Signor Cadinale

De eerste begroeting en de eerste plechtige zegening in Ons nieuwe Apostolische Ambt geldt U, Onze dierbare en vereerde Kardinaal Micara en allen die hier tezamen met U zijn of wier vertegenwoordigers hier aanwezig zijn.
Bij het aanvaarden van het verheven en ontzagwekkend ambt, dat Ons, als opvolger van de Apostel Petrus is opgelegd willen Wij, allereerst voor Onszelf en voor U, mijn zonen en broeders alsmede voor allen die op dit plechtige ogenblik hun blik op Ons gericht hebben, duidelijk vaststellen dat de eerste titel waaronder Wij Onze zending en Ons gezag uitoefenen is, die van Bisschop van Rome.
De machtige weerklank die de profetische naam Rome onmiddellijk in Onze geest opwekt, willen Wij op dit ogenblik liever tot zwijgen brengen om Ons bij een andere gelegenheid in deze geheimnisvolle en wonderbare gedachte te verdiepen. Voor vandaag willen Wij ons dadelijk gaan bezighouden met de schone maar ook ontzagwekkende werkelijkheid; de eerste werkelijkheid waarvoor Wij Ons gesteld zien en die Ons een concrete plicht oplegt, n.l. de herderlijke zorg voor deze edele stad, voor de Kerk van de stad Rome, die, omdat zij moet zijn "omnium ecclesiarum caput et mater", meer dan alle anderen, geroepen is om een voorbeeld te zijn in geloof en christelijke volmaaktheid.

Wij beginnen direct tot U te spreken over grote en ernstige zaken. De glans van heiligheid en de rijkdom van de traditie die Rome maken tot "eerste" en "enige" in de wereld, boeien Onze geest en ontroeren Onze ziel. Het erkennen, bestuderen, vereren, verbreiden, opnieuw tot bloei brengen van een dergelijk geestelijk erfdeel is zó een boeiende en bezielende taak, dat de moeilijkheden die het bewaren, het doen herleven van dit erfdeel met zich medebrengen, daardoor bijna op de achtergrond zouden kunnen geraken. Men zou geneigd zijn om zich onmiddellijk en volledig aan deze begeesterende arbeid te wijden, in de hoop dat men aan het werk zelf de richtlijnen, de krachten en de inspiratie kan ontlenen die Onze zwakke krachten moeten steunen en toereikend maken voor het vervullen van die enorme opgave. En zeker, niet tevergeefs zal men hierbij kunnen vertrouwen op de hulp van de Apostelen Petrus en Paulus en van de vele Martelaren en Heiligen die deze gezegende grond niet alleen beroemd, maar ook vruchtbaar gemaakt hebben; en evenzeer weten Wij dat het "fides romana" de goddelijke belofte in zich draagt die het voor altijd levend en standvastig maakt.

Maar, Wij weten ook dat juist die goddelijke belofte de apostel niet vrijstelt van inspanning en moeizame arbeid, ja, zelfs van het uiterste offer van een bloedig getuigenis. Zo is dus, onder de overkoepeling van de goddelijke bijstand, die in ons werkt "et velle et perficere" onze bescheiden, maar onvermoeibare medewerking aan het Goddelijk heilsplan onmisbaar. En op dit punt zijn Wij Ons bewust van de zware ernst van de taak die rust op Rome, als stad van de Christenheid, als voorbeeld voor de gehele Kerk en voor de wereld van een wezenlijke trouw aan Jesus Christus en Zijn Evangelie.

Wij herinneren er aan dat Wij goed bekend zijn met het godsdienstig leven in Rome omdat Wij hier vierendertig jaren van Ons priesterschap hebben doorgebracht en vele achtenswaardige en verdienstelijke personen hebben leren kennen, waarmede Wij bevriend zijn; vele heilige plaatsen zijn Ons dierbaar en Wij kennen de rijkdom van tradities die getuigen van koninklijke pracht, maar ook van de oprechte eenvoud van het volk. Maar Wij weten eveneens hoeveel nieuwe behoeften er ontstaan zijn op godsdienstig gebied en Wij kennen de praktische moeilijkheden die een spoedige oplossing in de weg staan. Wij kennen de enorme problemen waarvoor de zielzorg zich gesteld ziet tengevolge van het kosmopolitisch karakter der stad, haar stedebouwkundige uitbreiding, de invloed der moderne cultuurstromingen en moderne zeden. Tezamen met U moeten Wij Onze eerste zorgen wijden aan het oplossen van al deze ernstige problemen.
Ook ons verblijf in Milaan, als Aartsbisschop van de stad die er zich op beroemt twee voorbeelden bij uitstek van bisschoppelijke en pastorale deugden tot Beschermheiligen te hebben, is een voorbereiding geweest op dit heilig ambt, waarin Wij bij de vervulling van Onze herderlijke taak geconfronteerd worden met het moderne leven in al zijn karakteristieke verschijningsvormen. Wij kunnen aan deze periode in Milaan niet terugdenken zonder gevoelens van grote dankbaarheid dat de Heer Ons, mét de zware last en de zorgen van een taak die Onze nederige krachten verre te boven ging, tegelijkertijd de onvergetelijke ervaring geschonken heeft van een traditie die de Heilige Ambrosius tot onuitputtelijke bron van steeds weer nieuwe geestelijke inspiratie heeft en die aan de Heilige Carolus nog altijd de fundamentele norm van haar vitaliteit ontleent. Wij zijn daar, om zo te zeggen, voorbereid op de dialoog (al moeten Wij hierin nog de nodige ervaring opdoen) met de machtige, niet nauwkeurig met woorden te omschrijven, min of meer ongrijpbare schare van hen die een belangrijke rol spelen in deze moderne wereld: geleerden, kunstenaars, industriëlen, genieën in de economische sector en niet minder met hem die oprijst als een gigantische figuur, ondanks het lijden waaraan hij nog vaak is blootgesteld en de onrust die hem nog kwelt: de arbeider.
De ervaring die Wij opdeden in Milaan, die Ons dikwijls onuitsprekelijke zorgen heeft gebaard, maar Ons ook vele onverwachte en onverdiende vreugden schonk, heeft in Ons een tweevoudige overtuiging gevestigd. Nu Wij staan aan het begin van Ons Ambt als Opperherder willen Wij deze overtuiging aan U, als eersten, toevertrouwen.

Dat is dan op de eerste plaats: De evangelisering van de wereld, ook van onze moderne, zo profane en maar uI te vaak de godsdienst zo vijandiggezinde wereld, hangt, zoals Christus heeft bepaald en zoals de Kerk altijd heeft verkondigd, voornamelijk af van de geestelijkheid. Wellicht is er in de geschiedenis nog nooit een tijdperk geweest dat, hetzij uit hoofde van een natuurlijke afkeer, hetzij uit beredeneerde motieven zo vreemd en vijandig stond tegenover het priesterschap en zijn religieuze zending, dan juist onze tijd. Maar, tegelijkertijd is er nog nooit een periode geweest waarin bleek dat er zo'n enorme behoefte bestaat aan goede en ijverige priesters, waarin de mens zo ontvankelijk blijkt te zijn (en dat stemt Ons zo hoopvol) voor geestelijke steun en toegewijde pastorale zorg. Dit is wel zéér merkwaardig. En voor wie zich bewust is van zijn verantwoordelijkheid en streeft naar het werkelijk welzijn van de hedendaagse samenleving, is dit ook hoogst belangrijk; het kan de geheimzinnige stem zijn die in het hart van de jonge mens het verlangen opwekt om aan de wonderschone, maar tegelijk beangstigende wereld van vandaag een nieuw christelijk aanzien te geven; het kan het ontluiken van een heldhaftige roeping betekenen.

Op de tweede plaats zijn Wij ervan overtuigd dat Onze bijzondere aandacht en zorg moet uitgaan naar de geestelijkheid die, geordend in het traditionele schema van de parochie, belast is met de zielzorg. In offerbereidheid en naastenliefde stellen zij zich geheel en al in dienst van de zielen, staan zij klaar, op ieder uur, voor iedereen om de heilbrengende woorden van het Evangelie en de balsem der genade mede te delen aan de mensheid. Zij verdienen Onze bijzondere steun en zegen.

Wij willen hiermede allerminst zeggen dat allerlei andere roepingen en taken in Gods Kerk achtergesteld of voorbij gezien moeten worden, zeker niet. En evenmin dat alleen de parochiegeestelijkheid in staat zou zijn om te beantwoorden aan de zeer vele en veelzijdige behoeften van geloofsverkondiging en christelijke vorming. En zeer zeker ook niet, dit voegen Wij hier nadrukkelijk aan toe, dat de leken, Onze dierbare en hooggewaardeerde katholieke leken, gemist zouden kunnen worden bij het grootse en gemeenschappelijke streven om Jesus te doen leven in de wereld. Wij willen slechts betogen dat Wij ervan overtuigd zijn dat het oude en beproefde systeem van de Parochie een onvervangbare taak heeft te vervullen van zeer actuele betekenis. Op haar rust de taak als eerste de gemeenschap van christenen te formeren en de gelovigen te verzamelen in de gemeenschappelijke liturgische beleving van hun geloof; zij bewaart en beschermt het geloof en brengt het tot nieuw leven in de harten van haar parochianen; zij predikt hen de heilbrengende leer van Christus en leert hen elkander te beminnen in broederlijke liefde en de naastenliefde te beoefenen door het verrichten van goede werken.

Daarom, dierbare Pastoors en Kapelaans van Ons nieuwe Diocees, willen Wij U Onze vaderlijke liefde en belangstelling betuigen. Wij voelen Ons zo nauw met U verbonden; Wij moedigden U van harte aan om voort te gaan met Uw arbeid al is zij soms moeizaam en voor zorgen; Wij drukken U op het hart dat de zorg voor de jeugd Ons bijzonder ter harte gaat; wij sporen U aan om een kinderlijk vertrouwen te stellen in Christus de Heer en Wij bidden de Allerheiligste Maagd dat zij U onbevlekt moge bewaren en met de Heiligen U moge troosten en sterken in Uw moeilijk werk.

Over U allen, Onze Kardinaal Vicaris en allen die U helpen en steunen spreken Wij Onze Apostolische Zegen uit.