Vous n'avez pas voulu - Over nieuwe methoden en middelen in de Neuro-psycho-farmacologie

U heeft, Mijne Heren, de eerste algemene vergadering van het vorig jaar in Zürich opgerichte "Collegium Internationale Neuro-Psycho Pharmacologicum" nergens anders willen houden dan in Rome, waar geleerden van allerlei specialiteiten, aangetrokken door het prestige van de Eeuwige Stad, graag hun congressen houden. Deze eerste internationale neuro-psychofarmacologische reünie is er, overeenkomstig de doelstellingen van uw "Collegium" op gericht om het onderzoek en de uitwisseling van informaties, als ook de samenwerking tussen de klinische en experimentele psycho-farmacologische wetenschappen te bevorderen. Ze wijdt ook een speciale aandacht - en dat onderstrepen Wij met genoegen - aan medisch-sociale problemen, die het gebruik van de psychotrope geneeswijze in de psychiatrische therapie oproept. Weest dus welkom hier en moge u gedurende deze dagen, waarop de genomen proeven en de bereikte resultaten vriendschappelijk uitgewisseld en besproken worden, de vreugde smaken vooruitgang te zien in het werk, dat u zozeer ter harte gaat; moge er een sterke aanmoediging van uitgaan om ze voort te zetten.

Reeds lang stelt de mensheid belang in de producten, die op het zenuwstelsel kunnen inwerken en zo de psychische functies kunnen beïnvloeden. Alcohol en opium bevattende stoffen bijvoorbeeld zijn algemeen bekend om het voorbijgaand behagelijk gevoel en de ontspanning, die ze verschaffen door het individu te scheiden van de pijnlijke of teveel eisende dagelijkse werkelijkheid. De ontdekking van de veronal-derivaten is niet zo lang geleden een nieuw wapen komen toevoegen aan het medisch arsenaal van producten, die in staat zijn om een deprimerende werking uit te oefenen op het centraal zenuwstelsel, en speciaal de chirurgie doet er heel zeker ruimschoots haar voordeel mee. Maar sinds enige jaren heeft men in de laboratoria en in de psychiatrische inrichtingen middelen hun intrede zien doen van een geheel nieuw type, middelen, die snel een grote bekendheid hebben verworven en die nu heel sterk in de belangstelling staan, te oordelen naar het aantal publicaties, symposia en congressen, die men er in Europa en Amerika aan wijdt.

Ze kenmerken zich door het vermogen om het gedrag van het individu te beïnvloeden, hem rustig te maken zonder slaperigheid. De psychofarmacologie, die deze nieuwe geneesmiddelen bestudeert, onderscheidt ze in "psychometica", die voor experimentele doeleinden gebruikt worden om gedragsstoringen op te roepen, die lijken op die van geesteszieken, en in tranquillizers, die een kalmerend effect hebben. Deze zijn niet alleen voor laboratoria van belang, maar ook voor dokters in de inrichtingen, aan wie ze een kostbaar hulpmiddel verschaffen voor de behandeling van zware psychosen en vooral van toestanden van opgewondenheid.

Chloorpromazine
De eerste daaronder, de chloorpromazine, werd eerst in de psychiatrische therapie gebruikt om de werking van de veronal-derivaten te versterken bij slaapkuren en om er tegelijk de doses en de gevaren van te verminderen. Maar toen men haar psychotrope eigenschappen beproefde, bleek onverwachts, dat ze snel een diepe depressie van het centraal zenuwstelsel kon bewerken. De toepassing ervan behaalde opmerkelijke successen, die in 80 % van gevallen van acute psychosen, die gepaard gingen met psychomotorische opwinding, en in mindere mate bij acute psychosen, die vergezeld gingen van verstandsverbijstering, tot genezing hebben geleid.
Bij afzonderlijk gebruik werden de wonderlijkste resultaten verkregen in de psychosen, die - zo meende men - het moeilijkst te behandelen waren: de paranoïde schizofrenie, de schizofrene aanvallen met zinsverbijstering en delirium, en de chronische deliria met hallucinaties. Niet zo duidelijk zijn de resultaten bij de endogene depressieve psychosen en de resultaten blijven matig bij psycho-neurosen, behalve wanneer de angstverschijnselen bijzonder scherp uitkomen. Ze vindt ook een uitgestrekt arbeidsveld bij zenuwziekten evenals bij de therapie van de pijn, om de uitwerking van de pijnstillende en hypnotische middelen te versterken of de emotionele factor van de fysieke pijnen te verzwakken. Ze vertoont ook krachtige anti-emetische eigenschappen.

Reserpine
Terwijl de chloorpromazine verkregen werd door laboratoriumonderzoek op chemische structuren, die overigens geen psychotrope, maar anti-histaminische werking hebben, was daarentegen de "Rauwolfia serpentina" (waaruit men in 1952 het actief beginsel, de reserpine, afzonderde) al vanouds bekend in het Verre Oosten, waar men de wortel ervan benutte voor de behandeling van bepaalde zielsziekten. In 1582 bracht de geneesheer en botanicus Leonard Rauwolf specimina van deze plant mee van een reis naar India. Maar pas in onze tijd, van 1931 af, werden haar eigenschappen systematisch onderzocht door geleerden uit India. Pas in de allerlaatste jaren zien we een doorlopend gebruik van de reserpine in de psychiatrische practijk. Vanwege haar betrekkelijke veiligheid en langdurige nawerking wordt ze op grote schaal benut voor de bestrijding van overspanning, maar ze bewijst ook opmerkelijk goede diensten bij de behandeling van geesteszieken, en vooral van schizofrenen, die door hun gestoorde gedragingen gehospitaliseerd moeten worden. Haar therapeutische uitwerking manifesteert zich het krachtigst bij acute aanvallen, bij fasen van verstandsverbijstering, plotselinge gemoedsopwellingen, telkens als men sterke gevoelsspanningen, angst, psychomotorische opwinding moet verhelpen. Men heeft geconstateerd, dat de weldadige invloed zich meestal onmiddellijk doet gevoelen en heel bijzondere diepe kalmte brengt; de ziekelijke verschijnselen verliezen weldra hun betekenis in het emotionele leven van de patiënt, de hallucinaties verdwijnen, de moeilijkheden nemen af. Wanneer de psychose al een zekere tijd vat heeft op de patiënt, wiens persoonlijkheid daardoor blijvend misvormd is, brengt de gewone therapie geen definitieve resultaten, maar door het gebruik van dit geneesmiddel met een geringe dosering voort te zetten, verkrijgt men meestal toch een gevoelige verbetering.

Meprobamaat
Naast deze twee voornaamste geneesmiddelen willen we nog wijzen op het meprobamaat, dat oorspronkelijk gebruikt werd om spierkrampen en -spanningen te genezen en dat in de psychiatrie vooral dient om de angst in al haar ambulatorische vormen te kalmeren.

Het nut van deze geneesmiddelen en van veel andere van dezelfde aard, die evenals zij te danken zijn aan de vindingrijkheid en het onafgebroken zwoegen van de onderzoekers, is op spectaculaire wijze duidelijk geworden in de psychiatrische inrichtingen, waar men gewoonlijk slechts die patiënten heen zendt, die voor hun omgeving ernstig ongemak en soms een echt gevaar betekenen. Welnu, degenen die aan hyperactiviteit of aan affectieve opwinding lijden, zien door deze geneesmiddelen hun overdreven bewogenheid tot een normale maat terug gebracht; zij zijn niet langer een bedreiging voor zichzelf en voor anderen, vooral voor het personeel van de inrichting, op wie de last zwaar woog van een uitputtend toezicht. Het gebruik van dwangmiddelen, van de electro-choc en van de veronalderivaten wordt minder noodzakelijk. De hele sfeer van de inrichting wordt anders en biedt zodoende aan de zieken een ongelooflijk gunstiger omgeving: het wordt hun mogelijk gunstige therapeutische activiteiten uit te oefenen en gemakkelijker betrekkingen met hun omgeving te onderhouden.

Wanneer de nieuwe tranquillizers de methode van behandeling van de psychosen hebben vernieuwd, ze hebben toch ook invloed op de behandeling van de neurosen, vooral bij personen, die, om aan hun angst te ontkomen in de actie vluchten. Zelfs in het normale leven zijn er niet zelden gevallen, waarin een buitengewoon grote spanning - veroorzaakt door moeilijkheden in het beroep of gezin, of door vrees voor dreigende gevaren - in de psychotrope geneesmiddelen kostbare helpers vindt, die het mogelijk maken om de situatie krachtiger en rustiger het hoofd te bieden. De neveneffecten van deze kalmerende middelen zijn over het algemeen niet ernstig en kunnen door andere geneesmiddelen bestreden worden. U wijst evenwel op het gevaar, dat er voor het publiek gelegen is in een ongecontroleerd gebruik van deze farmaceutica, enkel met de bedoeling om moeilijkheden, angsten en spanningen in het affectieve vlak, welke onafscheidelijk verbonden zijn met een actief en op de gewone menselijke taken gericht leven, systematisch uit de weg te gaan.

Het is moeilijk op dit ogenblik de toekomst te voorzien van de psychotrope geneesmiddelen. De eerste geregistreerde resultaten schijnen erop te wijzen, dat een ernstige stap vooruit is gezet in de behandeling van de geestesziekten, van de schizofrenie in het bijzonder, waarvan de prognose als zeer somber beschouwd werd. Maar er gaan gezaghebbende stemmen op, die tot voorzichtigheid manen en waarschuwen voor onberedeneerd enthousiasme. Verscheidene kwesties namelijk, en wel fundamentele kwesties, wachten nog op een preciese oplossing, in het bijzonder die omtrent de wijze, waarop de psychotrope farmaceutische producten inwerken op het centraal zenuwstelsel.
Bij het doornemen van de talrijke werken, die al verscheidene aspecten van dit probleem hebben aangevat, moet men de onvermoeibare standvastigheid wel bewonderen van de onderzoekers om de geheimen te achterhalen van het functioneren van die uiterst fijne bio-chemische mechanismen, om precies het voorkeurapplicatiepunt aan te geven van elk van deze producten, hun affiniteiten en hun antagonismen. U bent vast besloten om op dit uiterst ingewikkeld terrein geleidelijk licht te laten vallen om zodoende veilige farmacologische grondslagen te leggen voor practische toepassingen, waarmee de therapie volledig haar voordeel zal kunnen doen.

Nog moeilijker is de kwestie van de betrekkingen tussen de psychiatrie en de neurofarmacologie. Werkt de psychotherapeutische geneeswijze werkelijk op de oorzaak van de ziekte of stelt ze er zich tevreden mee om - min of meer voorbijgaand - bepaalde symptomen te wijzigen zonder de diepere oorzaken aan te grijpen, waaruit de kwaal ontstaat? In welke mate zijn bepaalde wijzigingen in het centraal zenuwstelsel oorsprong of gevolg van de gevoelsstoringen, waarmee ze gepaard gaan? Sommige auteurs tekenen aan, dat de in de laatste jaren zo vèr doorgevoerde proeven een helder licht geworpen hebben op vroeger onbekende fysieke oorzaken. Van hun kant onderstrepen de psychiaters de psychogenische aard van de geestesziekten. Zij verheugen zich erover dat het gebruik van kalmerende geneesmiddelen de dialoog tussen de zieke en de geneesheer vergemakkelijkt, maar ze herinneren eraan, dat de daardoor verkregen verbetering van het maatschappelijk gedrag nog niet betekent, dat de dieper liggende moeilijkheden zijn opgelost. Heel de persoonlijkheid moet weer worden opgericht; het instinctief evenwicht, dat onontbeerlijk is voor het normaal gebruik van haar vrijheid moet haar worden teruggegeven. Het zou zelfs gevaarlijk zijn om voor de patiënt diens persoonlijke problemen te verbergen door hem een geheel uiterlijke verlichting te geven en een oppervlakkige aanpassing aan de sociale werkelijkheid.

Na een korte uiteenzetting te hebben gegeven van de onlangs geregistreerde successen van de neuro-psychofarmacologie, beginnen we in dit tweede deel met het onderzoek van de zedelijke beginselen, die speciaal van toepassing zijn op de situaties, die u tegenkomt. Terwijl u de mens beschouwt als een voorwerp van wetenschap en op hem probeert in te werken met alle middelen waarover u beschikt, om zijn gedrag te wijzigen en zijn fysieke of mentale ziekten te genezen, beschouwen Wij hem hier als persoon, als een subject, dat verantwoordelijk is voor zijn daden, gebonden aan een bestemming die hij moet vervullen door trouw te blijven aan zijn geweten en aan God. Wij zullen dus de normen moeten onderzoeken, die de verantwoordelijkheid bepalen van de specialist in de neuro-psychofarmacologie en van ieder, die van haar uitvindingen gebruik maakt.

Een consciëntieuze dokter heeft er instinctmatig behoefte aan om op een medische plichtenleer te steunen en zich niet tevreden te stellen met empirische regels. In Onze toespraak van 10 april 1958 Venus du monde entier - Over de menselijke persoonlijkheid in de psychologie [1454] wezen Wij erop, dat in Amerika een code van medische plichtenleer was verschenen: "Ethical Standards for Psychologists", die gebaseerd is op de antwoorden van 7.500 leden van de "American Psycological Association". Deze Code toont de overtuiging van de medici, dat er voor psychologen, onderzoekers en doctoren in de practijk, een geheel van normen bestaat, die niet alleen richtinggevend zijn, maar imperatieve indicaties geven. Wij zijn ervan overtuigd, dat u dit standpunt deelt en dat u het bestaan aanneemt van normen, die aan een objectieve zedelijke orde beantwoorden; overigens is de naleving van deze zedelijke orde volstrekt geen rem of hinderpaal om uw beroep uit te oefenen. Wij zullen gelegenheid hebben hierop straks terug te komen.

Na hetgeen Wij u in het eerste deel gezegd hebben, zou het overbodig kunnen schijnen, dat Wij u nog spreken over de waardigheid van de menselijke natuur. Dat komt, omdat Wij hier niet de oprechte, toegewijde, edelmoedige belangstelling bedoelen, die u de zieken toedraagt, maar iets, dat nog dieper ligt. Het gaat over de houding van uw dieper "ik" ten aanzien van de persoon van de andere mensen. Waarop is de waardigheid van de mens in zijn existentiële waarde gefundeerd? Welke houding moet men tegenover haar aannemen? Moet men ze eerbiedigen? Er geen rekening mee houden? Haar minachten? Ieder, die krachtens de uitoefening van zijn beroep in contact treedt met de persoonlijkheid van een ander, zal er noodzakelijk toe komen om een van deze drie houdingen aan te nemen.

Welnu, de zedelijke orde eist, dat men jegens de ander achting, waardering, eerbied heeft. De menselijke persoon is inderdaad de edelste van alle zichtbare schepselen; gemaakt naar het "beeld en de gelijkenis van de Schepper", beweegt ze zich naar Hem toe om Hem te kennen en lief te hebben. Bovendien is zij door de Verlossing in Christus ingelijfd als lid van Zijn Mystiek Lichaam. Op al deze titels steunt de waardigheid van de mens, welke ook zijn leeftijd en stand, zijn beroep of cultuur mogen zijn. Zelfs indien hij psychisch zo ziek is, dat hij onderworpen schijnt te zijn aan zijn instinct of zelfs tot beneden het dierlijke peil schijnt te zijn gezonken, toch blijft hij een persoon, door God geschapen en voorbestemd om Hem eens onmiddellijk te bezitten - en daardoor staat hij ontzaglijk veel hoger dan het dier, dat de mens het meest nabij komt.

Dit feit moet de houding bepalen, die u jegens hem aanneemt. En vooreerst dient u te overwegen, dat de mens onmiddellijk van zijn Schepper rechten heeft gekregen, die de openbare gezagsdragers zelf verplicht zijn te eerbiedigen. Menigmaal zijn Wij al in de gelegenheid geweest om hieraan te herinneren, in het bijzonder tijdens Onze toespraak van 14 september 1952 tot het eerste Internationale Congres voor Histopathologie van het Zenuwstelsel vgl: Ce premier congres - Over onderzoek en nieuwe mogelijkheden in de geneeskunde [[[1455]]]. We hebben toen de drie motieven uiteengezet en besproken, waarop men steunt om de methoden van onderzoek en behandeling van de moderne geneeskunde te rechtvaardigen: het belang van de wetenschap, dat van het individu en dat van de gemeenschap. Wij hebben eraan herinnerd, dat, al verdient over het algemeen het huidig wetenschappelijk researchwerk op dit terrein goedkeuring, men toch voor elk afzonderlijk geval moet nagaan, of de daden die men stelt, geen geweld aandoen aan hogere zedelijke normen. Het belang van de wetenschap, dat van het individu en dat van de gemeenschap zijn namelijk geen absolute waarden en garanderen niet noodzakelijk de eerbiediging van alle rechten. Wij hebben dezelfde punten opnieuw behandeld voor de leden van het Congres voor toegepaste Psychologie op 10 april 1958 [1454]: ook daar ging het erom, of bepaalde methoden van onderzoek en behandeling verenigbaar waren met de rechten van de persoon, die er het voorwerp van is. Wij hebben geantwoord, dat men moest zien, of de betreffende werkmethode de rechten van de belanghebbende eerbiedigde en of deze er zijn toestemming toe kon geven. Wanneer het antwoord hierop bevestigend is, moet men zich afvragen, of de toestemming werkelijk en dan overeenkomstig het natuurrecht gegeven is, of er geen dwaling, onwetendheid of bedrog geweest is, of de persoon bevoegd was ze te geven, en tenslotte of men geen inbreuk maakt op de rechten van een derde. Wij hebben er duidelijk de nadruk op gelegd, dat deze instemming niet altijd de zedelijke geoorloofdheid van een ingreep garandeert, ondanks de rechtsregel: "violenti non fit injuria" vgl: Venus du monde entier - Over de menselijke persoonlijkheid in de psychologie [[[1454]]]. Wij moeten tegenover u wel hetzelfde herhalen, er weer op wijzend, dat de geneeskundige doeltreffendheid van een handelwijze niet noodzakelijk betekent, dat ze door de zedeleer wordt toegestaan.

Om kwesties uit te maken, die de feiten betreffen hierin heeft de theoloog geen rechtstreekse competentie, omdat ze afhangen van particuliere gevallen en van omstandigheden, waarover het uw taak is een oordeel te vellen - kunt u zich voor ogen houden, dat de mens het recht heeft zich van zijn lichaam en van zijn hogere vermogens te bedienen, maar niet als heer en meester over te beschikken, aangezien hij ze van God, zijn Schepper, heeft ontvangen, van Wie hij afhankelijk blijft. Het kan gebeuren, dat hij bij de uitoefening van zijn vruchtgebruik een deel van zichzelf heeft verminkt of vernietigd, omdat dit nodig is voor het welzijn van het gehele organisme. Hierin maakt hij geen inbreuk op de goddelijke rechten, aangezien het er slechts om gaat, een hoger doel veilig te stellen, bijvoorbeeld om het leven te behouden. Het welzijn van het geheel rechtvaardigt dan het prijsgeven van het deel.

Maar bij de ondergeschiktheid van de particuliere organen ten aanzien van het organisme en diens eigen doelgerichtheid, komt nog die van het organisme op de geestelijke finaliteit van de persoon zelf. Fysieke of psychische geneeskundige proefnemingen kunnen enerzijds bepaalde nadelen hebben voor organen of functies, maar anderzijds is het mogelijk, dat ze volkomen geoorloofd zijn, omdat ze in overeenstemming zijn met het welzijn van de persoon en ze de perken, die door de Schepper aan het recht van de mens om over zich zelf te beschikken gesteld zijn, niet te buiten gaan. Die beginselen zijn duidelijk van toepassing op de proefnemingen van de psychofarmacologie. Zo hebben Wij in de Ons overhandigde documenten het verslag kunnen lezen van een proef, waarbij kunstmatig delirium werd opgewekt en waaraan dertig gezonde personen en vierentwintig geesteszieken werden onderworpen. Hebben die vierenvijftig personen ingestemd met deze proef, en wel op een voor het natuurrecht voldoende en geldige wijze? Hier zowel als in andere gevallen moet de kwestie van het concrete feit aan een ernstig onderzoek onderworpen worden.
Juist de naleving van de zedelijke orde geeft waarde en waardigheid aan de menselijke handeling, houdt de diepere rechtschapenheid in de persoon in stand en handhaaft deze op de plaats die haar in het geheel van de schepping toekomt, d.w.z. ten opzichte van de stoffelijke wezens, de andere personen en God. Ieder heeft dus de plicht die zedelijke orde in zichzelf en in de anderen veilig te stellen. Dat is de verplichting, die Wij nu beschouwen op het terrein van het gebruik van de tegenwoordig zo verbreide psychotrope geneesmiddelen.

In Onze Toespraak van 24 februari 1957 Le IXe Congres National - Over de anesthesie [445], hebben Wij al een objectie ter zijde geschoven, die men zou kunnen opwerpen vanuit de katholieke leer over het lijden. Sommigen beroepen zich namelijk op het voorbeeld van Christus, die de Hem aangeboden wijn, met myrre vermengd, afwees, om dan te beweren, dat het gebruik van narcotica en tranquillizers niet in overeenstemming is met het ideaal van de christelijke volmaaktheid en heldhaftigheid. Wij hebben toen geantwoord, dat er in beginsel niets tegen is om geneesmiddelen te gebruiken, die dienen om te kalmeren of de pijn te stillen, maar dat het afzien van het gebruik ervan een teken kon zijn van christelijke heldhaftigheid, en het dit ook dikwijls was. Wij voegden er evenwel aan toe, dat het onjuist zou zijn te beweren, dat pijn een onontbeerlijke voorwaarde is voor deze heldhaftigheid. Wat de narcotica betreft, kan men dezelfde beginselen toepassen op hun pijnstillende werking; wat hun bedwelmende werking betreft, moet men er de motieven en de, al of niet bedoelde, gevolgen van onderzoeken. Als geen enkele godsdienstige of zedelijke verplichting zich ertegen verzet en er ernstige redenen zijn om ze te gebruiken, mag men ze zelfs aan stervenden geven, als zij erin toestemmen. De euthanasie, d.w.z. de wil om de dood te veroorzaken, wordt duidelijk door de moraal veroordeeld. Maar als de stervende erin toestemt, is het geoorloofd een matig gebruik te maken van de narcotica, die zijn pijnen zullen verzachten, maar die ook de dood zullen verhaasten; in dat geval wordt namelijk de dood niet rechtstreeks gewild, maar hij is onvermijdelijk en evenredige motieven wettigen maatregelen, die zijn komst bespoedigen.

Men hoeft niet bang te zijn, dat de eerbied voor de wetten van het geweten of, als men wil, van het geloof en van de zedeleer, de uitoefening van uw beroep kan belemmeren of onmogelijk maken. In de reeds aangehaalde Toespraak [1454] van 10 april 1958 hebben Wij enkele normen opgesomd, die de oplossing vergemakkelijken van kwesties, die de feiten betreffen, in bepaalde gevallen, die voor de psychologen van belang zijn en die gelijkenis vertonen met die, welke u aangaan (zo bijvoorbeeld het gebruik van de "leugen-detector", van de psychotrope producten met het oog op narco-analyse, hypnose enz.); Wij verdeelden toen de intrinsiek immorele handelingen in drie groepen: ofwel gaan hun constituerende elementen rechtstreeks tegen de zedelijke orde in, ofwel heeft de persoon die handelt het recht niet om dit te doen, ofwel veroorzaken ze ongerechtvaardigde gevaren. Ernstige psychologen met een goed gevormd zedelijk besef moeten namelijk gemakkelijk kunnen onderscheiden, of de maatregelen, die ze van plan zijn te nemen, binnen een van deze categorieën vallen.

U weet ook, dat het onoordeelkundig gebruik van psychotrope of soma trope geneesmiddelen tot betreurenswaardige en zedelijk ontoelaatbare situaties kan leiden. In verscheidene streken staan tal van deze geneesmiddelen ter beschikking van het publiek zonder enige medisch controle en trouwens de ervaring leert dat deze niet toereikend is om de excessen te verhinderen. Bovendien tonen sommige staten een moeilijk te begrijpen verdraagzaamheid ten aanzien van bepaalde laboratoriumproeven of bepaalde practijken in de inrichtingen. Wij willen hier geen beroep doen op het openbaar gezag, maar op de medici zelf, en vooral op degenen, die een bijzondere autoriteit bezitten in hun beroep. Wij zijn er namelijk van overtuigd, dat er een natuurlijke medische ethiek bestaat, welke gefundeerd is op het juiste oordeel en op het verantwoordelijkheidsgevoel van de medici zelf en Wij verlangen, dat haar invloed zich steeds meer zal doen gelden.

Wij hebben, Mijne Heren, een oprechte hoogachting voor uw arbeid, voor de doeleinden die u nastreeft en voor de reeds verkregen resultaten. Wanneer men de artikelen en werken doorneemt, die over de onderwerpen welke u interesseren gepubliceerd zijn, is het niet moeilijk om te zien dat u de wetenschap en de mensheid kostbare diensten bewijst; u heeft al krachtig hulp kunnen bieden bij zeer veel lijden, waar de geneeskunde machteloos tegenover stond. Het is u nu mogelijk de geestelijke gezondheid terug te schenken aan zieken, die men kort geleden nog als verloren beschouwde, en Wij delen oprecht in de vreugde, die deze zekerheid u verschaft.

Bij de huidige stand van het wetenschappelijk onderzoek kunnen snelle vorderingen slechts verkregen worden dank zij een ruime samenwerking op internationaal niveau: een samenwerking, waarvan het Congres, dat nu plaats heeft, Ons overigens een frappant bewijs levert. Het is te wensen, dat deze samenwerking zich niet slechts zal uitstrekken tot alle specialisten in psychofarmacologie, maar ook tot de psychologen, psychiaters en psychotherapeuten, tot allen, in een woord, die zich op een of andere titel bezighouden met geesteszieken.

Indien u ten aanzien van de zedelijke waarden, die Wij hebben aangehaald, een positieve houding aanneemt, die gefundeerd is op nadenken en persoonlijke overtuiging, zult u uw beroep met de ernst, de beslistheid en de rustige zekerheid uitoefenen, welke de zwaarte van uw verantwoordelijkheden vraagt. Dan zult u voor uw zieken zowel als voor uw collega's de gids, de raadsman, de steun zijn, die hun achting en vertrouwen heeft weten te verdienen.

Wij verlangen, Heren, dat de eerste bijeenkomst van het "Collegium Internationale Neuro-Psycho Pharmacologicum" een nog krachtiger stoot zal geven aan de prachtige inspanningen van de onderzoekers en aan de mannen van de practijk en dat ze zal helpen om nieuwe overwinningen te behalen tegen die geduchte rampen van de mensheid, die de geestesstoornissen zijn. Moge de Heer uw werken met Zijn genaden vergezellen! Wij smeken Hem er vurig om en Wij verlenen u, als een onderpand daarvoor, voor uzelf, voor uw gezinnen en voor uw medewerkers, Onze Apostolische Zegen.