Europese bedevaart van misdienaars

Beminde misdienaars!

Het verheugt mij dat mijn eerste audiëntie na mijn vakantie in de Alpen, met jullie, misdienaars, plaatsheeft en met genegenheid groet ik ieder van u. Ik dank de Hulpbisschop van Basel, Mgr. Martin Gächter, voor de woorden waarmee hij als Voorzitter van de “Coetus Internationalis Ministrantium”, de audiëntie heeft ingeleid en ik dank voor de sjaal waardoor ik opnieuw misdienaar geworden ben. Meer dan 70 jaar geleden, in 1935, ben ik als misdienaar begonnen; ik heb dus een groot stuk op die weg afgelegd. Ik groet van harte Kardinaal Christoph Schönborn, die gisteren voor u de Mis heeft opgedragen, evenals de talrijke bisschoppen en priesters uit Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland en Hongarije. Aan u, beminde misdienaars, zou ik in het kort, want het is warm, een boodschap willen richten die u in uw leven en uw dienst aan de Kerk moge vergezellen.

Ik zou daartoe een onderwerp willen opnemen dat ik in de loop van de catechese van de laatste maanden heb aangeraakt. Sommigen onder u weten misschien dat ik in de loop van de algemene audiënties op woensdag, de figuren van de apostelen voorstel: eerst Simon [1001], aan wie Jezus de naam Petrus gegeven heeft; zijn broer Andreas [1043]; vervolgens twee andere broers, de heilige Jakobus, “de Meerder” [1049] genoemd en eerste martelaar onder de apostelen; en Johannes [1097], de theoloog en evangelist; vervolgens Jakobus, “de Mindere” [1086] genoemd. Het is mijn bedoeling om de andere apostelen in de volgende audiënties voor te stellen, zodat het gelaat van de Kerk, om zo te zeggen, persoonlijker wordt.

Maar vandaag staan we bij een gemeenschappelijk onderwerp stil: wat voor mensen waren de apostelen? We kunnen samenvattend zeggen, dat het de “vrienden” waren van Jezus. Hijzelf noemde hen zo op het laatste avondmaal: “Ik noem u geen dienaars meer maar vrienden” (Joh. 15, 15) [b:Joh. 15, 15].

Zij waren en konden de apostelen en getuigen van Christus zijn omdat ze Zijn vrienden waren, want ze kenden Hem door de vriendschap door dicht bij Hem te zijn. Ze waren verbonden door een liefdesband die verlevendigd werd door de Heilige Geest. In dit perspectief kunnen we het thema van uw bedevaart zien: “Spiritus vivificat”. Het is de Geest, de Heilige Geest, die levend maakt. Hij is Degene die uw relatie met Jezus levend maakt, zodat zij niet alleen maar uiterlijk is: “Wij weten dat Hij bestaan heeft en dat Hij aanwezig is in het Sacrament”, maar Hij vormt deze relatie om in een vertrouwelijke, diepe, echt persoonlijke vriendschapsrelatie, die in staat is om aan het leven van ieder van u zin te geven. Ervan uitgaande dat u Hem kent en dat u Hem vanuit de vriendschap kent, kunt u van Hem getuigen en Hem bij andere mensen brengen. Vandaag, door u hier voor mij te zien op het Sint-Pietersplein, denk ik aan de apostelen en hoor de stem van Jezus die u zegt: “Ik noem u geen dienaars meer ... u heb ik vrienden genoemd. ... Blijft in mijn liefde ... dan draagt ge veel vrucht” (Joh. 15) [[b:Joh. 15]]. Daartoe nodig ik u uit: luistert naar die stem! Christus heeft dit niet alleen 2.000 jaar geleden gezegd; Hij leeft en zegt het nu tot u. Luistert met een grote beschikbaarheid naar die stem; zij heeft iedereen iets te zeggen. Misschien zegt zij tot sommigen onder u: “Ik wil dat gij Mij op een bijzondere manier als priester dient en dat gij zo Mijn getuige wordt, als Mijn vriend, die anderen deze vriendschap bijbrengt”. Luistert, hoe dan ook, met vertrouwen naar Jezus’ stem. Ieders roeping is verschillend, maar Christus verlangt vriendschap met iedereen, zoals Hij met Simon gedaan heeft, die Hij Petrus noemde, met Andreas, Jakobus, Johannes en de andere apostelen. Hij heeft u Zijn woord gegeven en blijft het u geven, opdat u de waarheid zoudt kennen, opdat u zoudt weten in welke toestand de mens waarlijk leeft en dus zoudt weten hoe u op een juiste manier dient te leven, hoe u het leven dient aan te pakken opdat het waarachtig zou worden. Zo kunt u dus, ieder op zijn manier, Zijn volgelingen en apostelen worden.

Beminde misdienaars, in werkelijkheid zijn jullie al apostelen van Jezus! Wanneer u door uw altaardienst aan de Liturgie deelneemt, geeft u iedereen uw getuigenis. Uw ingetogen houding, uw vroomheid die uit het hart komt en zich uitdrukt in gebaren, in zang, in de antwoorden: als u het doet zoals het hoort en niet verstrooid, of eender hoe, dan is uw getuigenis een getuigenis dat de mensen raakt. De vriendschapsband met Jezus heeft zijn bron en hoogtepunt in de Eucharistie. U bent heel dicht bij Jezus-Eucharistie en dat is het grootste teken van Zijn vriendschap voor ieder van u. Vergeet dat niet; en daarom vraag ik u: raak niet gewend aan die gave, laat het geen gewoonte worden omdat u weet hoe het werkt en het als een automatisme uitvoert, maar ontdekt iedere dag opnieuw dat iets groots plaatsheeft, dat de levende God onder u is, dat u dicht bij Hem kan zijn en Hem helpen zodat Zijn mysterie kan gevierd worden en mensen kan bereiken. Indien u niet aan de gewoonte toegeeft en u uw dienst vanuit het diepste van uw hart uitvoert, dan zult u waarlijk Zijn apostelen zijn en vruchten van goedheid en dienstbaarheid dragen in alle domeinen van uw leven: thuis, op school, bij uw ontspanning. Brengt de liefde die u in de Liturgie ontvangt, naar iedereen, vooral daar waar u gebrek aan liefde vaststelt, waar mensen niets goeds krijgen, waar zij lijden en eenzaam zijn. Span u in om met de kracht van de Heilige Geest, Jezus vooral te brengen bij mensen die aan de rand leven, die niet bemind worden, die problemen hebben. Het is juist daar dat u met de kracht van de Heilige Geest, Jezus moet brengen. Zo wordt het Brood dat u op het altaar gebroken hebt, nog gedeeld en vermenigvuldigd, en helpt u Jezus, zoals de twaalf apostelen, om het in de wereld van vandaag uit te delen in de verschillende situaties van het leven.

Beminde misdienaars, mijn laatste woorden voor u zijn deze: wees steeds vrienden en apostelen van Jezus Christus!