeest, vanuit het cenakel verder gingen,om Gods machtige werken te verkondigenaan mensen van iedere natie entaal. In dit land heeft de missie van deKerk altijd ook ingehouden, mensen “afkomstiguit alle volkeren onder de hemel” (Hand. 2, 5) [[b:Hand. 2, 5]] te trekken in geestelijkeeenheid. Zij heeft zo het Lichaam vanChristus verrijkt met de verscheidenheidvan hun gaven. Laten we, dankzeggendvoor deze kostbare zegeningen in het verledenen kijkend naar de uitdagingen vande toekomst, de genade van God afsmekenvan een nieuw Pinksteren voor deKerk in Amerika. Mogen vurige tongen,met onze brandende liefde voor God ende naaste, met ijver voor de verspreidingvan Christus’ Koninkrijk, neerdalen overallen hier aanwezig!

In de tweede lezing van deze morgen herinnertde heilige Paulus ons aan die geestelijkeeenheid – eenheid die verscheidenheidverzoent en verrijkt en haar oorsprongen opperste voorbeeld heeft in hetleven van de drie-ene God. Als een gemeenschapvan zuivere liefde en oneindigevrijheid brengt de heilige Drie-eenheidvoortdurend nieuw leven voort in hetscheppings- en verlossingswerk. De Kerk,als “het verenigde volk dat deel heeft aande eenheid van Vader, Zoon en heiligeGeest”, vgl: Lumen Gentium [[[617|4]]] is geroepen om de gave van hetleven te verkondigen, om het leven tedienen, en een cultuur van het leven tebevorderen. Hier in deze kathedraal gaanonze gedachten natuurlijk uit naar hetheroïsche getuigenis voor het Evangelievan het leven, uitgedragen door wijlen dekardinalen Cooke en O’Connor. De verkondigingvan het leven, leven in overvloed,moet het hart vormen van de nieuweevangelisatie. Immers het ware leven– onze redding – kan alleen worden gevondenin de verzoening, vrijheid en liefde,die Gods goedgunstige gaven zijn.

Dit is de boodschap van hoop, die we geroepen zijn te verkondigen en te vestigen in een wereld waar egocentrisme, hebzucht, geweld en cynisme zo vaak de kwetsbare groei van genade verstikken in de harten van de mensen. De heilige Irenaeus, met een groot inzicht, begreep dat het gebod dat Mozes oplegde aan het volk van Israël: “Kies het leven!” (Dt. 30, 19) [b:Dt. 30, 19], de uiteindelijke reden was voor onze gehoorzaamheid aan al Gods geboden. vgl: IV, 16, 2-5 [[[848]]] Misschien hebben we het zicht hierop verloren: in een samenleving waar de Kerk veel mensen wettisch en als ‘instituut’ voorkomt, is het onze dringendste uitdaging de blijheid door te geven, die voortkomt uit het geloof en de ervaring van Gods liefde.

Ik ben bijzonder blij dat we zijn samengekomenin Saint Patrick’s Cathedral. Misschienmeer dan iedere andere kerk in deVerenigde Staten is deze plaats bekend engeliefd als “huis van gebed voor alle volken” (Jes. 56, 7; Mc. 11, 17) [[b:Jes. 56, 7; Mc. 11, 17]]. Elke dagkomen duizenden mannen, vrouwen enkinderen haar deuren binnen en vindenvrede binnen haar muren. AartsbisschopJohn Hughes was – zoals kardinaal Eganons in herinnering bracht – verantwoordelijkvoor de bouw van dit eerbiedwaardigegebouw en wilde dat het werd opgetrokkenin zuiver gotische stijl. Hij wildede jonge Kerk in Amerika herinneren aande grote geestelijke traditie waarvan zijde erfgenaam is, en haar inspireren omhet beste van dit erfgoed in te brengen bijde opbouw van Christus’ Lichaam in ditland. Ik zou graag uw aandacht vestigenop een paar aspecten van deze prachtigestructuur, die naar mijn idee kunnen dienenter overdenking van onze bijzondereroeping binnen de eenheid van het MystiekeLichaam.

Het eerste heeft te maken met de gebrandschilderderamen, die het interieurmet mystiek licht overgieten. Van de buitenkantzijn deze ramen donker, drukkend,zelfs somber. Maar zo gauw je dekerk ingaat komen ze plotseling tot leven,weerkaatsen ze het licht dat er doorheenkomt en laten al hun schittering zien.Veel schrijvers – hier in Amerika kunnenwe denken aan Nathaniel Hawthorne –hebben het beeld van gebrandschilderdglas gebruikt om het mysterie te verduidelijkenvan de Kerk zelf. Het is alleenvan binnenuit, vanuit de ervaring vangeloof en kerkelijk leven, dat we de Kerkzien zoals ze werkelijk is: overspoeld doorgenade, glansrijk in schoonheid, getooidmet de veelvoudige gaven van de Geest.Daaruit volgt dat wij, die het leven van genade leiden binnen de gemeenschapvan de Kerk, geroepen zijn alle mensenbinnen dit mysterie van licht te halen.

Dat is geen gemakkelijke taak in eenwereld die soms neigt om de Kerk, net alsdie gebrandschilderde ramen, ‘van debuitenkant’ te bekijken. Een wereld dieeen diepe behoefte aan spiritualiteit voelt,vindt het toch moeilijk het mysterie vande Kerk ‘binnen te gaan’. Zelfs voor hendie daarbinnen zijn kan het licht van hetgeloof door sleur worden verzwakt, en deschittering van de Kerk verduisterd doorde zonden en zwakheden van haar leden.Het kan ook worden verzwakt door deobstakels die men in een maatschappijontmoet, die soms God schijnt te zijn vergetenen zich irriteert aan zelfs de meestelementaire eisen van christelijke moraliteit.U, die uw leven hebt gewijd aan hetgetuigen van de liefde van Christus en hetopbouwen van zijn Lichaam, weet dooruw dagelijkse contact met de wereld omons heen hoe verleidelijk het soms is omaan frustratie, teleurstelling en zelfs pessimismeover de toekomst toe te geven.Kortom, het is niet altijd gemakkelijk hetlicht van de Geest te zien over ons allen,de schittering van de Verrezen Heer, dieons leven verlicht en van vernieuwdehoop op zijn overwinning van de wereldvervult (Joh. 16, 33) [[b:Joh. 16, 33]].

Toch herinnert Gods woord ons eraan datwij, in geloof, zien dat de hemel open is,de genade van de heilige Geest de Kerkverlicht en onze wereld vaste hoopbrengt. “O Heer, mijn God”, zingt de psalmist,“zendt Gij uw Geest, dan komt erweer leven, dan maakt Gij uw scheppingweer nieuw” (Ps. 104, 30) [b:Ps. 104, 30]. Deze woordenroepen de eerste schepping op, toen deGeest Gods over de wateren zweefde (Gen. 1, 2) [[b:Gen. 1, 2]]. En zij zagen uit naar de nieuweschepping, met Pinksteren, toen de heiligeGeest neerdaalde over de apostelen ende Kerk stichtte als de eerste vruchten vaneen verloste mensheid (Joh. 20, 22-23) [[b:Joh. 20, 22-23]]. Deze woorden manen ons tot nogdieper geloof in Gods oneindige macht,om iedere menselijke situatie om te vormen,om leven te scheppen uit de dood,en zelfs de donkerste nacht te verlichten.En zij doen ons denken aan een anderegeweldige zin van de heilige Irenaeus:“Waar de Kerk is, daar is de Geest vanGod; waar de Geest van God is, daar is deKerk en alle genade” vgl: III, 24, 1 [[[838]]].

Dit brengt mij tot nog een overweging bijde architectuur van deze kerk. Zoals allegotische kathedralen heeft zij een zeercomplexe structuur, waarvan de preciezeen harmonieuze verhoudingen de eenheidsymboliseren van Gods schepping. Middeleeuwsekunstenaars hebben Christus,het scheppende Woord van God, vaakafgebeeld als hemelse ‘meetkundige’, methet kompas in de hand, die de kosmosordent met een oneindige wijsheid enbedoeling. Maakt dat ons niet bewust vanonze behoefte om alle dingen met deogen van het geloof te zien, en ze zo tebevatten in hun meest juiste perspectief,in de eenheid van Gods eeuwige plan? Ditvereist zoals we weten voortdurende bekeringen inzet, om “een frisse, geestelijkemanier van denken” te verwerven (Ef.4, 23) [[b:Ef.4, 23]]. Het roept ook op tot vorming vandie deugden, welke ons in staat stellen inheiligheid te groeien en geestelijk vruchtte dragen binnen onze bijzondere levensstaat.Is deze aanhoudende ‘verstandelijke’bekering niet even noodzakelijk als de‘morele’ bekering voor onze eigen groeiin geloof, ons herkennen van de tekenendes tijds, en onze persoonlijke bijdrageaan het kerkelijke leven en haar missie?

Voor ons allemaal was denk ik één van degrote teleurstellingen na Vaticanum II –met zijn beroep op grotere betrokkenheidbij de opdracht van de Kerk voor dewereld – de ervaring van verdeeldheidtussen verschillende groepen, verschillendegeneraties, verschillende leden vandezelfde religieuze familie. We kunnenalleen maar verder als we onze blik samenop Christus richten! In het licht vanhet geloof zullen we dan de wijsheid enkracht ontdekken, die nodig zijn om onszelfopen te stellen voor standpunten dieniet per se overeenkomen met onze eigenideeën of uitgangspunten. Zo kunnen wede zienswijzen van anderen waarderen,jonger dan wel ouder dan wij, en uiteindelijkhoren “wat de Geest zegt” tegenons en de Kerk (Openb. 2, 7) [[b:Openb. 2, 7]]. Op dezemanier zullen we samen bewegen richtingdie ware – door het Concilie gewenste– geestelijke vernieuwing. Een vernieuwing,die de Kerk alleen maar kan sterkenin die heiligheid en onmisbare eenheidvoor daadwerkelijke evangelieverkondigingin de wereld van vandaag.

Was deze eenheid van visie en doelstelling– geworteld in geloof en een geestvan blijvende bekering en zelfopoffering– niet het geheim van de indrukwekkendegroei van de Kerk in dit land? We hoevenmaar te denken aan de opmerkelijke prestatievan die voorbeeldige Amerikaansepriester, de eerwaarde Michael McGivney,wiens visie en ijver leidden tot de oprichtingvan de ‘Knights of Columbus’. Of aande erfenis van de generaties religieuzenen priesters, die hun leven zonder ophefwijdden aan het dienen van het Volk vanGod in talloze scholen, ziekenhuizen enparochies. Hier, in verband met het noodzakelijkeuitzicht dat het geloof biedt, en voor deeenheid en samenwerking bij de opbouwvan de Kerk, wil ik graag een woord zeggenover het seksueel misbruik dat zoveelleed heeft veroorzaakt. Ik heb reeds gelegenheidgehad hierover te spreken, enover de schade als gevolg voor de gemeenschapvan de gelovigen. Nu wil ik u,dierbare priesters en religieuzen, eenvoudigverzekeren van mijn geestelijke nabijheid,als u tracht met christelijke hoop tereageren op de voortdurende problemendie deze toestand oproept. Ik bid met u,dat dit een tijd van loutering zal zijn voorelke afzonderlijke kerk en religieuze gemeenschap,en een tijd van heling. En ikmoedig u ook aan met uw bisschoppensamen te werken, die zich blijven inzettenom deze kwestie daadwerkelijk op te lossen.Moge onze Heer Jezus Christus deKerk in Amerika een hernieuwd gevoelvan eenheid en doel schenken, terwijlallen – bisschoppen, geestelijkheid, religieuzenen leken – voortgaan in hoop, inliefde voor de waarheid en voor elkaar.

Dierbare vrienden, deze beschouwingenbrengen mij tot een slotopmerking overdeze grote kathedraal waarin wij ons bevinden.De eenheid van een gotische kathedraal,weten wij, is niet de statischeeenheid van een klassieke tempel, maaréén die geboren wordt uit de dynamischespanning van diverse krachten, die dearchitectuur omhoog stuwt en op de hemelwijst. Ook hier kunnen wij een symboolzien van de eenheid van de Kerk, diede eenheid is – zoals de heilige Paulusons verteld heeft – van een levend lichaamdat uit vele verschillende ledematenbestaat, elk met zijn eigen functie endoel. Ook hier zien we onze noodzaak degaven te erkennen en respecteren van alleafzonderlijke ledematen van het lichaam,als “openbaringen van de Geest meegedeeldtot welzijn van allen” (1 Kor. 12, 7) [b:1 Kor. 12, 7]. Zeker binnen de door God gewilde structuurvan de Kerk moet er een onderscheidworden gemaakt tussen hiërarchische encharismatische gaven. vgl: Lumen Gentium [[[617|4]]] Toch nodigen juistde variëteit en rijkdom van de gaven, toebedeelddoor de Geest, ons uit om steedste herkennen hoe deze juist moeten wordengeordend in dienst van de opdrachtvan de Kerk. U, dierbare priesters, bentdoor sacramentele wijding gelijkvormiggemaakt aan Christus, het Hoofd van hetLichaam. U, dierbare diakens, bent gewijdvoor de dienst aan dat Lichaam. U, dierbaremannelijke en vrouwelijke religieuzen,zowel die een contemplatief als dieeen apostolisch leven leiden, hebt uwleven gewijd aan de navolging van degoddelijke Meester in edelmoedige liefdeen volledige toewijding aan zijn Evangelie.U allen, die deze kathedraal vandaagvult, evenals uw rustende, oudere enzwakkere broeders en zusters, die hungebeden en offers met uw werken verenigen,zijt geroepen om krachten van eenheidbinnen Christus’ Lichaam te zijn.Door uw persoonlijke getuigenis, en uwtrouw aan het ambt of apostolaat dat u istoevertrouwd, baant u een weg voor deGeest. Want de Geest houdt nooit op Zijnovervloedige gaven uit te storten, omnieuwe roepingen en opdrachten op tewekken en de Kerk, zoals onze Heerbeloofde in het evangelie van vanmorgen,te leiden naar de volle waarheid (Joh. 16, 13) [[b:Joh. 16, 13]].

Dus laten we onze blik omhoog richten!En laten we met grote nederigheid en vertrouwende Geest vragen, ons iedere dagte laten groeien in de heiligheid, die onstot levende stenen zal maken in de tempel,die Hij zelfs nu midden in de wereldaan het oprichten is. Willen we warekrachten van eenheid zijn, dan moetenwe eerst innerlijke verzoening zoekendoor boetedoening. Laten we het onrechtdat we geleden hebben, vergeven en alleboosheid en twist terzijde schuiven. Latenwe de eersten zijn die nederigheid tonenen zuiverheid van hart, nodig om deschittering van Gods waarheid te naderen.Laten wij – in trouw aan het onderpandvan het geloof, toevertrouwd aan deapostelen (1 Tim. 6, 20) [[b:1 Tim. 6, 20]] – blijde getuigenzijn van de omvormende kracht vanhet Evangelie!

Dierbare broeders en zusters, moge u ook– naar de mooiste tradities van de Kerk indit land – de beste vriend zijn van dearmen, daklozen, vreemdelingen, ziekenen allen die lijden. Handel als bakens vande hoop, die het licht van Christus werptop de wereld, en moedig jongeren aan deschoonheid te ontdekken van een levengeheel gewijd aan de Heer en zijn Kerk. Ikdoe dit pleidooi op bijzondere wijze voorde vele seminaristen en jonge religieuzenhier aanwezig. Jullie hebben allemaal eenspeciale plek in mijn hart. Vergeet nooitdat jullie geroepen worden, om met alleenthousiasme en blijheid die de Geest julliegegeven heeft een werk voort te zettendat anderen begonnen zijn. Een erfgoeddat ook jullie op zekere dag moeten doorgevenaan een nieuwe generatie. Zet jeedelmoedig en blij in, want Hij die julliedienen is de Heer!

De torenspitsen van Saint Patrick’s Cathedrallijken kleiner door de wolkenkrabberaan de horizon van Manhattan.Toch zijn ze in het hart van deze drukkemetropool een levende herinnering aanhet blijvende verlangen van de menselijkegeest om tot God op te gaan. Laten webij het vieren van deze Eucharistie deHeer danken, dat Hij het ons mogelijkmaakt Hem te kennen in de gemeenschapvan de Kerk, tot samenwerking aan de opbouw van zijn Mystieke Lichaam, en inhet brengen van zijn reddende woord alsgoed nieuws aan de mannen en vrouwenvan onze tijd. En als we deze grote kerkverlaten, laten we dan voortgaan alsboodschappers van hoop midden in dezestad, en op al die plaatsen waar Godsgenade ons gesteld heeft. Op deze manierzal de Kerk in Amerika een nieuwe lentekennen in de Geest, en de weg wijzennaar die andere, grotere stad, het nieuweJeruzalem, waarvan de lamp het Lam is (Openb. 21, 23) [b:Openb. 21, 23]. Want daar is God zelfs nuvoor alle mensen een maaltijd aan hetbereiden van blijdschap en leven vooreeuwig. Amen.